Recenzje Four Last Things

This brings joy.

I`ts a Sin.

Funny

Świetna gra z ciekawą oprawą artystyczną.

Mimo że Four Last Things było pierwsze i tak samo zachwyca absurdalnymi animacjami na pracach flamandzkich mistrzów oraz montypythonowskim humorem,tak sequel, Procession to Calvary, wypada lepiej. Ciekawsze zagadki, zabawniejsze dialogi oraz większy rozmach. Obie warto sprawdzić.

Jednym zdaniem: Four Last Things to najbardziej wysmaakowana gra, jaka powstała, zlożona z wielu tropów i nawiązań ukrytych w obrazach wielkich mistrzów renesansu. To nie lada gratka dla ludzi ceniących dzieła odrodzenia, holenderskie malarstwo oraz muzykę klasyczną tamtego czasu. Inteligentnie napisana, ironiczna, z wisielczym poczuciem humoru i ukrytymi zagadkami w wielu miejscach. Pozycja raczej niszowa, ale o dużym potencjale edukacyjnym, o ile na niego sobie pozwolicie. Four Last Things to kolejna udana gra sfinansowana z akcji na Kickstarterze. Plusy: + doskonale, niezwykle wiernie oddany klimat renesansu + znakomicie namalowana, estetycznie wysmaakowana grafika + masa prawdziwych obrazów w grze (min. Bosch, Goya, Bruegel) + piękna muzyka klasyczna w tle z czasów Odrodzenia (min. Bach, Vivaldi, Toscanini) + fajne zagadki w grze na zbalansowanym poziomie (nic bardzo trudnego) + dużo inteligentnej ironii, społecznego - religijnego komentarza i dobrego poczucia humoru + absurdalny koncept fabularny (żeby się dostać do Kościoła musimy popełnić 7 grzechów głównych, żeby potem móc z nich być wyspowiadani i oczyszczeni) + zawoalowana krytyka działań Kościoła w średniowieczu + kilka różnych zakończeń (i to bardzo pomysłowych) + duże walory edukacyjne tej pozycji Minusy: - trochę krótka (mozna spokojnie skończyć w 2 godziny) - brak voice actingu Komu polecam? / Komu odradzam? + polecam ludziom, którzy lubią gry z dużym poczuciem ironii + polecam miłośnikom renesansowego malarstwa i muzyki + polecam graczom kochającym słuchać muzyki klasycznej - odradzam graczom, którzy na słowa sztuka lub klasyka uciekają z pokoju - odradzam fanatycznym katalikom, którzy nie mają poczcuia dystansu do tematów kościelnych - odradzam graczom, którzy nie lubią podnosić swojego poziomu wiedzy Rada 1: The Last Things ma spory potencjał edukacyjny. Polecam tę grę nauczycielom plastyki, historii sztuki, wiedzy o kulturze, czy polonistyki jako pracę domową dla uczniów. Z pewnością będą się dobrze bawić, a przy okazji mocno się ukulturalnią i dowiedzą się z tej gry o renesansie o wiele głębiej niż normalnie w szkole. Bo tu każdy moment, każda mapa, każda postać, każdy obraz coś znaczą. Jest w niej tak wiele kulturowych tropów, że nawet trudno je spamiętać. To jeden wielki renesansowy hiperlink do historycznej wiedzy. Rada 2: Może odradzam tę grę tylko katechetom na lekcje religii. Bo twórcy mocno obnażają brak logiki i absurdalność teorii kościelnych. Ale to zgodnie z duchem renesansu, który szedł przecież pod prąd kościelnych i religijnych teorii. A więc wszystko jest tu na swoim miejscu. ============================================== ➥ Obserwuj mnie jako kuratora ⤵ https://store.steampowered.com/curator/10437106/

Jedna z lepszych gier, w jakie grałem. Plusy: - humor - fajny gameplay, zagadki są logiczne, dynamiczne, niebanalne i niezbyt łatwe - świetna oprawa graficzna i muzyczna, z której można się nieco nauczyć - zakończenie - wciągająca "historia" (zdecydowanie za dużo powiedziane, ale początek i cała sytuacja w której znalazł sięgłowny bohater jest unikalna i zabawna :D) MInusy: - zbyt krótka!

the art is amazing, this game is so cool and funny

Uzyskanie rozgrzeszenia okazuje się znacznie bardziej skomplikowane, gdy do boskiego miłosierdzia wmiesza się kościelną biurokrację. Na szczęście gdzie system, tam i furteczki - twoją szansą na zbawienie jest popełnienie wszystkich grzechów głównych. Nie panikuj, baw się dobrze i postaraj się nikogo nie zabić. Co jest HOT: + klimat i humor balansujący pomiędzy "Monty Pythonem" a "Monkey Island"; + oryginalny pomysł na oprawę graficzną - jeżeli chcesz zobaczyć cudaki Hieronima Boscha w ruchu, to masz ku temu świetną okazję; + w ogóle to dobry moment, by się dokształcić, chamie; + jasny cel pozwalający na rozwiązywanie równocześnie kilku zagadek na raz, bez zastojów w rozgrywce; + można nucić i klaskać muzykantom! + pod całym tym śmieszkowaniem pobrzmiewa smutna nuta o relacji człowieka z Siłami Wyższymi. "Four Last Things" to krótka, maksymalnie dwugodzinna przygoda, która ujmuje przede wszystkim stylem. Twórca ewidentnie jest pasjonatem malarstwa, a gra nie jest dla niego okazją do nadętego wywyższania się, tylko podzielenia hobby z szerszą publicznością. Warto upolować (może niekoniecznie za pełną cenę) dla humoru i oryginalnego podejścia.

Wielkie i małe przygody mają swój początek. Czasami bywa nim zwyczajny - a może wręcz nadzwyczajny - sen. John wiedziony wizją boskiej kary objawionej mu poprzez fragment Księgi Genesis - gdzie pojawiają się ludzie i wąż z nogami, surowy Bóg starzec oraz surowy w inny sposób owoc - postanawia dostąpić odkupienia. A że najprzystępniejszy model marketingowy oferuje mu właśnie lokalna katedra, tamże właśnie bieży, w te pędy. Tu wieść u bram nań spada, że grzechy popełnione przezeń są poza lokalną jurysdykcją. Fortunnie, istnieje pewien kruczek prawny: jeżeli powtórzy te same kategorie głównych w okolicy, to łaska przebaczenia będzie mu dana. Nurzanie się w nikczemności - jakkolwiek przyjemne - wymaga jednak pewnego nakładu sił. Kierujemy więc kroki nieszczęsnego Johna ku ścieżkom grzechu. Bystre oko, gładki język i zręczne palce są naszymi narzędziami ku odkupieniu. Możemy też przychędożyć salto - co może i wygląda śmiesznie, ale za to jest zupełnie bezużyteczne. Z pewnością jednak tak skuteczny zestaw rad i sposobów jest wystarczający do osiągnięcia celu? Sumptem naszego mądrego umysłu cel niechybnie stanie się bliższy. Ilekroć uda nam się jeden z głównych grzechów popełnić, to rychło wiedzy o tym doświadczamy. A że dojście do niej bywa znojem brnięcia poprzez niedorzeczność i rozproszenie własnym śmiechem, to już insza inszość. Szerokie są ścieżki grzechu, acz zajmują mało czasu - bo czymże jest kilka godzin wobec wieczności? Droga to jednak nie jest zupełnie prosta, bo meandry zagadek opracowanych przez chromy i rozgorączkowany umysł niejednokrotnie zatrzymają nas w plątaninie własnych myśli i labiryntach rozważań. A gdy zapragniemy uczynić coś więcej niż tylko pospolite zrealizowanie celu, to zmuszeni będziemy śmiechem parskać i główkować mocniej. Wszak osiągnięcia nie robią się same i prąc bezmyślnie do przodu zdarzyć się może, że zgubimy je po drodze. Co jest wyczynem przy drodze krótszej niż ta w późniejszej Procesji do Kalwarii. Tak, niewątpliwie osiągnięcia wymagają od nas dodatkowych pokładów grzeszności i sprytu. A i same frasunki głowy wymagają czasami nieszablonowego podejścia i pewnej wiedzy. Grajkowie pospolici i nadprzyrodzeni przygrywają nam albo też zabawiają śpiewem w trakcie wędrówki racząc nas muzyką tamtej epoki. Potęguje to absurdalność sytuacji i jednocześnie z nią współgra w dziwnej harmonii, osobliwe. Początek tryptyku Johna jest niedługi, co może spowodować gorycz pożegnań z nadmiarem grosza na tytuł przeznaczonym. Roztropniej będzie wykazać się cierpliwością i poczekać na odpowiedni upust: czy to u parowego kupca czy na sklepach z kluczami. Czy gdzie tam się zaopatrujecie w takie cudactwa. ZALETY: - Absurdalny humor - Nie zgadniecie: humor! - Nieskomplikowane - ... choć nad kilkoma łamigłówkami przyjdzie się zastanowić chwilę WADY: - Coś niedługie w przełożeniu na cenę Osoby, które grałyby w tę grę: - Erazm z Rotterdamu - Spike Milligan - Terry Gilliam Osoby, które nie grałyby w tę grę: - Mathias Mulich - Thomas Torquemada - Marcin Luter Więcej moich recenzji na wartym obserwowania kuratorze [url=https://steamcommunity.com/groups/rec100cheevo] Recenzje na 100%... osiągnięć [/url]. Publikacja recenzji także na [url=https://store.steampowered.com/curator/26553378/] Świecie Recenzji [/url].