Recenzje Destroyer: The U-Boat Hunter

Pierwsze wrażenie było złe myślałem, że jest to niedopracowana gra w stylu bitwy o Atlantyk ale po przejściu tutoriala uznałem, że gra posiada niebywałą głębię strategiczną. Wciągnąłem się w tą grę. Nazwałbym ja symulatorem dowodzenia. Generalnie do gry nie mam uwag negatywnych uważam, że jest super i cieszę się, że takie gry powstają. Należało by dla nich wymyślić nowy gatunek bo nazwa strategia kojarzy mi się z gównokilkaczem w postaci stronghold, który z myśleniem nie ma nic wspólnego. Napiszę czego mi w grze brakuje z nadzieją, że twórcy podobnych gier czytają recenzje. Brakuje mi zarządzania załogą jako kapitan statku. Powinienem mieć możliwość awansowania żołnierzy i przydzielania ich do stanowisk oraz urlopowania. Dodatkowo brakuje mi czasu spędzanego na niczym to znaczy nawigowanie i prowadzenie konwoju od początku do końca również w czasie gdy nie jest atakowany na morzu bywają sztormy i góry lodowe które trzeba brać pod uwagę przy nawigacji. Czas przecież można przyspieszyć. Brakuje mi możliwości swobodnego przemieszczania się po statku jak w grze First Person i zaglądania w każdy kąt. Brakuje mi kajuty kapitańskiej z możliwością wyboru munduru oraz minigier np grania w kary w kantynie czy w szachy z zastępcą dowódcy oraz elementów RPG czyli interakcji z członkami załogi. Dlaczego silnik nigdy się nie psuje. Brakuje mi epizodów pomiędzy misjami. Kiedyś Virgin Games zrobił grę DUNE dlaczego nikt nie spróbował powtórzyć tego schematu rozgrywki to jest arcydzieło w grach a powstało w latach 90tych. Takie podejście dodało by głębi i realizmu całej rozgrywce. Do tego obsługa VR. Weźcie mnie na testera takich gier mogę to robić za darmo ale zróbcie coś wyjątkowego bo zawsze w dobrych produkcjach czegoś brakuje. W grze nie jest jak w filmie, że np Blade Runner doceniony po latach był finansową klapą. Można w ustawieniach wybrać zasady dla debili ale też można dodać realizmu. I z takiego Total War też można zrobić grę wojenną w oparciu o realia historyczne. Mam jednak wrażenie, że twórcy bywają za głupi by po to sięgnąć.