Recenzje State of Mind

Krótka, ale bardzo ciekawa przygodówka. Są pewne niedociągnięcia, ale fabuła zdecydowanie je wynagradza

Jednym zdaniem: State of Mind od pierwszych chwil daje poczucie permamentnego DEJA VU. Ta gra rżnie z Deus Ex Human Revolution, ile tylko wlezie... Poczynając od strony wizualnej i świata, a kończąc na introdukcji do linii fabularnej, Gra zaczyna się właściwie identycznie jak Deus Ex! Chwilami miałem wrażenie, że nie tę grę zainstalowałem. A co gorsza State of Mind dosłownie z każdą minutą... nuży. I na każdym kroku to uczucie, że ja to już gdzieś widziałem... To bardzo przeciętna gra z nietrafionymi decyzjami. Plusy: + momentami spoko cyberpunkowy klimat + dość estetyczna strona wizualna gry Minusy: - powtarzalność z innych gier (deja vu) - dość sztampowy początek fabularny - bardzo dziwna interakcja z otoczeniem - dziwne sterowanie, z którym trzeba walczyć - wybory nie mają tutaj większego znaczenia - wyjątkowo wkurzająca od początku postać głównego bohatera - mało interakcji z otoczeniem, bo ten świat nie jest do zwiedzania - dziwna grafika (postacie są nienaturalnie wydłużone, a twarze składają się z poligonów) - słaba mechanika rozgrywki (to point & click a la Deponia tylko zamaskowany światem 3D) Komu polecam? / Komu odradzam? + polecam fanom point & click w wydaniu Deadalic - odradzam graczom, którzy grali już w Deus Ex (jakikolwiek) - odradzam szukającym oryginalnej gry w świecie cyberpunkowym - odradzam graczom szukającym zaawansowanej rozgrywki - odradzam graczom nielubiącym przeciętniactwa w grach Rada 1: Ludzie z Deadalic nie mają doświadczenia w robieniu gier 3D i to widać na pierwszy rzut oka. Rada 2: State of Mind od samego początku nawiązuje do Total Recall Paula Verhoevena... Główny bohater to Richard (tak jak postać grana przez Schwarzeneggera), który stracił pamięć (tak jak Richard z Total Recall) i jest w świecie, gdzie Mars wydaje się rajem dla ludzi z przeludnionej Ziemi (jak w Total Recall) itd, itd... Rada 3: State of Mind udaje Deus Ex, ale nie umie nim być. Zróbcie sobie przysługę i lepiej zainstalujcie Deus Ex Human Revolution, niskobudżetowy Dex albo Remember Me. Bo to najlepsze cyberpunkowe gry ostatnich lat. Zwłaszcza ta ostatnia gra twórców Life is Strange udowadnia, że można robić oryginalne cyberpunkowe gry, wcale nie klonując Deus Ex. Podobne gry: Deus Ex Human Revolution / Mankind Divided, Dex, Remember Me ============================================== ➥ Obserwuj mnie jako kuratora ⤵ https://store.steampowered.com/curator/10437106/

LOL Amazing story, LOT of details and Fantastic Idea to connect Two worlds LOL - VERY NICE GAME and climat 10/10

Świetna cyberpunkowa gra! Mimo iż końcówka ma jak na mój gust zbyt wiele uroszczeń to jest to wciąż obowiązkowa produkcja dla ludzi gustujących w ambitnych produkcjach jak "Detroit become human" czy też produkcje od Telltale Games.

ocena:5/10 Gra jest meh. Fabularnie jest w porządku, na początku jest nudno, potem jest ciekawej, ale ogółem intryga nie porywa. W grze widoczne są elementy cyberpunku. I owy cyberpunk w grze jest bardzo fajnie wykreowany i ciekawie jest patrzeć na to jak ludzkość się rozwinęła w świecie SoM. Mechanicznie gra jest zwykłym gro-filmem w stylu TT, ale w grze można znaleźć kilka zagadek. Tym co mi się nie podoba jest oprawa wizualna, nie pasuje wogule i jest brzydka. Ogółem grze czegoś brakuje

Jestem właśnie po ukończeniu tej produkcji. Bardzo mnie dziwią niskie oceny krytyków. Gra wciągnęła mnie od pierwszej minuty i nie puściła, aż do napisów końcowych. Ciekawe, charyzmatyczne postacie i bardzo dobra, trzymająca w napięciu historia podejmująca takie tematy jak odpowiedzialność czy człowieczeństwo. Niektórych może odrzucić powolny początek, w którym poznajemy życie codzienne bohaterów, ale mi się to osobiście spodobało. Bohaterowie stali się mi przez to bliżsi, co pozwoliło w dalszym okresie kiedy już historia ruszyła z kopyta na większe zaangażowanie. Gra niedomaga w warstwie technicznej i widać tu braki budżetowe w animacjach, sterowaniu postaciami, czy małej liczbie lokacji jakie odwiedzamy. Produkcja jest też bardzo liniowa, praktycznie jedynie na końcu mamy możliwość wpłynięcia na zakończenie, a i tak zmiany względem zakończeń są moim zdaniem niewielkie. Rozgrywka przypomina połączenie gier Telltale z grami Quantic Dream i jest tu bardziej dodatkiem do fabuły. Polecam wszystkim osobom, które lubią mroczne, trzymające w napięciu historie w klimatach cyberpunk.

Sama historia jest ok, ale bez fajerwerków. Ciężko było polubić głównego bohatera. Gameplay męczący, wyborów wpływających na zakończenie dokonuje się praktycznie na samym końcu. Generalnie gra sprawiła zawód.

Fantastyczna gra, historia jest przepiękna i trochę wzruszajaca, to prawdopodobnie będzie nasz świat za kilkanaście lat... Polecam bardzo.

Przyznam się, że zaskoczyło mnie jak dobrą historię ta gra opowiada, jak ciekawie zaprojektowany i przedstawiony został świat, jak wiele smaczków w nim znajdziemy, jak wiele zagadnień sama fabuła porusza, jak wiele do powiedzenia w trakcie niej mamy. Niestety samą rozgrywką zostałem rozczarowany, bo opiera się ona głównie na bieganiu tam i z powrotem. I jakkolwiek do symulatorów chodzenia nic nie mam i wiele z nich lubię, tak tutaj tempo tego chodzenia było w wielu sytuacjach niepotrzebnie rozwleczone i spowolnione, przez co fabuła wytracała skutecznie pęd, mordując w zarodku suspens czy zbijając skoki ciśnienia. W wielu sytuacjach autentycznie nie wiedziałem co dalej zrobić, z kim porozmawiać czy gdzie pójść, błąkając się po lokacjach, gdy rzekomo działy się dramatyczne rzeczy. Niektóre sytuacje zupełnie niepotrzebnie zmuszały nas do biegania w jakieś miejsce, aby zaraz wrócić i uważam, że można by wiele z nich zwyczajnie skrócić, a nawet niektóre zupełnie wyciąć. Sprawia to wrażenie jakby twórcy na siłę chcieli dodać element interaktywny, wydłużyć rozgrywkę i wycisnąć jeszcze godzinkę, co tak naprawdę tylko psuje efekt i pod koniec już, najzwyczajniej w świecie, męczy. Gra jednak nie jest długa, więc można przymknąć oko na te niedoskonałości. W zamian odwdzięcza się ciekawą historią poruszającą różne struny człowieczeństwa, transhumanizmu, mówi o poświęceniu, o trudnych decyzjach, o walce z własnymi przywarami, z własnym ego. Główny bohater czasem jest zwyczajnym dupkiem i trudno go w pewnych momentach polubić, ale ogólnie jest nieźle rozpisaną postacią i sprawia wrażenie autentycznej osobowości. Efekt ten pogłębia dobra gra aktorska, bo dialogi są na wysokim poziomie i zorientowane w sytuacji. Momentami oglądało się to jak dobry film i zapominało o grafice low-poly. Pod koniec miałem jednak lekkie wrażenie, że za dużo wątków chcieli w jednej grze poruszyć i za bardzo gmatwali niektóre z nich. Jakby historia była ciut bardziej jednowymiarowa, to by moim zdaniem sporo zyskała. Sama grafika i ogólna stylistyka świata przedstawionego to już raczej kwestia gustu, bo jakkolwiek jest ona estetyczna, kolorowa i przyjemna dla oka, tak jednak trzeba lubić low-poly, bo jest specyficzna. Mi się osobiście bardzo podobało przedstawienie zarówno samych postaci, wnętrz i świata - miasto przypomina futurystyczne megalopolis, ale z zachowaniem dobrego smaku, bez przesady. Efekt potęguje również bardzo dobra muzyka i udźwiękowienie, oraz dialogi, o których wspomniałem wcześniej. Muzyka jest bardzo zgrabnie dobrana do sytuacji, gdy trzeba uspokaja czy podnosi ciśnienie. Technicznie tez jest satysfakcjonująco i gra po prostu dobrze działa. Nie zaznałem ani spadków klatek, ani problemów ze stabilnością. Nie napotkałem również żadnych błędów w interakcji czy konstrukcji świata. [h1]Podsumowując[/h1] Jest to ogółem interesująca pozycja dla fanów sci-fi, a zwłaszcza transhumanizmu i sztucznej inteligencji. Porusza kilka ciekawych kwestii, pozwala się zadumać, wzbogaca ciut wyobraźnię, porywa rozmachem. Pod koniec wprawdzie trochę przytłacza pogmatwaniem wszystkiego, ale nie psuje to znacznie ogólnego efektu. I mimo, że sama rozgrywka psuje tempo opowieści, tak jednak całość sprawia naprawdę niezłe wrażenie i bawiłem się dobrze, a nad niektórymi wątkami rozmyślam do dziś. Trzeba jednak brać pod uwagę konstrukcję gry i nie oczekiwać cudów, bo jest to jednak nadal zwykły symulator chodzenia, a do tego w specyficznej stylistyce. Lepiej mierzyć siły na zamiary. Ocena: [b]7/10[/b]

Gdy tworzy się opowieść typu telltale/quantic, w której: - nie ma gry, a interakcja ogranicza się do podchodzenia od obiektu do obiektu by uruchomić kolejne wypowiedzi, - nie ma najmniejszej nieliniowości, - drzewko dialogowe nie ma znaczenia, bo wybory na nic nie wpływają - po wyczerpaniu tematów akcja idzie naprzód, - zagadek brak lub ich obecność jest zaledwie szczątkowa, to należy zadbać o to, aby fabuła była naprawdę nietuzinkowa, postacie zapadające w pamięć, a dialogi odkrywcze. Ale nie jest, nie zapadają, nie są. Wszystko ledwie w granicach dostateczności.