Recenzje Heroes of the Monkey Tavern

Gra bardzo przyjemna niezbyt trudna na jedynie moze troszke zakrotka ale ogolnie pozytywnie polecam

Krótką grę i kliku przeciwników na krzyż próbują "zrekompensować" z dupy zagadkami. Czemu każdy producent uważa, że w grze tego typu musi być milion zagadek, łamigłówek i innego badziewia? Czy nie mógłby ktoś wreszcie zrobić normalnego RPG pokroju Ishara, starych M&M (do 6 włącznie) - chodzenie, levelowanie, skile... ale nie, przecież musi być 1000 układanek na każdy level.

Heroes of the Monkey Tavern jest bardzo przyjemnym dungeon crawlerem. Gra należy raczej do tych prostszych klonów Legend of Grimrock, co wcale nie znaczy, że jest zła. Nie natkniemy się tu na nic niespodziewanego. Prosta fabuła. Eksplorujemy kolejne poziomy tajemniczej wieży w poszukiwaniu złota i chwały. Po drodze, jak to w tego typu grach bywa, spotykamy różnorodnych przeciwników, trochę pułapek i zagadki, które, na szczęście, nie są zbyt trudne do rozwiązania. Mamy tutaj przyzwoitą grafikę i całkiem miło brzmiącą muzykę. Na wstępie wspomniałem o prostocie gry. Objawia się ona między innymi automatyzacją podczas awanu postaci na kolejne poziomy doświadczenia. Taki awans idzie w parze z automatycznym wzrostem statystyk i/lub jakimś nowym czarem. Sami nie mamy wpływu na rozwój naszych pupilów. Gra jest też stosunkowo krótka (na szczęście też dosyć tania). Mnie osobiście zajęło 6 godzin na ukończenie jej na najwyższym poziomie trudności. Ta gierka świetnie sprawdzi się dla ludzi, którzy nie mają zbyt wielkiego doświadczenia w graniu w dungeon crawlery, co nie znaczy że zaawansowani weterani nie mają tu czego szukać. Miła, przyjemna, choć którtka rozgrywka. Polecam. =================================== Obserwuj moją stronę kuratora: https://store.steampowered.com/curator/6858817-Perrin%2527s-Recomendations/

Heroes of the Monkey Tavern to przyjemny dungeon crawler, w którym nie znajdziemy nic odkrywczego. Ot wędrujemy w górę tajemniczej budowli w poszukiwaniu pieniędzy i chwały. Do pokonania jest 8 poziomów. Po drodze natkniemy się na różnorodnych przeciwników, którzy jednak dysponują tym samym atakiem i walka sprowadza się do tańca "jeden na jeden", przystępując z pola na pole. To zupełnie wystarczy, aby rozprawić się z większością wrogów. Jedynie kilka razy zostaniemy uwięzieni na mniejszej powierzchni z dwoma wrogami - wtedy trochę trzeba kombinować. Czasami też przy bossach nie można się poruszyć. Szkoda, bo modele przeciwników są fajne. Zagadek jest w sumie mało i są proste. Rozwój postaci jest automatyczny. Wybieramy na początku klasę i rozdajemy kilka punktów. Jeżeli np. mag awansuje automatycznie dostaje nowe zaklęcie lub punkt inteligencji. Grafika jest poprawna. Optymalizacja bez zastrzeżeń. Nic nie przycina, gra szybko się wczytuje i wyłącza. Największym plusem jest wg mnie muzyka. Pod tym względem inne dungeon crawlery z Grimrockami na czele wypadają blado. Utwory są klimatyczne i miłe dla ucha. Gra jest najkrótszym dungeon crawlerem w jaki grałem (mniej niż 7 godzin na przejście), krótszym nawet od The Keep i tak jak wspomniana gra jest fajnym przetarciem dla osób, które nie miały styczności z tym podgatunkiem gier video rpg. Zakupiłem ją o połowę taniej i za taką cenę jak najbardziej warto zapoznać się z tą sympatyczną produkcją.

Herosi spod rąk studia Monkey Stories wyszli dokładnie dwa lata temu, w 2016 roku, kiedy to na świecie rządziła już swoista tuza gatunku dungeon crawler, czyli Legend of Grimrock. LoG stał się z miejsca jedną z moich ulubionych produkcji, a zawdzięczał to klimatowi, ładnej grafice jak na taki tytuł, wspaniałej muzyce i mechanice. To był piekny hołd oddany gatunkowi, który swoje lata świetności ma już dawno za sobą, bo latach 80. i 90. Gra wciągała mnie jak pewne rasowe RPG typu Gothic, a to już spora rekomendacja. Wiedziony chęcią pogrania w kolejny tego typu tytuł sięgnąłem po Herosów. Od razu mogę powiedzieć, że nie był to czas stracony. Gra ma swój klimat, ale... No właśnie, ale. Legend of Grimrock była dla mnie grą bardzo dobrze dopracowaną z masą ciekawostek. Herosi są za to produktem zrobionym, aby niejako podpiąć się pod hype na LoG. Są pozbawieni pewnych elementów obecnych w Legendach, a takich jak alchemia, rozbudowany system czarów, system rozwoju postaci czy konieczność dbania o to, aby nie przeciążyć za bardzo postaci, gdyż ta mogła nosić określoną liczbę kilogramów. Ba, nie ma tu nawet wskaźnika głodu. Wszystko to sprawia, że gra sprawia wrażenie ubogiego kuzyna po LoG-u. Spotkałem się też z twierdzeniem, że Herosi Małpiej Tawerny są kopią wspomnianego hitu. Nie zgadzam się z tym. Obie gry mają zbyt wiele różnic. W Herosach mimo dobrej muzyki i zacnego zaprojektowaniu korytarzy i labiryntów, nie mamy uczucia kompletnego zaszczucia jak w Legendach. Tutaj nasi herosi sami postanowili wejść do tajemniczej wieży w poszukiwaniu bogactwa, aby móc spędzać miło czas w tytułowej Małpiej Tawernie. Bohaterowie Legendy chcieli po prostu wydostać się z więzienia jakim była góra. Inna motywacja, inny klimat, ale rozgrywka ta sama. Nadal poruszamy się po sześcianach, choć są pewne zmiany w rozgrywce. Weźmy na przykład walkę. W Legendach mogłem z łatwością krążyć wokół wroga, gdy tylko znalazłem do tego dogodne miejsce. W Herosach takie zagranie wiąże się z utratą części życia, przez co gdy stajemy do walki to już twarzą w twarz z maszkarami, tak aby nie tracić głupio punktów HP. Nie ma tu gry w podchody. Czyni to grę nieco trudniejszą, zwłaszcza w początkowych partiach rozgrywki, kiedy to nasze postacie są budowane od podstaw. Poziom trudności jest wyważony dość dobrze. Na hardzie trzeba się nieźle gimnastykować, aby nie zginąć. Dobrze, że jest opcja szybkiego odpoczynku, z której korzystałem aż nadto, bo w grze występuje deficyt mikstur. Nie ma tu drzewek rozwoju. Ot, wraz z awansem punkty są przyznawane postaci od razu. Powodowało to raczej brak przywiązania do prowadzonych osób, tym bardziej że nie mogłem nadać im nawet imion. Nieco słabe to. Magowie czy kapłani, bo jest tu dostępnych parę profesji, mają też ograniczoną liczbę zaklęć. W tym punkcie gra rozczarowywuje. Herosi w porównaniu do Legend oferują też krótszy czas niezbędny do zobaczenia napisu THE END. No dobrze, a jakie są zalety zapytacie. Na pewno ilość kontentu jaki wpada nam w ręce. Ogranicza nas tak naprawdę tylko liczba slotów w ekwipunku postaci i nie zdarzyło mi się wyrzucać przedmiotów. tutaj z kolei natknąłem się na pewien glitch. Raz wyrzucony przedmiot znika. Dziwne. )Przedmioty mamy głównie z sekretnych miejsc, których znajdowanie daje sporo frajdy. Same lokacje, choć to tylko ciąg prostych korytarzy są bardzo fajnie zaprojektowane. Na plus doliczył bym też projekty przeciwników. Gra ma też przyzwoitą grywalność. Reasumując, było w tej recencji sporo porównań do gwiazdy gatunku, więc nie obyło się bez krytykowania gry za brak pewnych rzeczy, ale sama rozgrywka jest przecież na tyle przyjemna, że z chęcią prowadzimy podwładnych do zwycięstwa. Takie solidne 6/10. Za te uproszczenia w grze więcej dać nie mogę.