Recenzje Crusader Kings III

Dobra Gierka

Podbiłem Anglię jako Egipt bardzo Realistyczne polecam

ogólnie gre bardzo polecam jednak ma jeden wkurzający błąd.Mianowicie nie można (jeżeli nie ma się wojny z tą armiom) bronić plądrownych hrabstw

Gra jest cudowna. Pochłonęła mnie na ponad 400h, a to jeszcze nie koniec. Grając jednak w Crusader Kings 3 ze wszystkimi dodatkami, trudno nie oprzeć się wrażeniu, że większość z nich to skok na kasę, a podstawowa wersja gry przypomina wersję demo, z której wycięto mnóstwo treści. W pełni rozumiem DLC pokroju West Slavic Attire czy Couture of the Capets, które można nazwać pakietami kosmetycznymi - dodają nowe akcesoria, ubrania i fryzury. Regionów i kultur jest w tej grze sporo, więc nie ma problemu, że z czasem twórcy wypuszczają dodatki zwiększające imersję. Takie funkcjonalności, jak system legend, turnieje czy możliwość grania postacią bez ziemi, powinny natomiast stanowić - oczywiście moim zdaniem - integralną część podstawowej wersji gry. Dopiero po zainstalowaniu tych DLC można bowiem poczuć jej piękno. O moim zachwycie nad CK3 świadczyć może fakt, że wszystkie minusy, które dostrzegam, są mocno naciągane i stanowią raczej czcze życzenia niż festiwal wytykania błędów: 1. Na pewno gra jest zbyt łatwa - ze zwykłego władcy najniższego szczebla możemy bardzo szybko stać się królem, a nawet cesarzem. Wystarczy zostać wasalem potężnego sąsiada, podbić swoich współwasali, a następnie się zbuntować. W ten sposób z drobnego hrabiego de Sable stałem się faktycznym władcą Państwa Franków, podczas gdy domeną mojego seniora - cesarza - był wyłącznie Paryż. 2. Grę jeszcze łatwiejszą, a przy okazji nierealną, czyni system mariaży. Nawet jako nieznany, nic nie znaczący władca, możemy wydać swego potomka za egzotyczną postać z drugiego końca świata, zyskując potężnego sojusznika, którego wojska ułatwią nam podboje. Bardzo absurdalnie to wygląda, gdy jakiś władca z Tybetu wysyła ogromną armię do Państwa Franków, aby wspomóc tamtejszego władcę, bo jego siostra wyszła za któregoś z naszych synów. 3. Nie mamy możliwości żadnego ingerowania w przebieg bitwy. Wielkim (moim) marzeniem, niczym połączeniem FIFY i Football Mangera, byłoby dodanie możliwości aktywnego uczestniczenia w walce z perspektywy pierwszej bądź trzeciej osoby. W CK3 jesteśmy natomiast wyłącznie biernym obserwatorem. Nie mamy żadnych możliwości ustawiania czy motywowania swoich żołnierzy. Po wysłaniu armii do prowincji, w której znajduje się wróg, pozostaje czekać na wynik bitwy. Gdzieś na YT widziałem jakieś wydarzenia losowe w trakcie walk, ale osobiście tego nie doświadczyłem. 4. Gra nie ma żadnego celu. Wydawać by się mogło, że stwarza to pole do popisu bardziej kreatywnym graczom, ale każda rozgrywka sprowadza się w gruncie rzeczy do tego samego: podbić jakiś mniejszy lub większy obszar i/lub rozsławić swą dynastię. System waśni rodowych, który nota bene też dobrze byłoby dopracować i rozwinąć, świetnie pokazuje, że istnieją sposoby nadania tej grze głębi. 5. Brak podsumowania. Na koniec każdej rozgrywki możemy przewinąć listę postaci, którymi było nam dane grać, ale próżno szukać jakiegoś podsumowania czy informacji, kim była i co osiągnęła dana persona. To sprawia, że zakończenie jest jakieś takie... puste.