Recenzje Sang-Froid - Tales of Werewolves

w 1 słowie ------ Epickie

Gówny bohater to drwal ... Nie tżeba wiedzieć nic więcej:)

Sang-Froid - Tales of Werewolves-Wciągająca gierka polecam klimat genialny na wieczorne granie jedyny minus jest taki że twórcy nie pokusili sie o multiplayer(co-op) przydałoby sie ale jak dla mnie gre oceniam na 9/10

Super klimat, mnogość opcji grania (od totalnej rzeźni poprzez strzelankę do prawie całkowitej strategii). Jeśli komuś nie przeszkadza grafika i dość uciążliwe sterowanie to szczerze polecam

Bardzo przyjemna wariacja na temat TT, podobna do tej jaka mieliśmy okazje zobaczyć w Dungeons Defenders. Gra może nie powala grafika a system walki czasem po prostu wkurza... Jednak warto w to zagrać, dla fabuły jak i dla jednego z lepszych soundtracków.

Świetna gra z niepowtarzalnym klimatem. czekam na kolejna część przebierajac nogami! polecam

O Sang-Froid: Tales of Werewolves dowiedziałem się czystym przypadkiem, przeglądając różnorakie gameplaye na Youtube. Po chwilu oglądania filmiku przedstawiającego grę i po lekturze opisu gry w sklepie Steam dodałem S-F do listy życzeń i czekałem na korzystną promocję. Okazja w końcu nadeszła, cena spadła do bodaj 0.90 EUR. Stwierdziłem, że za takie pieniądze grzech nie sprawdzić ciekawie brzmiącej pozycji, tym bardziej, że lubię różne growe ciekawostki, a wcześniej w produkcję kanadyjską chyba nie grałem. Cóż, siły woli w pierwszej chwili wystarczyło mi tylko, żeby S-F sprawdzić, grę ukończyłem miesiąc po zakupie i to raczej z obowiązku, niż z chęci. O fabule gry można powiedzieć głównie tyle, że jest. Szkoda, bo akcja dzieje się w rzadko wykorzystywanym w grach czasie (końcówka XIX wieku) i miejscu (Kanada). S-F opowiada historię dwóch braci o irlandzko-innuickim pochodzeniu, którzy mimo różnic i pewnej niechęci do siebie łączą siły w obronie siostry, na którą czyhają siły nieczyste we włochatych osobach wilkołaków - wszystko to jest tylko pretekstem do eliminacji watah zmiennokształtnych. Pierwszy z braci, Jos, to tępawy osiłek, reprezentujący w tej grze łatwy poziom trudności, drugi zaś, Jacques, to wyjątkowo elokwentny łowca, który znacznie bardziej przystosowany jest do eliminacji wrogów za pomocą pułapek, niż broni (topór + karabin), co powoduje zwiększenie trudności rozgrywki. Oprócz nich i ich siostry, której rola w grze sprowadza się do lewitowania nad łóżkiem i wygłaszaniu przepowiedni, w grze pojawia się parę innych postaci, ale przyznam szczerze, że żadna z nich nie zapadła mi w pamięć, z wyjątkiem grzesznego księdza i Diabła. Sposób prezentacji fabuły jest tragiczny - dzieje się ona w formie dialogów między postaciami pomiędzy fazami planowania a fazami walki. Problem polega na tym, że znakomita większość aktorów podkładających głosy pod postaci wypada źle, a i animacje postaci są nieco dopracowane, przez co ich modele bardziej suną przez ekran, niż chodzą z jednego punktu do drugiego. Przez krótką chwilę wydawało mi się nawet, że dialogi mają naśladować jakiś teatrzyk kukiełkowy, ale nie znalazłem w Internecie nic co by popierało takie założenie. Trzeba jednak przyznać, że niekiedy gra odstępuje od tej tragedii na korzyść statycznych, rysowanych obrazów, które o wiele lepiej sprawdzają się w roli ilustracji fabuły. Kanadyjski klimat sprowadza się głównie do ubrań postaci, francuskich imion niektórych z nich i muzyki (a przynajmniej tyle wychwyciłem, bez bicia przyznaję się do nieznajomości kanadyjskiej kultury). No właśnie, muzyka. O niej mogę spokojnie powiedzieć, że jest bardzo dobra, szczególnie kawałek z ekranu ładowania gry, który szybko wpada w ucho i aż prosi się o ponowne przesłuchanie. Szybkie i energiczne utwory dobrze podkreślają akcję, zaś wolniejsze i spokojniejsze wprowadzają przyjemne tło dla planowania odparcia ataków wroga. Naprawdę, szczerze polecam zapoznanie się z soundtrackiem S-F na YT. Co się tyczy grafiki, to nie wydała mi się ona ani dobra, ani jakoś szczególnie zła. Na pewno na plus trzeba zaliczyć ładny interfejs. Fetyszyści grafiki z całą pewnością będą mało usatysfakcjonowani, osobiście jednak stoję na stanowisku, że to nie grafika w grach jest najważniejsza, a solidny gameplay i/lub fabuła. Wspomniana wyżej fabuła zawodzi, jak więc wygląda sytuacja z technikaliami S-F? Niestety, są one największym problemem gry. Każdy dzień fabuły wymaga od gracza odpowiedniego przygotowania się do odparcia wroga w fazie planowania (Świt), a potem sprawdzenia planu w praktyce i poprawienia ewentualnych niedoróbek toporem w fazie walki (Zmierzch). Techniczne niedoróbki pojawiają się już w momencie planowania - rozstawienie pułapki skutkowało, przynajmniej w moim przypadku, ścinką na komputerze (nie jest to high-endowa maszyna, przyznaję, ale przekracza wymagania zalecane dla tej pozycji). Najgorzej jednak S-F sprawuje się w fazie walki. Przez cały czas miałem wrażenie, że gra po prostu działa wolno - wrogowie nie poruszali się płynnie, co znacząco utrudniało robienie uników i prowadzenie walki, a wręcz uniemożliwiało używanie broni palnej (całe szczęście, że gra wspomaga automatycznie celowanie, lecz powiedzmy sobie szczerze - trafień krytycznych z tego nie będzie), kamera wykonywała irracjonalne ruchy, gra nie reagowała na wciskanie przycisków przypisanych do użycia alkoholu (odpowiednik mikstur) czy niektórych urządzeń. Jako że Sang-Froid jest grą niezależną, a i do tego pierwszą, którą stworzyło to studio, gotów byłem jej wiele wybaczyć - niestety, toporność rozgrywki ostatecznie zaważyła na mojej negatywnej opinii o tej pozycji i o tym, że miesiąc zajęło mi przekonanie się do jej dokończenia. Mam nadzieję, że twórcy, jeżeli zabiorą się za sequel, którego nadejście sugeruje końcówka gry, wykorzystają nabyte doświadczenie i opinie graczy na stworzenie gry, która chociaż będzie porządna technicznie, jeżeli nie porywająca graficznie/fabularnie. Na razie Sang-Froid - Tales of Werewolves w mojej opinii jest pozycją, na którą nie warto tracić czasu, chyba że jest się fanem gatunku tower defence i czasu ma się w nadmiarze.

Świetna gra z serii Tower Defemce. Osadzona w czasach kolonizatorów nowego świata. Duże możliwości doboru strategii. Plusy: -Świetny klimat -Dwóch bohaterów do wyboru -Zróżnicowani przeciwnicy -Dużo możliwości rozwoju postaci Minusy: -Krótka, chce się więcej i więcej :D

Połączenie: przygodówki, tower defense, strategii oraz rpg. Mamy taktyki, pułapki na wilki, sklepy, różne bronie do zakupienia, opcje zarobku, dosyć dziwną historyjkę w tle, która wieje tandetą. Cutscenki są obrzydliwe, gra aktorska śmiesznie niepoważna, animacje słabe, grafika również nie powala , ale to wcale jakoś nie odrzuca. Gra oferuje wiele, chociaż mam wrażenie, że miejscami zbyt wiele. Należy zwrócić uwagę, że to Indie, więc musi mieć w sobie trochę kupy bez której ta gra nie miałaby takiego klimatu. Jednak nie o to chodzi w tej grze żeby była ładna i miała ciekawą książkową fabułę... Możliwości zastawiania pułapek na wilki czy inne stworzenia, drzewko umiejętności, możliwości kupowania nowych toporów, karabinów, enchantowania ich u siostry zakonnej ( XDD ), taktycznego podejścia do przetrwania to coś czego nie spotyka się często w grach. Warto zagrać chwilę i zobaczyć cóż to za dziwny wilkołaczny twór nam ktoś zaoferował. Na uwagę zasługuje: wspaniała ścieżka dźwiękowa, klimacik, nowatorstwo, pomysłowość Na olanie zasługuje: fabuła, animacje, charakterystyka bohaterów, dialogi

Świetne, niestety niedocenione, połączenie gatunków - tower defence, RPG i gry akcji. Gra ma niesamowity kanadyjski klimat z dość banalną, prostą ale wyraźną fabułą. Muzyka jest głównym czynnikiem tworzącym klimat i myślę, że jest z gatunku tych - kochasz albo nienawidzisz. Mój gust wybrał to pierwsze. - prosta, solidna [b]grafika[/b] - bardzo klimatyczna [b]muzyka[/b], do której się sięga po ukończeniu gry - chwytliwa, czytelna, brnąca do przodu [b]fabuła[/b] - grę odkrywa się do ostatniej godziny gry, cały czas [b]zaskakuje[/b] - świetny, jasny system rozowoju postaci, [b]RPG[/b] - w grze pojawiają się [b]diabły, duchowni, alkohol[/b]