Recenzje Linelight

+

Minimalistyczna gra logiczna, w której niemal każda łamigłówka wymaga od nas innego podejścia. W grze sterujemy robaczkiem, który może poruszać się wzdłuż rozrysowanych linii. Jest tu trochę mechanik, jak na przykład przełączniki przesuwające fragmenty trasy, możliwość wydłużania się w celu naciśnięcia kilku przycisków naraz czy mechanizm pozwalający nam nagrywać swoje duplikaty. Oprócz nas, po wspomnianych liniach przemieszczają się również inne robaczki, których należy unikać. Jest ich kilka rodzajów, na przykład takie które przemieszczają się tylko gdy my się przemieszczamy czy też takie, które możemy do siebie przyciągać. Przygotowane przez twórcę zagadki są naprawdę pomysłowe i wymagają od nas nieszablowonego myślenia. Kolejne mechaniki są wprowadzane stopniowo, na prostych przykładach. Same zagadki nie są zbyt trudne, chociaż zdarzyło mi się zaciąć na kilku ostatnich łamigłówkach. Podsumowując, jest to naprawdę dobra gra logiczna, która wyróżnia się na tle innych podobnych produkcji tym, że wymaga od nas kreatywnego myślenia.

I really like this kind of puzzle games with great background music. Just play and relax.

Linelight nie jest grą, ale doświadczeniem. Prosta i elegancka grafika, płynne poruszanie się (twórca, by spotęgować ten efekt, poleca grać z analogowym kontrolerem, ale ja sam nie widzę przeszkód w używaniu klawiatury), a przede wszystkim przepiękna muzyka, zdająca się dopasowywać do naszych ruchów - to wszystko składa się na obraz jednej z najlepszych gier logicznych, w jakie grałem. Ogólny klimat został również wspaniale wykorzystany przy tworzeniu historii - w teorii bardzo prostej, ale tak angażującej poprzez swoją enigmatyczność, że w pewnym momencie poczułem się bardziej związany z jedną z kolorowych linii, niż z Companion Cube z Portal, a to wszystko bez użycia słów, poprzez czysty gameplay. Należy oczywiście tutaj również wspomnieć o zagadkach, które przecież są fundamentem każdej gry tego gatunku. Są one najwyższej jakości, w odpowiednim tempie wprowadzają nas w kolejne, coraz bardziej zaawansowane, ale zawsze intuicyjne mechaniki, a każda zagadka albo przedstawia sobą zupełnie inny problem, albo jest intrygującą wariacją innego wyzwania, z którym zmierzyliśmy się przed chwilą. Wszystkie wspomniane przeze mnie elementy razem składają się w obraz gry czystej pod każdym względem - mechanik, stylu, jak i ogólnego zamysłu. Niewiele jest gier, które mogą równać się z Linelight, głównie z powodu na jej wyjątkowość, i dlatego mam nadzieję, że i wy postanowicie zaznać rozkoszy obcowania z tym arcydziełem.

[h1]Rewelacja.[/h1] Re-we-la-cja. To słowo ciśnie się na usta za każdym zaliczonym światem w Linelight. To niesamowite, jak potężne pokłady grywalności drzemią w sterowaniu kolorowymi odcinkami po cienkich liniach. [h1]Logika różowych pasków[/h1] Istnieje wiele gier, które na wejściu prezentują interesującą mechanikę, by z czasem dodawać do niej nowe elementy i łączyć je w ciekawe sposoby. Linelight podnosi to do dziesiątej potęgi, wyciskając ostatnie soki z każdej możliwej kombinacji mechanik, nierzadko wprawiając w osłupienie ("przecież tego się absolutnie nie da przejść" powiedziałem co najmniej pięć razy). Do samego końca gry uczyłem się nowych sposobów wykorzystania zdobytej wcześniej wiedzy, by znaleźć podejście, którego jeszcze nie próbowałem, a byłoby spójne z podstawowymi zasadami. Od strony designu zagadek: celujący. Jestem pod ogromnym wrażeniem jak wiele da się osiągnąć przy minimalnych zasobach. [h1]Ukryte przejścia[/h1] Dla fanów znajdziek gra oferuje opcjonalne ukryte poziomy, które często są trudniejszą wersją zagadki, obok której się znajdują. Coś w stylu "Przeszedłeś tamto i czujesz się mądry? No to patrz na to". I patrzysz. I nie masz pojęcia od czego zacząć. Przejście bonusowych leveli – ba, nawet samo ich znalezienie – daje ogromną satysfakcję i udowadnia, jak złożone problemy można skleić z podstawowych elementów gry. [h1]Klimat[/h1] Spokojne plumkanie na klawiszach, z ewentualnym beatem, gdy pojawiają się złe czerwone kreski, tworzy doskonały klimat dla wyluzowanego Linelight. Nie ma tu licznika porażek, nikt nie mierzy czasu poświęconego na zagadki, można zwiedzać do woli wszystkie zakątki światów w poszukiwaniu sekretów. Gra jest idealna na leniwe wieczory, by walnąć się na wyro i sterować jasnym odcinkiem za pomocą pada. No, do czasu, aż odblokuje się szósty world. W nim kumuluje się wszystko, czego uczą poprzednie światy. A potem jest jeszcze trudniej, bo czemu by nie pociągnąć mechaniki i fabuły dalej? Ach, racja, fabuła. Osobiście nie spodziewałem się istnienia jakiejkowiek, ale zdecydowanie coś tu jest na rzeczy. Raz jest smutno, raz przyjemnie (do czego wspaniale zmienia się muzyka), aż w najostatniejszym świecie, ostatecznie dzieje się ostateczne coś. Ostatni raz, gdy kolorowe kreski miały osobowość, pamiętam z Thomas Was Alone, ale tam się pojawiał narrator i tekst. Linelight zdołało osiągnąć ten sam poziom bez użycia słów. [h1]Podsumowanie[/h1] Jeśli lubisz liniowe (ho ho ho) gry puzzle z charakterem, koniecznie daj szansę Linelight. Jeśli to zrobisz, daj szansę także sobie i nie sprawdzaj poradników z rozwiązaniami zagadek ani miejsc ukrycia sekretów. Gra sama powie gdzie kryją się znajdźki – musisz tylko dobrze się przyjrzeć. Rewelacja. Bierz.