Recenzje VA-11 Hall-A: Cyberpunk Bartender Action

SAMO GĘSTE #24: VA-11 Hall-A: Cyberpunk Bartender Action Jak większość z was pewnie wie nie jestem szczególnym fanem wszelkiego rodzaju cozy gier. Jeśli chcę się zrelaksować zwykle wybieram produkcje, które serwują mi taką chłostę sensoryczną, że jak bardzo nie chciałbym pomyśleć o codziennych problemach nie jest to zwyczajnie możliwe (i o takich grach tez jeszcze tu będzie). Z jakiegoś powodu jednak leżą mi spokojnie visiual novelki w których serwujemy klientom napoje. VA-11 Hall-A: Cyberpunk Bartender Action jest właśnie czymś takim. Co prawda cyberpunk kojarzy się z settingiem zdecydowanie bardziej dystopijnym, ale zaufajcie mi nigdy w życiu nie spotkacie bardziej komfortowej dystopii. Do tego deisclaimera dodam jeszcze jeden. Valhala ma zdecydowanie dużo problemów, więcej niż większość gier w tym segmencie. Potraktujcie to trochę jakbym tłumaczył się ze swojego guilty pleasure, albo spójrzcie, że mimo tego wszystkiego daję grze znak jakości więc coś w niej być musi. Wspominałem o tym, że mamy tu visual novelkę, jest jednak wzbogacona o pewną mechanikę. Robimy klientom drinki używając prostej mechaniki mieszania składników. Jest to całkiem przyjemne szczelnie, że czasami decyzje w dialogu podejmujemy właśnie za pomocą tego jaki napój zrobimy. Dobrze więc, jak sprawuje się ten główny komponent, jak dobrze napisana jest Valhala? No i właśnie tu jest problem, nawet jako fanowi gry trudno jest mi odmówić, że historia ma wiele niskich punktów. Jest na pewno nie dojrzała i czasami przedstawia postacie, które są nazbyt edgy. Podobnie powiedziałbym, że niekoniecznie dobrze są przedstawione wątki miłosne, włączając w to często pojawiające się wspomnienia o środowisku LGBTQ+. Nie powiedziałbym, że jest tu coś obraźliwego, albo odrażającego. Ot jak reszta, niedojrzałe. Mimo wszystko narracja odnosi również sukces, sukces w budowie klimatu. Kupuje mnie ten motyw odnalezienia dobrego miejsca w okrutnym świecie (dużo bardziej na pewno niż światy które zdają się być w całości miłe), szczególnie że słyszymy w barze o różnego rodzaju problemach dziejących się w szerokim świecie. Ta właśnie atmosfera przynależności jest czymś co bardzo mnie w Valhali kupiło i zapewne spowodowało, że pamiętam ją tak dobrze. Dodałbym do tego jeszcze aspekt, że kupił mnie aspekt audiowizualny. Soudtrack to przyjemna elektronika, a pixel art w jakim zrealizowano grę stoi na wysokim poziomie. Jest mocno anime, ale cóż taka konwencja. Ciężko mi uchwycić jaki dokładnie jest profil odbiorcy Valhali i komu mam ją polecić. Ja się dobrze bawiłem, jednocześnie domyślam się, że wiele osób mogłoby się brutalnie odbić. No cóż, pozostawiam to waszej ocenie. A dla tych którzy czekają na recenzję TEJ DRUGIEJ gry o cyberpunkowym barmanie, nie lękajcie się. Też będzie.