Recenzje Trine 3: The Artifacts of Power

nienawidzę tej gry, nie zapraszam do dyskusji nic nie działa i te 3d to sobie mogą wsadzić

Plansze ciekaw jednak wkurwia mnie to gdy gra wymusza na mnie zbieranie wszystkich kryształów żeby odblokować kolejne mapki.

Mam w tej grze niespełna dwie godziny, jeszcze jej nie ukończyłem, ale już mnie zaczyna wku*wiać zatem napisanie recenzji na tym etapie uznaje za stosowne. Do plusów napewno można wymienić grafikę oraz warstwę audiowizualną. Podobnie jak poprzednie części gra jest przepiękna, bajkowa, kolorowa, zaś muzyka nieco elfowa, instrumentalna, wyjęta z jakiejs baśni. Gra pod tymi względami wyróżnia się na tle innych produkcji, które starają się przesadnie stawiać na realizm i jest to jej mocna tożsamość w każdej odsłonie. Pod względem fabularnym gra też miała ogromny potencjał i genialny pomysł na siebie bo Frozenbyte w końcu postanowiło napisać bardziej kreatywną opowieść aniżeli po prostu wołanie księżniczki o pomoc, co de facto można odhaczyć jako plus. Trine to starożytny, magiczny artefakt, który połączył życia trójki naszych bohaterów, ale nie wiemy o nim zbyt wiele - nie znamy jego historii, nie wiemy jak powstał i ogólnie w jaki sposób działa, czy trójnia ma wolną wolę, czy może została przez kogoś zaprogramowana itp. Ta część mogła bardzo rozwinąć rozbudowę świata, ale niestety pozostawiła po sobie więcej pytań niż odpowiedzi. Minusów jest niestety znacznie więcej i wszystkie są konsekwencje tego, że Trine 3 odszedł od swoich korzeni stawiając na środowisko 3D. Trzeba przyznać, że był to bardzo odważny ruch że strony fińskiego Frozenbyte, ale przy okazji swoisty gwóźdź do trumny. Gra jest nie ukończona, nawet bez przejścia zrobiłem research że dostaliśmy jedynie 1/3 zawartości co wynika z tego, że twórcom zabrakło pieniędzy - sam nie wiem jak mogło im to umknąć na etapie wczesnej produkcji, planowania budżetu, ale całkowity koszt produkcji wynosił 15 milionów euro czyli praktycznie pięciokrotność tego ile kosztował fenomenalny zresztą Trine 2. Twórcy aby sztucznie przedłużyć rozgrywkę zrezygnowali z drzewka rozwoju postaci i choć dalej zbieramy punkty to głównie po to aby odblokować kolejne chaptery co samo w sobie jest bardzo irytujące. Gra traci przez to swoją liniowość i staje się monotonna. Nawet teraz nie jestem w stanie przejść na kolejny poziom mimo, że przeszedłem poprzedni bo mam zbyt mało puntów. Samo środowisko 3D daje wielki potencjał jak chodzi o robienie fajnych zrzutów ekranu, ale twórcy nie mieli w tym żadnego doświadczenia i to widać. Nasze postacie często są rozmazane i wchodzą za tło, ciężko też oszacować odległość bo np platforma która wydaje się być obok naszej postaci w rzeczywistości jest kilka metrów dalej. System walki stał się chaotyczny i stracił tym samym swój taktyczny zarys bo w poprzednich częściach mogliśmy jakkolwiek tworzyć własne kombinacje typu Zoya zamrażała przeciwników, Poncjusz dobijał, a tutaj wszystko opiera się o miecz naszego rycerza. Zagadki na te 6 poziomów które ukończyłem też nie były jakoś specjalnie wymagające, z żadną nie miałem problemów, a warto nadmienić, że do najbystrzejszych graczy nie należę. To by było na tyle moi kochani. W jedynce miałem kilkadziesiąt godzin, w dwójce prawie 120 zatem jest to seria bliska mojemu sercu, a tutaj po zaledwie dwóch godzinach przeżywam załamanie nerwowe. Nie polecam tej gry nawet w promocji, lepiej będzie uznać że takowa część nie istnieje i pójść w stronę Trine 4. Jeszcze nie grałem, ale patrząc na gameplaye i recenzje twórcy wyciągnęli wnioski z słabej trzeciej części i zrobili bardzo dobrą grę.

Nie moge nawet grać w cooperacji online, a na lokalu jest taka tragedia, że nawet nie warto próbować.