Recenzje Kane and Lynch: Dead Men™

"Kane & Lynch: Dead Men" — Gdy dwóch wariatów robi z miasta pole bitwy rodem z piekła na dopalaczach ! Nie wiem, co mnie podkusiło, żeby odpalić Kane & Lynch: Dead Men w 2025 roku. Może to był impuls, może nostalgia, może fakt, że patrząc na dzisiejsze gry, tęsknię za czasami, kiedy bohaterowie gier byli naprawdę popsuci psychicznie, a nie tylko mieli depresję zapisaną w dzienniku postaci. Graficznie? Prawda jest taka, że gra wygląda jakby ktoś przefiltrował GTA 4 przez ziemniaka i oblał go rozgotowanym sosem z 2007 roku. Ale nie daj się zwieść! W tym pixelowym chaosie kryje się perełka. Trochę jak obdrapany bar z zewnątrz, ale w środku serwują krwawego steka i whisky bez pytań o wiek. Kane i Lynch – psychopatyczne "buddy cop" bez cop To nie jest historia o bohaterach. Kane to typ, który zgubił gdzieś moralność między jednym skokiem a drugim rozwodem. Facet z przeszłością tak mroczną, że mógłby nią obdzielić całą ekipę "True Detective". Lynch? To nie jest człowiek. To granat z wyciągniętą zawleczką, który nie wie, że już wybuchł. Ma halucynacje, zrywy psychotyczne i morduje ludzi, bo coś mu się ubzdurało. A ty? Ty jesteś zmuszony grać u ich boku i się z tym pogodzić. Razem tworzą duet, który potrafi zamienić każde miasto w ukraińskie pole walki (bez polityki, bez kontekstu — po prostu chaos, ogień i echo strzałów z każdej strony). Tam, gdzie się pojawią, zostają tylko krzyki, huk i pytanie: "co tu się właśnie wydarzyło?" Gameplay – strzelanie, krzyki i "ja pier... znowu on zabił zakładnika!" Mechanika strzelania? Cóż… jest. Czasem działa. Czasem przeciwnik dostaje headshota i dalej biegnie, jakby mu muszka spadła z nosa. System osłon jest jak Lynch: raz cię ochroni, raz rzuci na otwartą przestrzeń z miną "co się może stać?". Ale właśnie to daje tej grze smak. Sytuacje z gatunku: "Zakładnicy? Jak to zastrzeliłeś ich wszystkich, przecież mieliśmy ich wymienić!" albo "Kane, nie mamy już amunicji, ale mam granat i brak skrupułów". To wszystko sprawia, że czujesz się jak w środku filmu Tarantino, tylko bez montażu i bez ograniczeń wiekowych. Mrocznie, brutalnie, śmiesznie — jakby świat gry był jednym wielkim memem o zaburzeniach osobowości i moralności zdegenerowanej do poziomu kałuży po festiwalu zombie. Fabuła – ojciec, bandyta i apokalipsa moralna Gra udaje, że ma serce. Kane ma córkę. Chce się z nią zobaczyć. Ale wszystko, co robi, wskazuje, że jest raczej bardziej złym ojcem niż złym człowiekiem. A Lynch? On w ogóle nie powinien mieć kontaktu z cywilizacją. To wszystko prowadzi nas przez Japonię, Amerykę, Amerykę Południową i każdą inną lokację, gdzie jeszcze można coś spieprzyć. A zakończenie? Jest jak ostatni kieliszek po melanżu: gorzkie, krzywe i zostawia cię z pustką i kacem moralnym. Podsumowanie – "Kane & Lynch: Dead Men" to jak trip po tanim dopalaczu w opuszczonym kinie Nie jest to gra dla każdego. Nie jest to gra dobra. Ale jest to gra, która ma duszę, nawet jeśli ta dusza śmierdzi tanim whiskey, potem i prochem strzelniczym. To coś więcej niż shooter. To symulator toksycznej męskości, brudnej zemsty i głupich decyzji, które prowadzą tylko do gorszych decyzji. 🔫 Ocena końcowa: 7/10 Za to, że mimo wszystkich wad, nie da się o niej zapomnieć. Kane i Lynch to jak dwie kleszcze przyczepione do mózgu – nie chcesz ich, ale czujesz, że czegoś ci brakuje, jak ich nie ma.