Recenzje Nikopol: Secrets of the Immortals

Świetny klimat i tło z pierwowzoru. Natomiast sama gra męcząca i tragiczna...

Jak już wspomniałem przy okazji moich wrażeń z Dog Mendonça & Pizza Boy, fanem komiksów jestem okazjonalnie. Sięgam po nie gdy naprawdę spodoba mi się materiał na nich bazujący... o ile są to sensowne ilości zeszytów (jak w tym przypadku), tak więc w odwiecznej wojnie fanów Marvela i DC stoję z boku, zachwycając się raczej takimi perełkami jak wspomniany Dog Mendonça czy Trylogia Nikopola, wydana w Polsce nakładem wydawnictwa Egmont. Polecam serdecznie, i mimo że sam przeczytałem ją stojąc przy półkach w Empiku to również się w nią zaopatrzyłem. Sądzę, że warto wspierać wydawców komiksów w Polsce, a zwłaszcza gdy są to rzeczy tak dobre. No, ale przejdźmy do omawianej gry. Nikopol: Secrets of the Immortals to baaaaaardzo luźna adaptacja komiksów Enki Bilala. Młody malarz Alcide Nikopol wplątuje się w polityczną intrygę, w której udział biorą egipscy bogowie, droidy i wieloletni dyktator. Ciężko coś więcej napisać gwoli wstępu by nie spoilerować za dużo, faktem jest, że na rzecz tej gry fabuła została bardzo uproszczona, a postać niebieskowłosej piękności pojawia się tylko jako easter egg. To jej wątek tak bardzo podobał mi się w reżyserowanym przez samego Bilala filmie Immortal i jego komiksie. Jednakże, jak głoszą creditsy Secrets of the Immortals, autor współpracował również przy grze, więc nie czepiam się. W końcu, rzecz charakterystyczna dla dzieł Bilala została oddana tutaj wręcz po mistrzowsku. Grafika wręcz idealnie oddaje klimat brudnego, socjalistycznego państwa rządzonego przez religijnego autokratę. Bohater żyje w nędzy i ubóstwie, w państwie panuje permanentna godzina policyjna, a w wyborach kandyduje tylko jedna osoba - dotychczasowy panujący, rzecz jasna. Nikopol jest klasyczną przygodówką point & click, świat obserwujemy z oczu bohatera, obracając się wokół własnej osi, wchodzimy w interakcje z przedmiotami lub przeskakujemy do kolejnych punktów na planszy, z których bohater może podjąć akcje. To ten typ przygodówek, który w pewien sposób wprowadził mnie w świat gier, ahhh, te godziny spędzone przy Schizm, Myst czy Pompejach w dzieciństwie. Z automatu mam sentyment do każdej gry tego typu. Cóż. Nikopol nie wybija się w prawie ogóle z niszy, może poza kilkoma momentami, bowiem pojawiają się swego rodzaju sekwencje strzelane. Nie jest to nic wielkiego, ale podobają mi się. Bohater od czasu do czasu sięga po broń i choć podkreśla, że tego nie lubi, korzystając z broni snajperskiej, zostawia za sobą długą listę "zabitych w akcji". Reszta zagadek to, można by rzec standard gatunku, zbieranie i dopasowywanie przedmiotów, liczne minigry logiczne, te są jednak zaprojektowane tak, by nie sprawiały wrażenia oderwania od świata gry, są wplecione bardzo naturalnie. Podobają mi się zwłaszcza momenty, gdy gracz musi uważać na dźwięki otoczenia by w odpowiednim momencie ominąć strażników itp. Niestety, nawet jak na p&c, Nikopol to gra niebywale liniowa, wymaga od gracza by wszystkie zagadki i dialogi zostały wykonane w odpowiedniej kolejności, gracz który nie uważa na dialogi może się poczuć zagubiony i, jak to zwykle bywa, zacząć klikać wszystkim na wszystko. W innym wypadku idzie się jak po sznurku. Nie ma tu zbytnich nielogiczności. Wszystko ma sens w ustanowionym przez grę uniwersum. To wszystko jednak bardzo szybko się kończy, bo przy naprawdę leniwym graniu, przygodę można skończyć po nieco ponad 4 godzinach. Piałem już zachwyty nad grafiką to w sumie standard w tego typu grach - a ja po prostu lubię takie rendery, a te nawiązują bezpośrednio do filmu Bilala, dzięki czemu sprawiają wrażenie jednej całości (w sumie szkoda, że w grze mamy alternatywna opowieść, a nie np. spin-off, to by było super). Jeśli oglądaliście Immortal to wiecie czego oczekiwać. Jedyną wadą jest brak obsługi współczesnych formatów obrazu. Gra rzecz jasna obsługuje wyższe rozdzielczości, ale nie skaluje się, im szerszy masz monitor, tym szersze paski po bokach. Łatwo się przyzwyczaić, ale no niesmak lekki jest. Aha, i zapomnij o kilku monitorach. Podsumowując: przesympatyczny point & click w starym stylu, bazujący na jednym z lepszych komiksów ostatnich lat. Polecam przede wszystkim fanom klasycznych przygodówek, twórczości Enki Bilala i miłośnikom utopijnych wizji przyszłości.

Przygodówka pochodząca z 2008r, w którą nadal fajnie sie gra. Bohaterem jest młody człowiek w futurystycznej, totalitarnej Francji, wplątany w walkę z systemem. Jako że gra oparta jest o komiksy Enki Bilala w tle przewijają sie starożytni egipscy bogowie. Gra jest przygodówką typu point & click, zadania są ciekawe i zróżnicowane; orginalny system kodowy, ustawianie patroli czy malowanie portretu ( jedyny problem w grze to początkowy moment kiedy trzeba użyc przedmiotu na innym niaktywnym). Grafika jest już nico leciwa, ale nie przeszkadza to w grze. Gra nie jest za długa, lecz kupiona na wyprzedaży jest warta swojej ceny.