Recenzje Pacific Drive

<3

Great game.

S.T.A.L.K.E.R tylko, że za kółkiem

[Zakłócenia] ... Halo...? [Więcej zakłóceń] ... Słychać mnie? Ugh, mam nadzieję, że tak. Co ty tu w ogóle robisz? [Westchnienie] Nie wiedziałeś, że strefa jest zamknięta? Ten mur nie stoi tu dla zabawy! [Westchnienie] No dobrze... Skoro już tu jesteś, to opowiem ci trochę o Pacific Drive. Ta gra... to coś, czego dawno nie było. Mówię ci, nie widziałam takiej unikalnej produkcji od lat! [Ciężkie westchnienie] Choć jednocześnie... jest jak anomalie w Strefie – fascynująca, ale niepozbawiona wad. Pierwsze wrażenia? Niesamowite. Kojarzysz ten dziwny serial na pewnej platformie? Coś z "Stranger"...? No właśnie! To dokładnie ten klimat. Tajemnica, lekkie napięcie i nieznana Strefa, która kusi i niepokoi zarazem. Ale... są też wady. [Słychać pisanie po papierze] Mhm... Gameplay... [klik długopisu] Jest w porządku. Ale muszę zaznaczyć jedno – to nie gra, a gracz może mieć z nią problem. Wszystko zależy od gustu. Jeśli lubisz grind i monotonne zbieranie surowców – odnajdziesz się tu świetnie. Bo Pacific Drive to survival oparty na pojeździe, który musimy ulepszać i dostosowywać do kolejnych wypraw. Brzmi dobrze? Cóż... schemat jest prosty: masz Strefy, na które wjeżdżasz, zbierasz materiały, ulepszasz auto, odkrywasz nową strefę i przejeżdżasz przez portal aby wrócić do garażu. Początkowo to fascynujące, ale po dziesiątym razie? Męczące. przykładowo burza, która szybko nadchodzi po odpaleniu portalu do domu i skutecznie cię eliminuje na starcie była mega klimatyczna ale po którymś razie już stała się nudna i upierdliwa. [Westchnienie] A potem wracasz do warsztatu, naprawiasz auto... i tak w kółko. Niestety – monotonia dopada prędzej czy później, a anomalie, które na początku fascynowały, szybko stają się uciążliwe. A co gorsza – im dalej w Strefę, tym... mniej wyzwań. Serio. Ostatnie poziomy w strefie były dla mnie prostsze niż te początkowe. Ale chwalę twórców za jedno – wachlarz opcji dostosowania rozgrywki. Chcesz mieć niezniszczalne auto? Możesz. I to bez konsekwencji w osiągnięciach. [Siorbie z kubka] Fabuła... [Westchnięcie] Powiem tak – płaska jak… [Chrząknięcie] ja.. ekhem.. Nieważne. Do rzeczy. Nie mam nic przeciwko narracji prowadzonej przez notatki czy nagrania. Jako szanowana naukowczyni rozumiem takie zabiegi scenariuszowe. ALE... Nie mogę przemilczeć braku konsekwencji. Gra każe nam wierzyć, że naszym celem jest wydostanie się ze Strefy... ale w połowie fabuła o tym zapomina. Jest to wyjaśnione ,że niby nie możemy dopóki [szumy].. I nagle chodzi już tylko o eksplorację i badanie anomalii. I to jeszcze byłoby do przełknięcia, gdyby finał wynagradzał tę podróż. dawał jakieś zakończenie.. czy cel początkowy który mógł pod koniec być osiągnięty.. A tak? Przemierzasz te wszystkie anomalie, doświadczasz spoko momentów fabularnych – naprawdę klimatycznych i świetnie zaprojektowanych miejsc i lokacji... – po czym... dostajesz mdłe zakończenie, które nie wyjaśnia niczego i zostawia cię z pytaniami. [Popija z kubka] Nie wiem, jak ty, ale ja tego nie kupuję. Brakuje tu zwrotu akcji, brakuje intrygi, brakuje tajemnicy... A co najgorsze – po zakończeniu nie masz żadnej motywacji, żeby grać dalej bo wsm co cię tam trzyma? [Słychać pisanie] Grafika... [Mamrocze pod nosem: "Serio, musimy o tym gadać?"] Jest ładnie, ale... ciężko podziwiać grę, która przez większość czasu jest ciemna. Jest poprawnie, bezpiecznie – i to tyle. [Finalny łyk i westchnięcie] tak zmarnować taki potencjał.... Słuchaj... Nie powiem ci, co masz robić. Pacific Drive to anomalia. Nazwę ją Anomalia #012 – to doświadczenie, które nie jest dla każdego. Można się przy nim bawić, można zachwycać klimatem i miejscami... ale można się też frustrować, gdy twój samochód po raz kolejny zostaje zaatakowany przez coś, czego nie da się pokonać, a dialogi postaci – choć klimatyczne – prowadzą donikąd. Jeśli planujesz wyruszyć w tę podróż... życzę ci powodzenia. Moja ocena anomalii #012: 5+/10 [Zakłócenia] Mówiła profesor Lilith F. Bez odbioru.