Recenzje A Kiss For The Petals - Remembering How We Met

<3

wow

The best yuri VN <3

Dobre Shoujo-Ai tylko szkoda że takie krótkie. Ale w grę zagrać warto

Bardzo przyjemna historia o miłości dwóch dziewczyn. Styl graficzny jest miły dla oka i muzyka też jest klimatyczna. Polecam mimo drobnych luk fabularnych

Moim zdaniem bardzo dobry VN. Opowiada historię dwóch niewiast, pomiędzy którymi zaczyna kiełkować głębokie uczucie. Brak w nim co prawda tych "ciekawych" scen no ale nawet i bez tego można nieźle się bawić :P Postacie trzecioplanowe praktycznie nie istnieją ale to nie o to chodzi w tego typu produkcji gdzie na pierwszym planie powinny być tylko dwie bohaterki. Jako fan tsundere i yuri jestem zadowolony toteż takim właśnie osobom to szczerze polecam. Warto jeszcze dodać, że całość trwa ok 4h i nie ma tu opcji wyborów (kinetic novel). Dobry sposób na odprężenie się i poprawę humoru :))))))

Bardzo lubię visual novels, a fanką serii Sono Hanabira (A Kiss For the Petals) jestem od wielu lat. Dlatego musiałam kupić jedyną dostępną na steamie część... I niestety nieco się zawiodłam... Co prawda od razu wiedziałam, że nie jest to eroge i w przeciwieństwie do ukończonych przede nie wcześniej odsłon zachowuje poziom PEGI13 czyli nie ma co myśleć o wymyślnym baraszkowaniu po szkole. No, ale nie trzeba erotyki by zrobić dobre visual novel! Niestety nawet ta słodka i niewinna historia o początku znajomości Miyi i Risy jakoś mnie nie porwała. Chyba jedyne co czułam to lekki sentyment do postaci, które pojawiły się po raz pierwszy w części z 2012 u boku wszystkich wcześniejszych pairingów. Rozgrywka czy też po prostu klikanie by przewinąć kwestie postaci i ukończyć grę zajęło mi nieco ponad 3 godziny. SonoHana nigdy nie obfitowała w jakąś zatrważającą ilość wyborów ani też nie miały one większej wagi, ale byłam zawiedziona faktem, że nie mogłam ani razu kliknąć w jedną z dostępnych opcji. Grafika jest ładna i znana z poprzednich części. Niestety nieco rozczarował mnie fakt, że gra przystosowana jest do grania w okienku a nie pełnym ekranie. Po wybraniu trybu pełnoekranowego po bokach pojawiają się czarne pasy wypełniające przestrzeń zamiast grafiki, by dostosować obraz do monitora. Ponadto obraz jest minimalnie rozpikselowany. (Gra dostosowana bodajże do rozmiarów 800x600, w których grafika sprawuje się idealnie) Na pewno wielkim plusem Sono Hanabiry zawsze był fakt, że gry z serii zawsze posiadały pełną oprawę głosową. Seiyuu dobrze wykonały swoją robotę, ożywiając przy tym całą produkcję. Ogółem nie mam najgorszych wrażeń, ale wciąż nie na tyle pozytywne, by po wydaniu kilkunastu złotych na jedną z nowszych części Sono Hanabira móc ją polecić z kilku wyżej wymienionych powodów.