Recenzje DARK SOULS™ II: Scholar of the First Sin

Best souls.

Go play ds1 or ds3

Nie polecam Andrzej KKK

Gra ma wady ,ale nadal jest dobrą grą.

Najlepsza gra od Fromsoftware

kurwa nienawidze tej gry 10/10 best game ever

Przeszedłem Dark Souls 1 (którego szczerze nie lubię), przeszedłem Dark Souls 3 (świetna, wybitna i może nawet lepsza od Elden Ringa) i zabrałem się za Dark Souls 2. Wszystkie te gry mają jedną wspólną mechanikę, która wreszcie działa jak "Miyazaki intendent", czyli mechanikę niszczenia się broni. W DS1 i 3 praktycznie zapominałeś o tej mechanice od razu. Poszedłem z początkowego habu do pierwszej zalecanej dla początkujących lokacji, zapaliłem ognisko i zacząłem napażać te ząbiaki. Zanim doszedłem do drugiego ogniska mój startowy złamany miecz się popsuł. Znalazłem lepszą broń (dzięki poradom z YT), ale balem się jej nawet używać. W ER na szczęście to olali. To pierwsze, drugie to moby. Z tymi mobami to kompletna kpina! Zszedłem z jakiejś kładki na pochyłe drzewo, szybko obleciałem obszar pod nim i oczywiście ściągnąłem agro wszystkich okolicznych mobów i w porządku. Z powrotem wleciałem na pień a z niego na kładkę myśląc, że za mną nie wejdą, bo spadną a na jakieś jednak zdolniejsze zaczekam na kładce, przy samym końcu konara. Nie tylko nie spadły, ale na wąskim odcinku zgromadziło się ich z 5-6, łącznie z parodią grubego i wielkiego wojowniczego żółwia ninja z maczugą XD. Śmiech przez łzy. Ogólnie moby to dramat w tej odsłonie serii, bo w reszcie DSów dało się je często jakoś zgubić i tylko niektóre były twarde. Ich zasadzki są tak prymitywne, że ręce opadają. Słyszałem, że podobnie było w Deamon Souls, więc wygląda to na świadoma próbę powrotu do takiego pomysłu (play like Miyazaki intendent). Teraz trzecie, które kompletnie zniechęciło mnie do dalszej gry i jest to chyba kolejna próba powrotu do mechanik z Deamon Souls a tyczy się to paska zdrowia. DSa 1 znienawidziłem już totalnie, kiedy zgubiłem się w Blighttown z klątwą (wywaloną w takiej formie z ER - cóż, Miyazaki to jednak geniusz) a w DS 2 miałem wrażenie, że stale jestem pod jej działaniem. Słyszałem, że jednak w DS2 to nie jest tak odczuwalne - KŁAMSTWO! Pomyślałem sobie, że po prostu wpakuję dużo poziomów w zdrowie i będzie git. Poleciałem na pierwszego bossa "Tuptusia" (tuptającego giganta). Nudny boss do bólu, ale i tak mnie zabił, bo miał tyle HP (albo mój złamany mieczyk tak mało mu zabierał), że długa "walka" zaczęła mnie nużyć i popełniłem z 2-3 błędy a przy moim (podzielonym na pół) hp wystarczyło. Jak sobie przypomniałem Index Gundyra (pierwszy boss w DS3) a potem pomyślałem, że w DS2 zginąłem od takiego dziadostwa... Chciałem przejść gdzieś dalej w grze i dopiero wtedy napisać opinię, ale przypomniałem sobie, że w podobny sposób myślałem w DS1, gdzie wszyscy ci wciskają kit typu "nienawidzisz, ale kochasz", "trzeba najpierw przejść ten tytuł, żeby poczuć satysfakcję" itp. itd. Taka gadka to bardziej psychologiczny efekt "przeinwestowania".

Nie każdy lubi midget p*rn, nie każdy polubi też DS2. Lecz każdy z nas poszukuje czasami swojej guilty pleasure. Ludos ludziska xd

This part of the Souls series is considered to be the worst one. I stronly disagree, as this game is a precursor to many game mechanics that we love today. People keep complaing about the way many enemies are set on each locations and that it's really hard to get to the boss because of that. Well, I it might sound cliched, but just git gud, scrub.