Recenzje Resonance

Sztandarowe dzieło spod bacznego oka [i]Wadjet Eye Games[/i], ze wszystkimi tego przywarami. Po kres swoich growych dni pozostanę sceptyczny względem twórczości Dave’a Gilberta. W tym przypadku, nawet jeśli jego rola ograniczyła się do dokończenia tytułu, wyraźnie widać inspirację jego… talentem przez twórcę [i]Resonance[/i]. Niestety nigdy nie zrozumiem co tylu fanów przygodówek dostrzega w człowieku, ale dla mnie jedno pozostaje niezmienne – to nie jest dobry producent gier typu point’n’click, i wszystkie znośne produkcje wydawane przez [i]Wadjet Eye Games[/i] okazały się takie pomimo udziału tego wydawcy, a nie dzięki niemu. Ale pozostawmy to na boku, spuśćmy zasłonę milczenia. Oddajmy [i]Resonance[/i] to co należne – to nie jest tak nijaka i irytująca gra jak wiele z pozostałych ze stajni [i]Wadjet Eye[/i]. Autor wyraźnie próbował wykuć dla siebie pewną niszę eksperymentując z różnymi oryginalnymi mechanikami – zmienianie postaci czy zabawy z pamięcią krótkotrwałą bohaterów zasługują na pewne uznanie. Niestety nie jest to wystarczające. Blednie to w obliczu silnika, na którym zbudowana jest gra – wymaga on naprawdę dużych nakładów sił ze strony deweloperów, aby uniknąć pewnej płytkości i szarości przedstawianego wizualnie świata. W tym przypadku to się nie udało. Udźwiękowienie jest zadowalające, chociaż nie zapada w pamięć. W zakresie najważniejszych cech gier przygodowych – zagadek i prowadzonej narracji – spotykamy się z klasycznym wyrobnictwem [i]Wadjet Eye[/i]. Historia jest nieskładna i chaotyczna, a głównym jej problem jej tempo prowadzenia rozgrywki i odkrywania fabuły. W dodatku z biegiem czasu mechanika zmiany postaci, wraz z wykorzystanym pomysłem na wgrywanie przedmiotów do pamięci krótkotrwałej naszych protagonistów staje się bardzo żmudna. Nielogiczne zagadki i puzzle wymagają od nas więc dodatkowej klikoidozy, czyli wypróbowywania wszystkich możliwych dostępnych opcji na sobie. W przypadku zastosowania tak specyficznych możliwości jak różne postaci i odmienne perspektywy na wykorzystanie przedmiotów, zagadki powinny być przemyślane i sensowne. W przeciwnym razie… po prostu utrudnia to odbiór i czekających na nas wyzwań, jak i umniejsza wysiłek włożony w przygotowanie tych mechanik. Ostatecznie wiele przygodówek sprowadza się do tego, że gracz nie wiedząc co zrobić, musi tego dokonać czego nie wie, aby odblokować coś kolejnego, czego się nie spodziewa. I to według Dave’a Gilberta jest sednem gier przygodowych. Przykre.