Horizon Zero Dawn™ Remastered İncelemeler

Zevkli oyun , eğlenceli

açıklama yapmaya gerek yok herşey mükemmel

Grafikler,atmosfer,ortam harika. Ancak sadece bu kadar. Geriye kalan her şey bir Ubisoft oyunu kalitesinde, ve bu benim için güzel bir şey değil. 6/10

Zamanın döngüsünde, demirin hafızası toprağa karışır. Bir zamanlar dünya insanlarındı. Şimdi ise makinelerle paylaşılan, terk edilmiş medeniyetlerin gölgesinde yeniden filizlenen bir doğa… İşte böyle bir çağda açtım gözlerimi Horizon’a. Ve zaman, 85 saate yaklaştı. Her dakikasıyla değişti yolculuğum. Çünkü bu bir oyun değil sabırla öğrenilen, dirençle sevilen, yavaş yavaş kabullenilen bir deneyim oldu benim için, hikayesinin üzerimdeki etkisidir bu. Ancak öncesinde yaşadıklarıma geçeceğim. İlk başta, evet, büyüleyiciydi. Bir ressamın ilk fırça darbeleri gibi etkileyici. Güneş, rüzgâr, Aloy’un gözlerinden görülen o yabancı ve tanıdık dünya… Ama ne yazık ki bu etki fazla sürmedi. Yaklaşık bir saat sonra içimdeki heyecan, yerini mide bulandıran bir bıkkınlığa bıraktı. Sanki lanet olası bir Far Cry'ın kabusunu yaşıyordum. Evet, neredeyse birebir: yayla, okla, “işaretle ve saldır” mantığıyla ilerleyen, sıradanlaşan bir açık dünya. PlayStation için yeniden ısıtılmış, yapay etten bir kopya gibi hissettirdi. Gerçekten de moralim bozuldu. Bu muydu herkesin övgüyle andığı Horizon? Direkt neden bu oyunu beğenmediklerini ve gömen kişileri anımsadım buna değinmeye gerek var mı? Hayır. Makineler vardı, evet, ama hepsi ok yedi sadece. Yaklaşmaları, kaçmaları, sinyal yollamaları... İlk başta heyecan verse de bir yerden sonra döngüye dönüştü. Hele ki kaydetme sistemi! Hikâye dışında neredeyse bir umut kırıntısı yoktu. Oto-kayıt desen neredeyse şansa; bir yere tırmanıp düştüğümde tekrar tekrar aynı hareketleri yaparken oyun oynamaktan soğudum. Assassin’s Creed gibi özgür hissettiren tırmanışların ardından buradaki sıkışık ve sınırlı sistem gerçekten can sıkıcıydı. Ama sonra… sonra hayatın içinden bir şey oldu. Çılgınca uzamış saçlarıma veda ettim bir sabah. Nedensizce, bir değişim için belki. Garip bir şekilde içimi ferahlattı. Sanki dijital dağlara değil de kendi iç dağlarıma dönüyordum. Kontrolcüyü yeniden elime aldım. Ve her şey… değişti. İlk başta işkence gibi gelen ne varsa alışkanlığa dönüştü. Taktiksel dövüşleri çözmeye başladım. Farklı oklar, zayıf noktalar, çevreyi avantaja çevirme stratejileri... Bu sefer makinelere ok değil, sabırla örülmüş planlar gönderdim. Zamanla keyif almaya başladım. Oyunun dünyasını daha yakından tanıdıkça içimdeki öfke yerini meraka bıraktı. Çünkü burası basit bir açık dünya değil; kayıp bir medeniyetin küllerinden doğan bir anlatıydı. Unutmamak gerek: Bu bir 2017 oyunu. Yani günümüzün detaylarla boğulmuş dünyalarından değil, daha çok çabalamamız gereken, öğrene öğrene sevilen bir dönemden geliyor. Ve o dönem için gayet yerli yerindeymiş. Bu yüzden eleştiriyi de övgüyü de dönemin bağlamına oturtmak gerek. Elbette bu bir başyapıt değil. Hatta o çizgiye yaklaşabildiğini bile söyleyemem. Ama eksiklerine rağmen kalbimde bir yer edindiğini inkâr edemem. Puan vermeyi sevmem. Çünkü oyunlar rakamlarla değil, yaşattıklarıyla hatırlanmalı. Benim için 8 gibi hissettirse de, bir başkası için bu deneyim 6 olabilir, 9 olabilir. Zihin başka işler kurar. Kimi için inişli çıkışlı bir yolculuk, kimi için en baştan itibaren büyüleyici bir keşif. Eğer oyunu hiç oynamadıysanız ve sıfırdan almayı düşünüyorsanız, indirimli hali 30 dolarlık fiyat etiketi bizim şartlarımızda pek makul değil. Ama Complete Edition sahibiyseniz ve indirimle 6 dolar gibi bir yükseltmeyle bu deneyimi Remastered olarak edinme şansınız varsa, kesinlikle değerlendirin. Maddi olarak sizi zorlamayacaksa, bu yolculukta kaybolmaya değer. Yoksa... bekleyin. Okyanusa girmeden önce dalgaları gözlemlemek bazen en akıllıca seçimdir.