Recenzje killer7

7

This game is sick. In the name of Harman

Master. We're in the tight spot. Really tight. This game is something special from every possible perspective. It has a very unique gameplay, very unique art style, very unique soundtrack, very unique atmosphere and very unique story. It's going to confuse and terrify you. And at the end, it's going to leave you with the feeling of emptiness inside. I'm not saying that you're going to love it. In fact, there's a very big possibility that you're going to hate it because of its weird and often clunky gameplay and convoluted story which is full of symbolism. But you need to try it at least. Because not many games manage to present a deep political commentary in such a creative and thought provoking way. In the name of Harman...

If you are looking for a one-of-a-kind experience ..... then this game is for you. I love every serving of it .... especially surreal atmosphere and storytelling. The graphics are amazing even today, stylish as hell (at least for me), the music from ambient to jazz is simply top notch. But this is not a game for everyone, many people will complain about the gameplay itself as it is a railroad shooter where you actually can operate railmovment combined with an adventure game using items and skills in the right situations. Respect for Suda51 he must had a lot of balls in the making of this game. For me, it is a masterpiece that has been overlooked.

Game have nice atmosphere and aesthetics but shooting is quite awful. Enemies exist only to annoy you, they are not fun, killing them is not satisfying they are just pain in ass. They respawn all the time, later types of them have stupid gimmics like shoot them in the pixel so you can hit them in the weak spot and everything of course in really tight time window. Also they they are invisible and immortal in that state... Game basically plays like someone took fps game and REALLY tried to make it super unique but gameplay get hurt in the process R.I.P.

Japońska koncepcja ogrodu zakłada, że jego częściami składowymi są m.in. rzeczy, na które projektant nie ma bezpośredniego wpływu, takie jak słońce, księżyc, pogoda. Gra killer7 przypomina mi tak pojęty ogród. Osiąga on swoją pełnię dopiero, gdy wkracza do niego czynnik, na który reżyser gry - Goichi Suda - nie ma bezpośredniego wpływu, a którym jest gracz. Przy czym dla każdego gracza ta pełnia inaczej wygląda, bo gra jest na tyle enigmatyczna, że stanowi pewnego rodzaju lustro, odbijające umysłowość grającego. To nie forma - rail shooter o niestarzejącej się cel shadingowowej grafice - stanowi o wyjątkowości tej produkcji, a treść. Goichi Suda tworzy alternatywną wersję historii, buduje wiarygodny świat, który jednak flirtuje z surrealizmem. W skomplikowane tło geopolityczne Suda wprowadza bohatera (zbiorowego), który sam w sobie jest zagadką - jest obiektem obcym dla gracza przez całą grę - i wynajduje dla niego wroga, którego armia aż w zbyt oczywisty sposób wygląda na "tych złych". Konstrukcja świata i elementów w nim zawartych, to gra/zabawa w formie czystej - zgodnie z definicją, którą prezentuje np. Eric Zimmerman, według której granie, to kwestionowanie/badanie czegoś (źródło: https://nextbillionseconds.com/2017/11/17/episode-1-12-the-playful-century-ahead-with-eric-zimmerman/). Suda bierze systemy z naszej rzeczywisotści, jak np. demokracja, szkolnictwo, terroryzm, intytucje mające zapewnić pokój na świecie, religia i je kwestionuje - bawi się nimi, wykoślawia je, wyolbrzymia (czasami dochodząc do ich sedna) i łączy razem, tworząc mieszankę o dużej wyrazistości. killer7 to nie tylko mieszanka wykoślawionych systemów, ale też mieszanka kultur. Mimo tego, że akcja gry dzieje się głównie w USA, a Goichi Suda interesuje się kulturą zachodu (forma The Silver Case została zainspirowana filmem "Nowa fala" Jean-Luca Godarda), to według mnie na strukturę gry duży wpływ ma orientalne pojmowanie czasu. Zgodnie z nim percepcja "teraz" pozbawiona jest związku przyczynowo-skutkowego, a próbuje uchwycić na raz wszystko do najdrobniejszego szczegółu. Stąd przesyt informacji, które czuje się w grze. Orientalna percepcja czasu skupia się na cykliczności - nie ma początku, nie ma końca. Stąd niemożność domknięcia fabuły - gra stwarza coś, ale nie jest to całość. Rzecz pozostaje otwarta, tak jak chociażby w książce "Kraina śniegu" japońskiego noblisty Yasunariego Kawabaty. Również końcowa scena gry, w której dwie postacie walczą ze sobą, tak jak na początku gry, podkreśla cykliczność czasu. Grę można interpretować jako "rozkład zakłamanego świata na czynniki pierwsze" (źródło: magazyn Pixel 1/2019 - artykuł "killer7" autorstwa Aleksandra "Crossa" Borszowskiego), ale według mnie ten "ogród" jest jeszcze większy, albo po prostu głębszy. Bo czy rozdział z Andreiem Ulmeydą nie tylko krytykuje współczesnych bożków pokroju Elona Muska, ale całą religię jako wioski potiomkinowskie? Może rozdział z jasnowidzem, twórcą komiksów - Trevorem Pearlharborem - mówi o wyłamaniu się sztuki z odtwórczej roli w stosunku do natury i rzeczywistości - i to o wyłamaniu się większym niż obraz "Czarny kwadrat na białym tle" Kazimierza Malewicza, bo w wersji Sudy to Pearlharbor, malując przyszłość, w pewnym sensie ją determinuje i stwarza. --- Mój profil kuratora Steam: https://store.steampowered.com/curator/33910649/