Recenzje A Normal Lost Phone

[b]Gra prezentuje się świetnie wizualnie, a muzyka to klimatyczna bomba atomowa tylko, że niestety nie jest to mój klimat gry :/ Ciężko mi grę oceniać negatywnie, ponieważ logiczne zagadki są logiczne, a nie typu ahh mogłeś się domyślić przecież :D [spoiler]Łapałem się za głowę gry w momencie próby zalogowania się wpisywałem hasło, które było nie prawidłowe, a w mojej ocenie powinno być w 100% i nie rozumiałem o co chodzi aż do momentu gdzie wystarczyło po prostu zamienić miejscami miesiąc z dniem ;)[/spoiler] Niby banał, a nie potrafiłem tego od tak dostrzec otoczony masą tekstu i wiadomości, które w większości są nic nie znaczące, ale w tej sytuacji staramy się wszystko sprawdzić dokładnie i przeczytać szukając odpowiednich informacji. Jeżeli lubisz gry logiczne oraz poniekąd zabawy w detektywa i dociekanie do prawdy to grę ci serdecznie polecam to nie jest po prostu mój typ i z czasem się troszkę nudziłem, lecz gra mimo wszystko nie zasługuje na negatywa :D

Serdecznie polecam wszystkim, których interesuje dobro innych ludzi. Gra przedstawia poruszającą historię z dobrym zakończeniem (nie jak w idealnym świecie, ale dla bohatera dobrym). Jeśli ktoś potrafi wczuć się w emocje innej osoby to będzie to naprawdę przyjemna rozgrywka z zagadkami i zabawą w detektywa :D Uważam, że to bardzo ciekawy sposób na przybliżenie ważnych tematów! <3

Kupiłam grę, bo była tania i zaintrygowała mnie ciekawym pomysłem: znajdujesz telefon i przekopujesz się przez sekrety jego właściciela. Dobrze zrobiłam, że się na nią zdecydowałam! Nie ukrywam, że spodziewałam się jakiegoś thrillera i super zagmatwanego wątku, a tu zaskoczenie i to bardzo pozytywne. To ten tytuł, który poleciłabym osobom zastanawiającym się nad tym, czy gry mogą nieść jakiś morał i czy da się opowiedzieć interesującą historię nieoczywistymi środkami przekazu. Trochę czułam się jak stalker szperając po wiadomościach, galerii zdjęć i aplikacjach właściciela telefonu, ale zaskakująco realistycznie te skrawki czyjegoś życia zostały tutaj przedstawione. Nie nazwałabym A Normal Lost Phone objawieniem i raczej nie jest to coś, do czego się powraca, ale z pewnością zapadnie mi w pamięć.

Interesujący schemat rozgrywki- Gracz musi czytać uważnie czytać i analizować wszystkie dostępne informacje. Na pochwałę zasługuje też ukryta pod warstwa fabuły tematyka gry która jest w miarę aktualna. Gra jest krótka i zależnie od osoby i od jej szczęścia 20-50 min rozgrywki. Jedyny taki haczyk to brak polskiej wersji językowej. Mi się przyjemnie i w miarę płynnie grało , dlatego też daje 8/10.

Podchodziłam z grą, że tak powiem, "na czysto". Bez czytania komentarzy, bez czytania opisu, a screenshoty na steamie to jednym okiem. Jedyne, co sprawdziłam, czy to nie jest kolejny horror, którego straszność opiera się tylko na glitach. Gra jest ładna. Pod względem graficznym, fabularnym, a nawet i muzycznym. ALE [spoiler] już na początku gra zdradza nam swoją koncepcję małym, niewinnym ostrzeżeniem [/spoiler]

Gra nie jest super długa, ale nawet mi się podobała. Jest to pierwsza gra tego typu jaką grałem i szczerze jestem pozytywnie zaskoczony. Fabuła sama w sobie nie jest jakoś szczególnie skomplikowana i gra bardziej polega na czytaniu wiadomości, wypisywaniu dat na kartce papieru i zgadywaniu kodów. I choć gra zostawiła mnie z dziwnym dylematem emocjonalnym (sam tego nie ogarniam), to przynajmniej pod koniec gry dobrze wiedziałem co trzeba zrobić (ogarniesz jak zagrasz nie chce spoilerować). Gra w skrócie jest na 2 godziny, spokojna, bez stresowa, w której czytasz wiadomości, przeglądasz czyjeś zdjęcia i zgadujesz kody. Prosta ale nawet mi się spodobała. Szczerze polecam.

Bardzo oryginalna gra, dzięki niej poznałam życie i problemy osób transpłciowych. Niestety z takimi nie posiadam żadnego kontaktu w realu, a ta gra umożliwiła mi się nawet wczuć w rolę tych ludzi. Rozgrywka jest bardzo krótka, czas grania umila relaksacyjna i niesamowita muzyka, która daje vibe bardzo przybliżony do serii gier "Life is Strange". Polecam poświęcić, tę godzinkę/dwie na "A Normal Lost Phone". <33

Niesamowita gierka. Nie jest droga, a za to historia, którą przekazuje, jest niesamowita. Co prawda w moim otoczeniu wypracowałam możliwość otwarcia się, ale przez większość życia byłam closeted, a do tego sporo osób dookoła robiło nieprzyjemne komentarze - w końcu to znajome dla członków LGBT. Gra potrzebuje myślenia. Przechodzisz grę, łącząc fakty i znajdując różne kody. Z każdym nowym sekretem naprawdę czułam jak rośnie moje wzruszenie. Historia była naprawdę niesamowita. Bardzo cieszę się, że mogłam ją poznać. Dodatkowo można zdobyć osiągnięcia :D Muzyka jest naprawdę przyjemna, a kreska bardzo dobrze oddawała klimat. Po prostu super spędziłam czas.

Znaleźć nowy, leżący samopas telefon to niezła gratka! Zwłaszcza taki bez zabezpieczenia. Można wtedy myk!-myk! przejść do ustawień, zrobić hard-reset i stać się szczęśliwym posiadaczem nowego smartfona. ALBO, jak na PRZYZWOITĄ OSOBĘ przystało, poszukać informacji o PRAWOWITYM WŁAŚCICIELU i spróbować ZWRÓCIĆ mu jego własność. Co jednak, gdy sam właściciel nie wie, kim jest? CO JEST HOT: + przyjemna oprawa: pastelowa grafika, ładne ilustracje, spokojne, melancholijne utwory w tle; + grzebanie w cudzym telefonie zawsze spoko; + sam proces szukania kolejnych wskazówek jest dobrze poprowadzony - złamanie kolejnych kodów nie jest zbyt trudne, ale wymaga uważnego czytania, gracz ma poczucie, że faktycznie zmierza po nitce do kłębka; A CO NOT: - niestety, dialogi nie są najmocniejszą stroną tej produkcji (a przypominam, że trzeba tu dużo czytać) - twórcy próbują momentami iść w bardziej realistyczne wiadomości, ale raczej wolą zachować bezpieczny styl. Nierzadko ma się poczucie, że autorom bardziej zależało na przekazie (co już widać od ostrzeżenia na ekranie początkowym), niż na odmalowaniu rzeczywistego scenariusza z prawdziwymi ludźmi z krwi i kości w roli głównej. Skondensujcie "Life is Strange" do wielkości aplikacji (albo wczujcie się w sytuację, w której znajdujecie telefon należący do postaci pobocznej z tej gry) i dostaniecie "A Normal Lost Phone" - grę o dojrzewaniu, zagubieniu i samoodkrywaniu się w artystyczno-hipsterskiej stylistyce. Przejście gry to jakaś godzina, i w moim odczuciu cena jest uczciwa. Chciałoby się, żeby twórcy wykazali się ostrzejszym pazurem przy pisaniu, ale woleli pójść w bezpieczną stronę, przez co dostajemy niewbijającą się w pamięć, ale dość przyjemną grę. Raczej dla nastolatków, starszym graczom adolescencyjne dramy i sposób ich zaserwowania wydadzą się już zbyt odległe.

[h1]Nowy wymiar wglądu w cudzą prywatność - [i]A Normal Lost Phone[/i][/h1] Zauważasz na chodniku telefon i podnosisz go. W żaden sposób nie jest zabezpieczony przed intruzami, więc sprawdzasz, co na nim jest: zaglądasz do galerii, biblioteki audio, kontaktów, wiadomości i wyszukiwarki. Albo tego nie robisz, a przynajmniej nie wnikliwie, i interesuje cię tylko to, aby zwrócić urządzenie do prawowitego właściciela, bo w istocie rzeczy los tej komórki leży w twoich rękach. Równie dobrze możesz od razu przywrócić ustawienia fabryczne i przywłaszczyć sobie znalezisko. Istnieje jeszcze szansa, że przypadkiem, kawałek po kawałku, odkryjesz historię na tyle ciekawą, że prędko nie przestaniesz o niej myśleć. Właśnie tak jest w przypadku historii Samuela, bohatera A Normal Lost Phone, gry stworzonej przez francuskie studio Accidental Queens (odpowiedzialne również za drugą część serii, czyli Another Lost Phone: Laura’s Story). Wszystko dzieje się na przełomie grudnia i stycznia 2015 oraz 2016 roku. Gracz znajduje komórkę chłopaka w dzień jego 18. urodzin, czyli 31 stycznia. Sam zgubił telefon późnym wieczorem, a pierwsze tropy świadczą o tym, że w swoje hucznie obchodzone święto dostał motocykl i prawdopodobnie udał się na przejażdżkę. Ojciec wysłał kilka wiadomości, niepokojąc się w nich o syna i podkreślając, iż matka Sama była bliska wezwania policji. Czy wobec tego Sam zaginął lub stało mu się coś złego? Tak można pomyśleć, ale okazuje się, że sprawa - w zasadzie całe życie nastolatka - jest bardziej pokręcona, niż mogłoby się wydawać. Na początku ma się dostęp do niewielu aplikacji czy narzędzi: kalendarza, galerii, wiadomości i ustawień. Poza tym jest kalkulator, odtwarzacz muzyki (nieustannie umilający czas w grze), aplikacja Lovebirds, przeglądarka, skrzynka pocztowa oraz pogoda. Pierwsze, co warto uczynić, to przejrzeć zdjęcia oraz przeczytać SMS-y, które stanowią podstawę do rozwiązania tajemnicy pozostawionej przez Sama. Z trzydziestu siedmiu konwersacji można wyciągnąć sporo informacji o nastolatku. Między innymi to, że uczęszczał na spotkania klubu książkowego i klubu miłośników gier, ale najbardziej spełniał się w graniu na harfie oraz komponowaniu muzyki. Miał kochającą rodzinę, sporo znajomych oraz chodził z niejaką Melissą. Z kolei Melissa, artystycznie utalentowana dziewczyna o gorącym temperamencie, często dawała swojej sympatii sygnały, że jest zazdrosna o Alice, przyjaciółkę Sama z koła gier. Pojawia się więc pytanie, czy to nowo kiełkujące uczucie sprawiło, że sytuacja pary uległa znacznemu pogorszeniu tuż pod koniec roku? I kto kogo skrzywdził bardziej? Drugim ważnym krokiem jest włączenie wi-fi. Podłączenie telefonu do sieci publicznej wymaga znajomości hasła, a je trzeba samodzielnie odkryć. Nie jest to rzecz podana na tacy, ale łatwo się na nią natknąć, w odróżnieniu od reszty zabezpieczeń. Internet pozwoli graczowi na kolejne doświadczenie strzępków życia Sama. Najpierw polecam przeczytać e-maile, między innymi te od Alice i Melissy, a także wiadomości powiązane z założeniem kont na portalu randkowym, około dwa tygodnie po wymianie antypatycznych SMS-ów z Melissą. Intrygujące jest to, że Sam miał kaprys na uzupełnienie dwóch profili pod nieco różniącymi się od siebie nazwami. Do tego pierwszego znacznie łatwiej się dostać, ale to dostęp do drugiego daje znaczącą wskazówkę i wskazuje kierunek ku rozwikłaniu sekretu chłopaka. Przede wszystkim jest na nim więcej rozmów i jedna z nich prowadzi do pewnego forum internetowego, a stamtąd trafia się do następnego miejsca ukrytego w telefonie. Gracze mogą liczyć na sporą dawkę czytania oraz emocji. Samo zakończenie historii pozostawia pewien niedosyt, natomiast podobało mi się to, że nie było ono przewidywalne. W którymś momencie miałam w głowie kilka różnych scenariuszy i żaden nie był bliski temu, co wydarzyło się naprawdę, a za to należą się Accidental Queens gratulacje. A Normal Lost Phone dotyka w dużej mierze [spoiler]odrzucania przez społeczeństwo ludzi związanych z ruchem LGBT[/spoiler], a przy tym jest niesamowicie klimatycznie napisana i zrealizowana pod kątem wizualnym. Twórcy podjęli tematy dojrzewania, odkrywania własnych pragnień i poznawania się z ludźmi. W tyle nie pozostają codzienne sprawy, tj. relacje z nie do końca rozumiejącymi własne dzieci rodzicami, pierwsze poważne miłości i przyjaźnie. Postacie przewijające się na ekranie są różnorodne i wydają się namacalne, a nie bez polotu czy papierowe. Ich czyny i słowa mogą wprawić w radość, zmieszanie czy złość. Tyczy się to zarówno Samuela, jak i jego rodziny, Alice, Melissy i innych z pewnością wartościowych osób. [url=https://anormallostphone.bandcamp.com/album/a-normal-lost-phone-soundtrack]Tło muzyczne[/url], które zasługuje w 100% na uwagę, jest inspirujące i absolutnie pasujące do Sama, a raczej [spoiler]tej wersji Sama, jaką można poznać dzięki jego telefonowi[/spoiler]. Grę polecam z całego serca, mimo że pozostawia po sobie odrobinę smutku i… pustkę. Naprawdę chciałoby się poznać dalszą część losów bohaterów. Dla mnie najważniejszym doświadczeniem zaczerpniętym z A Normal Lost Phone jest uwrażliwienie na [i]odmienność[/i] ludzi oraz to, że przybiera ona różne oblicza. Zawsze istnieje możliwość, że w bliskim otoczeniu znajduje się osoba potrzebująca pomocy czy utwierdzenia, że mimo pewnych różnic wszystko z nią w porządku. Warto sobie zadać pytanie, czy byłoby się w stanie pomóc i prawdziwie tolerować to, co może nie podobać się starszym pokoleniom albo znajomym o tradycyjnych poglądach. Liczę na więcej wciągających gier od studia Accidental Queens, jeśli nie w podobnym tonie, to też poruszających istotne we współczesnym świecie problemy. [i]*w tytule recenzji chodzi mi o to, że gracz ma dostęp do intymności postaci fikcyjnej, ale powinien się poczuć tak, jakby zmierzał się z czymś, co istnieje w rzeczywistości[/i] [i]Zapraszam na moją stronę [url=http://store.steampowered.com/curator/27231431/]kuratora Steam[/url]. Na pewno znajdziesz tam coś dla siebie.[/i]