Recenzje Split Fiction

Jest git

fajna gra by pogadać z ziomkiem i klikać

Nic dodać nic ująć, warta swojej ceny :D

Gorsza niż It Takes Two, ale dalej spoko

[h1] Podzieleni fikcją, połączeni coopem [/h1] Hazelight jest studiem, które tworzy gry z myślą o kooperacji z dzielonym ekranem. Jeśli ktoś jest starym koniem (i miał przyjaciół za dzieciaka), to pamięta wspólne granie w takiego Halo, Far Cry 3 czy inne Disney Infinity na kanapie. Studio ma już za sobą dwie takie gry - "A way out" będący ciekawym eksperymentem oraz "It takes two" będące kapitalnie doszlifowanym klejnotem ze znakomitą fabułą i trybem kooperacji. I pocieszył mnie fakt, że studio ciągle miało jakiś pomysł na gry, wypuszczając "Split Fiction". Grało się w to fajnie (szczególnie ze spoko osobą u boku), ale w grze czegoś mi brakowało. Fabuła jest ok, choć takiemu It takes two nie dorasta do biodra. Historia skupiona jest wokół dwóch pisarek, jednej sci-fi i drugiej fantasy. Ta na pewno przypadnie do gustu pisarzom wszelkiej maści. Czy to piszecie książki, fanfiki czy scenariusze, będziecie mogli się utożsamiać z problemami jak i rozwiązaniami bohaterek. Gameplayowo dostajemy powtórkę z It takes two. Podobne kontrolki, podobny schemat rozgrywki - w zasadzie jeśli mielibyście po ITT od razu wziąć się za Split Fiction, to nie pogubicie się, bo gra się w to tak samo. Plansze jak i role dla każdego z graczy są odpowiednio wyważone, by każdy coś robił, niżeli miałaby istnieć sytuacja na zasadzie "jeden się patrzy, drugi robi wszystko". No właśnie, grając w tę grę miałem takie dziwne odczucie, że tak naprawdę gram w It takes two z inną fabułą oraz oprawą graficzną. Dostajemy więcej tego samego, co oczywiście działało, ale brakowało mi czegoś nowego pod względem gameplayu. I nie wyciągnąłem sobie tego z dupy, bo czuć było przeskok między A way outem, który był taką przygodówko-cover shooterem w kooperacji a wiele razy wspomnianym It takes two. Poczucia, że można było tchnąć solidny powiew świeżości dostałem dopiero pod koniec gry. Gra zaczęła się bawić dzielonym ekranem tak, by każdy gracz widział dany świat po swojemu, co oczywiście było wykorzystywane potem do rozmaitych zagadek. Jak dla mnie połowa gry mogłaby się opierać na tym schemacie, bo był po prostu świetny. Coś jak Portal Reloaded czy ten jeden etap z Titanfalla 2 w czasie rzeczywistym, po dwóch różnych stronach ekranu. Gra, by jednak dodać coś nowego, dodała historie poboczne. By je przejść, trzeba wejść do portali, które spotkamy w trakcie przechodzenia poziomu. Te są całkiem zabawne, a historia o świniach to moja ulubiona spośród wszystkich. Zauważyłem również, że weszły one za minigry, które spotykaliśmy w dwóch poprzednich grach. Jeśli chodzi o poprzednie części, to gra posiada masę easter eggów i nie tylko nawiązujących do innych dzieł Hazelight. Miło było znowu zobaczyć duo z A way out czy tego nieszczęsnego słonika z It takes two. A karton w jednym etapie skradankowym to już w ogóle szczyt. Technicznie jest w miarę ok, zważywszy na to, że gra chodzi na jakże ukochanym Unreal Engine 5. Choć nie jestem posiadaczem RTXa, to udawało mi się wyciągać optymalną liczbę klatek na średnich ustawieniach. Jednak parę razy zdarzało się mojej kumpeli, że gra po prostu ją wywalała z sesji. Tak o. Także, czy warto zagrać w Split Fiction. Oczywiście, że tak. Jeśli spodobał wam się koncept rozgrywki z It takes two, to polecam jak najbardziej, bo to to samo w większej ilości. Dość dużo w tej recenzji padł tytuł "It takes two", ale to dlatego, bo SF przypomina mi taki duży suplement dla tych, którym było mało kooperacji kanapowej znanej z historii o skłóconym małżeństwie. Szczególnie polecam to osobom piszącym swoje dzieła, by móc jeszcze bardziej utożsamiać się z postaciami. Sama gra, choć na UE5 jest postawiona, nie chodzi masakrycznie więc nie powinniście mieć jakiegoś niewiadomo jak masywnego sprzętu. Jedynym ostrym wymogiem jest... Druga osoba. [b] 8/10 [/b]

W Split Fiction akcję oglądamy z perspektywy trzeciej osoby (TPP). Rozgrywka w całości została zbudowana wokół trybu kooperacji, a ekran zawsze pokazuje obie postacie – nawet wówczas, gdy z drugą osobą nie gramy lokalnie, lecz przez Internet. Przygoda wiedzie nas przez lokacje wyjęte wprost z twórczości bohaterek. Przemierzając je, głównie stawiamy czoła wyzwaniom logicznym i zręcznościowym, w których kluczem do sukcesu jest współpraca z drugą osobą. Oprócz rozwiązywania zagadek, gra pozwala nam między innymi tresować małe smoki, uciekać przed trollami czy unikać samochodów, którymi rzuca w nas parkingowy-robot, a także brać udział w pojedynku tanecznym, na który wyzywamy pewną małpę.

Ogólnie gra bardzo dobra, fantastyczne światy, piękna grafika i zaskakujące rozwiązania. ALE! Przyznaję, że końcowe sekwencje strasznie nas wymęczyły, po odkryciu wszystkich historii pobocznych zabrakło randomowych, śmiesznych interakcji, które w It Takes Two były normą. Dodatkowo fabuła nie do końca nas porwała, w pewnym momencie to było takie biegnięcie przed siebie, aby do kolejnego levelu. Powiedziałabym, że po pierwszym WOW niestety pod koniec entuzjazm osłabł. Nie zmienia to faktu, że jest to świetny coop. Ale powiedziałabym, że przy ITT i A Way Out to raczej na ostatnim miejscu podium.

Fajna gra w której sie przeżywa kilka historii może i jeszcze nie przeszedłem całej to i tak mocno polecam

Game made by people who like fun for people who like fun. Honestly, just play it.

10/10, I can recommed this game for everyone, funny, full of surpirse and nice advetures.