Recenzje Serial Cleaners

Bardzo dobra gra z świetnym klimatem i z świetną fabułą

cleaning tutorial for a single mother of two to feed your family at an elderly german lady's house working abroad

Great evolution after Serial Cleaner (1). Nice art style and new characters with different skills.

Kupa jakich mało. Brak możliwości obracania widoku. Mogę rzucić czymś ciężkim w policjanta i przewróci się ale nic mu to nie robi. Gra bardzo liniowa i nudna (ziew) jak flaki z olejem. Dużo p*dolenia (takiej niby pseudo-fabuły), a mało faktycznej gry.

Fajna, odprężająca gierka z ciekawym klimatem i niezłym podkładem muzycznym. Nie jest to symulator czyściciela, więc nie wszystko jest tu hiper-realistyczne, ale chyba nie o to w zamyśle tej gry chodziło. Możemy ponarzekać na AI policjantów, że niekiedy jest za łatwo, ale nie zmniejsza mi to fun'u z gry. Duży skok w porównaniu do Serial Cleaner w grafice, dodanie opcji save, 4 postaci - wszystko na duży plus. Generalnie polecam, jak nie masz ciśnienia, zawsze możesz poczekać na przecenę.

Świetna gra niezależna, oryginalne i unikalne poziomy, interesujący gameplay. Fabuła bez polotu, ale być musi żeby rozgrywka miała jakikolwiek sens. W promocji za 30zł świetna propozycja, za pełną cenę wstrzymałbym się. Tytuł inny niż wszystkie na kilka godzin, polecam.

Kontynuacja serii czyścicieli, w którym sprzątamy miejsca zbrodni ukrawając się przed pilnującymi policjantami. Dobra oprawa wizualna, rewelacyjny klimat, czyściciele z charakterem, gdzie każdy różni się od drugiego nie tylko wyglądem. W końcu bohaterzy mają głos. Muzyka w jazzowych klimatach świetnie nadaje się do przedstawionego świata, choć w niektórych misjach zaczyna bardziej irytować niż budować rozgrywkę. Dużo więcej możliwości ukończenia misji względem pierwszej części. Różnice między czyścicielami w sposobie działania na zdecydowany plus. Niestety brak po zakończeniu gry jakichkolwiek wyzwań, a to sprawia iż gra jest raczej na jedno podejście. Misje można rozegrać tylko konkretnymi postaciami, a osobiście uważam, że lepiej było gdyby można było zagrać każdym czyścicielem we wszystkich misjach. Ostatnia misja także zawodzi w porównaniu do poprzedniej części, gdzie była ciekawsza i trudniejsza. Rozgrywka tym razem jest wolniejsza i skłania do przemyśleń, mimo że postacie mają dalej wytyczone drogi, którymi podążają. Mimo to gra jest bardzo przyjemna, fabuła w ciekawy sposób opowiadania przez postacie. Mam nadzieję, że gra jak i seria będą dalej rozwijane, bo niesamowicie wciąga. Gorąco polecam aby zagrać!

Gameplay bardzo ciekawy, możliwość rozgrywki różnymi postaciami które mają różne umiejętności dodaje urozmaicenia. Graficznie sama rozgrywka zadowalająca, szkoda że sceny z dialogami nie są w pełni animowane np ruch ust. Poziomy dobrze zaprojektowane, porządnie rozbudowane z wieloma detalami. Na początek daje plusa

[quote][i]Zapraszam na moją stronę [url=http://store.steampowered.com/curator/27231431/]kuratora Steam[/url]. Na pewno znajdziesz tam coś dla siebie.[/i][/quote] [h1][i]Serial Cleaners[/i], czyli seryjni czyściciele miejsc zbrodni[/h1] [i]Move without sound. Clean without emotion. Disappear without trace.*[/i] [b]W Serial Cleaner z 2017 roku wsiąknęłam momentalnie. Byłam oczarowana kanciastą oprawą wizualną, mocno określoną paletą kolorów i sprzątaniem zwłok z miejsc mafijnych potyczek. Nawet konieczność ciągłego skradania się i planowania następnych czynności nie zdołała mnie ani na chwilę oderwać od gry. Do pierwszych zapowiedzi Serial Cleaners, bądź co bądź, podeszłam z dystansem. Zaskoczyło mnie zupełnie odmienne podejście do grafiki, zwiększenie liczby bohaterów z jednego do czterech i przeskok akcji z lat 70. do późnych lat 90. Moje odczucia bywały różne, ale później okazało się to niemalże zbędne. Wstępnie wystarczyło mi, że nie zrezygnowano z postaci Boba z poprzedniej odsłony serii, więc reszta musiała się jakoś ułożyć.[/b] [h1]Lati, Vip3r i Psycho. I Bob.[/h1] [i]Kiedy czworo przyjaciół spotyka się w sylwestrową noc w 1999 roku, na początku nic nie zapowiada tragedii i pewnego rozłamu...[/i] [b]Nowi protagoniści to wspaniała mieszanka różnych stylów, doświadczeń, gustów muzycznych i technik działania w pracy.[/b] Podczas gdy Lati przyciągnie uwagę obraźliwymi graffiti i pokona różne przeszkody, a także czmychnie przed wzrokiem policjanta, wskakując na drabinę, Erin o pseudonimie Vip3r bezszelestnie będzie się poruszać wentylacją i sprawnie hakować zabezpieczenia budynku. Zaś podstawową umiejętnością Hala vel. Psycho jest szybkie porąbanie ciała piłą mechaniczną. Nie dość, że policjanci mdleją na ten widok, to jeszcze mogą oberwać odciętą kończyną denata. Poziomy z udziałem Boba to konkretny [i]trip down memory lane[/i], ponieważ w dużej mierze nawiązują do poprzedniej części i ukazują relację z jego matką, która w grze sprzed pięciu lat nie wstawała z łóżka, słaba i schorowana. W licznych retrospekcjach poznamy historię nowych sprzątaczy i zobaczymy, w jakich sytuacjach natrafili na Boba, który następnie zrekrutował całą trójkę do swojej firmy. Postacie mogą nieść lub ciągnąć ciało, biec sprintem, kucać i wchodzić w drobne interakcje z otoczeniem. Stróżów prawa wyjątkowo łatwo wykiwać, ale problem pojawia się, gdy są oni gęsto rozmieszczeni na mapie. Wówczas warto przemyśleć plan działania i kolejność uprzątnięcia ciał, które trzeba gdzieś wyrzucić albo ukryć w bagażniku. Ponadto w każdej misji, w lewym górnym rogu ekranu, widzimy pasek ukazujący ilość krwi, jaką należy uprzątnąć, żeby móc uciec z miejsca zdarzenia. Za zrobienie tego w 100% we wszystkich zadaniach cierpliwi gracze otrzymają nagrodę w postaci osiągnięcia. [b]Dzięki zmysłowi sprzątacza dostępnemu pod klawiszem ALT podejrzymy szybko, gdzie polała się krew i gdzie znajdują się funkcjonariusze policji.[/b] Serial Cleaners składa się z pięciu rozdziałów, a twórcy pozwolili na przechodzenie podrozdziałów w dowolnej kolejności. Szczególnie polubiłam grać jako Lati, której osobista historia również w jakiś sposób mnie poruszyła. [b]Poziomy dostosowane są do postaci i najpierw gramy nimi oddzielnie, a w kolejnych rundach pojawia się przełączanie między różnymi bohaterami w zależności od tego, jakie umiejętności są akurat potrzebne.[/b] Na szczęście nie przesadzono z liczbą takich łączonych misji, bo łatwiej wczuć się w jednego czyściciela. AI nie jest szczególnie wybitne. Zaniepokojeni policjanci szybko się uspokajają, a ich pole widzenia działa na korzyść gracza. W moim odczuciu gra nie jest trudna, chociaż zdarzyło mi się powtarzać niektóre sekwencje. [b]Jest na tyle "łatwo", aby mieć jakieś wyzwanie, ale nie zamęczyć się, usiłując przez godzinę przenieść jedno ciało z punktu A do punktu B.[/b] Momentami myślałam, że mogłoby być ciut trudniej, ale gra ani razu mnie nie zirytowała, a to jak najbardziej doceniam (łącznie z intuicyjnym poruszaniem się po lokacjach). Mała przestroga. Starajcie się nie wyłączać gry pod koniec poziomu. Dobrnijcie do pełnoprawnego zapisu. Checkpoint w trakcie rozgrywki wykasuje się, jeśli wyjdziecie i będziecie musieli zaczynać podrozdział od nowa. Mnie ten system zapisywania stanu gry zdołał raz porządnie zdezorientować. [h1]Wygląda to i brzmi... dobrze![/h1] Seryjni czyściciele posiadają oddzielne motywy muzyczne i powiedziałabym, że nieźle wpisują się w lata 90. Mamy tu trochę jazzowych rytmów, ale nie brakuje też dynamicznych brzmień klubowych i muzyki elektronicznej. Rewelacyjnie zaimplementowano różnorodne animowane efekty wizualne, które czasami wypełniają większą część ekranu i przywodzą na myśl odjazdowe naklejki. W tej barwnej grze, choć niepozbawionej brudu i surowości, mocno podkręcono aberrację chromatyczną, rozmycia na krawędziach i winiety. [b]Całość prezentuje się miodnie zwłaszcza w rzucie izometrycznym, bo kiedy kamera schodzi w dół, oblicza sprzątaczy i postaci drugoplanowych prezentują się raczej bryłowato, a w trakcie dialogów usta się nie poruszają.[/b] [h1]Nawiązania popkulturowe i podsumowanie[/h1] Co powiecie na morderstwo na planie popularnego serialu komediowego "Przyjaciele"? Musiało minąć dobre dziesięć minut, zanim rozpoznałam te charakterystyczne mieszkania szóstki przyjaciół z Nowego Jorku. Odwzorowano je tak wiernie, że zaczęłam się zastanawiać, czy cały set nie został zapożyczony 1:1 z rzeczywistości. Serial Cleaners mocno trąci amerykańskimi filmami akcji z lat 90. Pośród inspiracji twórcy wymieniają ekspresjonistyczne dzieła nowojorskiego artysty Jeana-Michela Basquiata i "Pulp Fiction", kultową produkcję Quentina Tarantino. [b]Serial Cleaners od polskiego studia Draw Distance to kolejny tytuł tego producenta, który nie posiada polskiej lokalizacji.[/b] Szkoda, bo rozmów jest bez liku. Jak polecić Serial Cleaners komuś, kto potrzebuje chociażby przetłumaczonych napisów? Następnym minusem jest brak możliwości wyboru rozdziału po ukończeniu gry. Dobrze by było mieć podgląd poziomów z procentem uprzątniętej krwi, gdyż ułatwiłoby to zdobycie związanego z tym osiągnięcia. [b]Ogółem gra podobała mi się głównie podczas czyszczenia. Rozkoszowałam się pomysłowo zaprojektowanymi mapami. Niektóre fragmenty retrospekcji mnie zaintrygowały, natomiast nie odczułam jakiegoś większego zaangażowania w całość fabuły. Grający pierwsze skrzypce konflikt nie zdołał się wybić na prowadzący plan, toteż zakończenie przyjęłam bez dużych emocji. Sam klimat lat 90. porwał mnie, a wprowadzenie nowych bohaterów okazało się trafionym pomysłem. Naprawdę był to strzał w dziesiątkę, żeby skonstruować historię wokół kilku, nie jednego, protagonistów. Zagrać warto, chyba że całym sercem nienawidzicie się skradać.[/b] [i]*główne przykazania czyścicieli[/i]

Gra jest cudowna! Rozpoczęłam właśnie trzeci chapter i jestem zachwycona. Każda mapa jest inna, przesycona swoim klimatem. Bardzo przyjemny gameplay, świetna muzyka i dubbing. I ta grafika - uwielbiam ją, cieszy oko. Cztery różne postaci mają unikalne umiejętności, co pozwala na zróżnicowaną grę i lepsze wcielenie w postać/wciągnięcie w fabułę. Doceniam również to, że mapy posiadają wiele ścieżek przejścia, więc mogę się na nich bawić i eksperymentować. Zdecydowanie polecam!