Perception İncelemeler

🎧 Perception – Karanlığın İçinden Gelen Sesler Gözlerim karanlığa açıldı. Gördüğüm hiçbir şey yoktu… ama duyduğum her şey vardı. Bastonumu yere vurdum; çıtırtılar, yankılar ve kırık dökük bir evin ruhu, etrafımı çizdi adeta. Bu benim ilk Perception deneyimimdi – ve 3 saat boyunca koltuğumdan kalkamadım. Cassie adında kör bir kadını oynuyorum. Onun dünyasında ışık yok, renk yok. Ama ses var. Ve ses, her şey. Oyun, birinci şahıs perspektifiyle beni onun zihnine ve algısına kilitliyor. Duyduğum her adım, her nefes, her kapı gıcırtısı, mekânın şeklini ortaya çıkarıyor. Bu eko-lokasyon sistemiyle ilerlerken her baston vuruşum bir risk. Çünkü "o" beni duyabilir. Presence adı verilen görünmeyen bir varlık, sessizliği bozduğum her an biraz daha yaklaşıyor. Oynanış mekanikleri son derece sade ama etkileyici: bastonla ortamı taramak, sesli ipuçlarını takip etmek, nesneleri dinlemek ve mekânda yolumu bulmak. Ancak en çok hoşuma giden şey, klasik korku oyunlarının aksine düşmanla savaşmıyor oluşumdu. Bu oyunda kaçmak zorundasınız, saklanmak zorundasınız ve sessiz kalmak zorundasınız. Korkunun geldiği yer tam da burası. Perception’ın en büyük farkı, görme engelli bir karakteri anlatı merkezine koyarak, korkuyu ışıkla değil, karanlıkla değil, sesle inşa etmesi. Bu hem empati kurduruyor hem de şimdiye kadar yaşamadığım bir deneyim sunuyor. Evde yankılanan fısıltılar, terk edilmiş eşyalar, geçmişin hayaletleri… Hepsi parçalanmış bir hikâyeyi yavaşça örüyor. Üç saatlik deneyimim boyunca, oyun her ne kadar lineer ilerlese de sunduğu atmosfer ve anlatım tarzıyla beni içine çekmeyi başardı. Evet, bulmacalar zorlayıcı değildi ama bu oyunda zeka değil, dikkat, sabır ve cesaret test ediliyor. Kör bir kadının gözünden dünyaya bakmak… değil; duymak. İşte bu oyun, bana bunu yaşattı. 🎧 Perception – Sounds Emerging from the Darkness My eyes opened to darkness. I saw nothing... but I heard everything. I tapped my cane on the floor; the creaks, echoes, and the soul of a decaying house drew themselves around me. This was my first Perception experience – and I couldn’t get up from my seat for 3 hours. I play as a blind woman named Cassie. In her world, there’s no light, no color. But there is sound. And sound is everything. The game, using a first-person perspective, locks me into her mind and perception. Every step, every breath, every creaking door reveals the shape of the space around me. With this echolocation system, every tap of my cane is a risk. Because “it” might hear me. A mysterious entity called The Presence draws closer with every sound I make. The gameplay mechanics are simple yet impactful: scanning the environment with your cane, following audio clues, listening to objects, and finding your way. What I liked the most was that, unlike classic horror games, there’s no fighting the enemy. You have to run, hide, and stay quiet. That’s exactly where the fear comes from. Perception’s greatest strength is placing a blind character at the heart of its narrative and building fear not through light, not through darkness, but through sound. It fosters empathy and offers an experience I’ve never had before. Whispers echoing through the house, abandoned belongings, ghosts of the past… all slowly weave together a broken story. Throughout my three-hour experience, even though the game progresses linearly, its atmosphere and storytelling completely pulled me in. Yes, the puzzles weren’t difficult, but this game doesn’t test your intellect — it tests your awareness, patience, and courage. To see the world through the eyes of a blind woman… no — to hear it. That’s what this game let me experience.