Recenzje Before I Forget

MASTERPIECE

Krótka opowieść o utraconej miłości...

[quote][i]Zapraszam na moją stronę [url=http://store.steampowered.com/curator/27231431/]kuratora Steam[/url]. Na pewno znajdziesz tam coś dla siebie.[/i][/quote] [h1][i]Before I Forget[/i] - nie każda historia ma szczęśliwe zakończenie[/h1] [b]Kiedy Sunita ocknie się z marazmu, nie będzie wiedziała, kim jest ani gdzie się znajduje. Cierpiąca na wczesną demencję bohaterka musi pozbierać wspomnienia z całego swojego życia niczym elementy układanki, aby zdołać powrócić do rzeczywistości. Przypomnieć sobie nie tylko te szczęśliwe chwile i sukcesy, ale i bolesne momenty, kłótnie oraz rozczarowania.[/b] Za produkcją Before I Forget stoją Chella Ramanan i Claire Morwood z niezależnego studia 3-Fold Games. Twórczynie przedstawiły swój projekt w 2016 roku na wydarzeniu XX+ Games Jam organizowanym w Bristolu. Ten event, przestrzeń dla kobiet (a także, warto wspomnieć, osób transseksualnych i niebinarnych) tworzących gry, przyniósł Chelli i Claire wiele dobrego. Before I Forget był wówczas szkicem o tematyce dotyczącej granic, w szerokim ujęciu tego słowa. Jednak ten szkic okazał się na tyle interesujący, że zdobył wyróżnienie Audience Choice Award, co zmotywowało panie do kontynuowania prac nad tytułem. Development objął współpracę z różnymi artystami, również tymi zajmującymi się komponowaniem muzyki (ang. [i]sound design[/i]). Pomogła też grupa Gaming the Mind, brytyjska organizacja łącząca wiedzę o zdrowiu psychicznym z zamiłowaniem do gier. Ich celem jest podniesienie świadomości i zredukowanie piętna ciążącego na sprawach związanych z tym zagadnieniem. Uważam, że działalność Gaming the Mind naprawdę otwiera oczy i jest potrzebna, toteż zachęcam do zapoznania się z [url=https://gamingthemind.org/blog/]artykułami[/url], które do tej pory powstały. Before I Forget to pierwszoosobowy symulator chodzenia z eksploracją terenu, w tym wypadku domu zamieszkiwanego przez Sunitę i jej męża Dylana. To produkcja, która powinna zainteresować osoby uwielbiające odkrywanie tajemnic i życiowe, słodko-gorzkie scenariusze. Sunita odzyskuje wiedzę o swoim własnym życiu poprzez oglądanie zdjęć, czytanie listów, notatek, pocztówek i dotykanie różnych przedmiotów. Kiedy wspomnienia napływają do Sunity, pomieszczenia stopniowo nabierają barw i tekstur, co jest bardzo ładnym efektem wizualnym. Odbiorca słyszy myśli kobiety i jej rozmowy z najbliższymi, które odbyły się wiele lat temu. Dzięki temu historia związku Sunity i Dylana wydaje się niezwykle namacalna. Ujęły mnie życiorysy państwa Appleby. Sunita, od najmłodszych lat zafascynowana gwiazdami i opowieściami swojej ciotki o gwiazdozbiorach, związała się na stałe z kosmologią, śmiało sięgając po odkrycia i wyróżnienia. Na każdym kroku można się natknąć na coś związanego z kosmosem. Literatura, obrazy i ryciny, artykuły wycięte z gazet. Sceny ze wspomnieniami dotyczącymi poszukiwania gwiazd jeszcze boleśniej uświadamiają odbiorcę, jaki ogrom wiedzy straciła Sunita przez demencję. Z kolei Dylan, mężczyzna kochający, absolutnie oddany żonie, uzupełniał ścisły umysł Sunity, spełniając się jako światowej klasy kompozytor i pianista koncertowy. Wiele o relacji tych dwojga mówi ton, w jakim pisali do siebie listy. Listy, ponieważ czasy ich młodości przypadają na lata 70. i 80. Główna bohaterka doświadcza niepokojących stanów. Poza tym, iż nie pamięta wielu rzeczy, wydaje się zagubiona w czasie i myśli, że coś, co stało się w dalekiej przeszłości, miało miejsce poprzedniego dnia. Ma wizje o dziurze w podłodze w przedpokoju, korytarze w domu niekiedy stają się labiryntem, a zapatrzona w jeden punkt, nie jest świadoma upływających godzin. Często powątpiewa w to, co widzi i bywa tak skonsternowana, że mi, jako odbiorcy, autentycznie robi się smutno. Jeżeli zerkniemy na objawy demencji przed uruchomieniem Before I Forget, okaże się, że naprawdę duża część z nich dotyczy tego, w jaki sposób funkcjonuje Sunita, nieświadomie mieszając teraźniejszość z przeszłością i błądząc we własnych czterech ścianach. Ta trwająca godzinę przygoda przyniesie odrobinę uśmiechu i refleksji. Strona audiowizualna jest zadowalająca, eksploracja i podnoszenie obiektów należą do zdecydowanie przyjemnych aspektów rozgrywki, a jedyne, do czego mogłabym się przyczepić, to ograniczona możliwość ruchu tuż po odłożeniu trzymanej przed chwilą rzeczy. Odczuwa się wówczas, że postać porusza się niezwykle powoli, brakuje w tych momentach pewnej lekkości, płynności. Poza tym uważam Before I Forget za dobrze wykonany i cenny [i]indyczek[/i], zwłaszcza że dotyka spraw, które mogą być bliskie każdemu człowiekowi. I nie chodzi tylko o demencję, ale też o pozostałe krzywdy i radości, jakie spotkały Sunitę.