Recenzje LiEat

Do zagrania raczej nie zachęcają ani screeny z rozgrywki, ani dość niska rozdzielczość pełnoekranowych grafik w stylu anime (bo czym innym są pixel artowe rysunki widoczne w trakcie dialogów), a ponadto opis na Steamie nie wydaje się jakoś szczególnie intrygujący i oryginalny. Kto by się jednak przejmował takimi rzeczami w grze skupiającej się na narracji, postaciach i łączących je relacjach. [b]Historia[/b] - podzielona na trzy kolejno wydawane epizody w tym wydaniu zebrane w jedno miejsce - [b]prowadzi gracza przez bardzo przyjemne do obserwowania perypetie dwójki bardzo ciekawie napisanych bohaterów[/b]. Jeden z nich, postać grywalna, to zawodowy kłamca, a druga, mała dziewczynka-smok, zaspokaja swój głód przez zjadanie kłamstw. Brzmi to absurdalnie i głupio, ale czy i pomysł na wchodzenie do Metawersum w Personie 5 tak nie brzmi? Tymczasem to, co jest największym atutem zarówno Persony, jak i LiEat, to właśnie sposób, w jaki zarysowano bohaterów i relację, która ich łączy, i która rozwija się na przestrzeni czasu. Otoczką dla tego wszystkiego jest [b]historia detektywistyczna z możliwością osiągnięcia kilku zakończeń, w tym też niezupełnie pozytywnych[/b]. [b]Co prawda mechanicznie jest raczej średnio, zwłaszcza w pierwszym epizodzie[/b], w którym np. posunąć historię do przodu można analizując poszlaki tylko w zaplanowanej przez twórców kolejności, choć znajdują się w jednym pomieszczeniu i obiektywnie nie powinno mieć znaczenia to, czy najpierw zajrzy się w to miejsce, czy w inne. Wynika to pewnie z ograniczeń silnika, ale [b]w dwóch kolejnych epizodach jest to zrealizowane już lepiej[/b] - zwłaszcza w tym ostatnim. Warto jednak przebrnąć przez te stosunkowo drobne uciążliwości dla tego, co jest najważniejsze w tej grze - postaci. I mowa tu nie tylko o parze bohaterów, ale także o postaciach drugoplanowych (szczególnie tych powracających w kolejnych epizodach) oraz zamieszanych w intrygi, które protagonistom dane jest przejrzeć. Tym ciekawsze jest to [b]zadanie detektywistyczne, że okraszone stosunkowo prostymi zagadkami logicznymi, uroczymi dialogami, humorem i słodko-gorzkim nastrojem[/b]. Ciężko o historii powiedzieć coś więcej bez zdradzania historii, dlatego polecam zaryzykować i poświęcić te kilkanaście (lub na promocji nawet mniej niż pięć) złotych, i zagrać w ciemno, dając grze czas na zaprezentowanie nam bohaterów i ukazanie ich rozwoju na przestrzeni czasu (nie tylko rzeczywistego, ale też growego, bo ten też mija, co odzwierciedla choćby rozwój naszej małej protagonistki i nabywanie przez nią coraz lepszej umiejętności czytania). [b]Cała opowieść rozciągnięta na trzy epizody[/b] - choć te można traktować jako zamknięte sprawy detektywistyczne niezależne od siebie - [b]spięta jest przepiękną i satysfakcjonującą klamrą[/b], ujawniającą pochodzenie, przeszłość i motywacje protagonistów. Zakończenia zaś - bo są różne - wzbudzają różnorodne emocje, w sumie trochę jak tytuły z serii To The Moon. Z jednej strony zabawnie i wzruszająco, z drugiej strony refleksyjnie i z łezką. LiEat to nietypowa gra, chociaż z pewnością godna polecenia - może niekoniecznie ze względu na warstwę techniczno-mechaniczną (choć trzeci epizod wyróżnia się w tym aspekcie znacznie wyższą jakością), ale [b]z powodu przedstawienia postaci, zwłaszcza tych pierwszoplanowych, z którymi bardzo łatwo się zżyć i które łatwo polubić[/b]. W końcu [i]przytłaczająco pozytywne[/i] opinie są tu nie bez powodu. Gdy już ktoś się skusi prawie na pewno nie odejdzie rozczarowany. PS To też nie jest czasochłonna pozycja - mi zajęła sześć godzin, ale można ją ukończyć spokojnie w okolicach czterech, czyli w jeden, dłuższy wieczór.