Fahrenheit: Indigo Prophecy Remastered İncelemeler

pompa

good

ne oyundu be amk

Finali kötü olsa da genel anlamda iyi oyun

[table] [tr] [th]Elementler[/th] [th]Skor[/th] [th]Detaylar[/th] [/tr] [tr] [td]Hikaye[/td] [td]9[/td] [td][i]Fahrenheit[/i]'ın hikayesi, ilk bakışta klasik bir polisiye hikayesi gibi başlıyor. Açıkçası, polisiye temalarını severim; ancak bu oyun, polisiyenin ötesine geçen unsurlara sahip. Karakterler ve hikayenin sunuluş biçimi, oyunu benzersiz kılıyor. Oyun, bize üç farklı karakteri bizzat kullandırarak, bu karakterlerle aldığımız kararları ve yaptığımız eylemleri birbirine etkileşimli hale getiriyor. Bunu da son derece etkileyici bir hikaye anlatımıyla birleştiriyor. Olay örgüsü, yerinde saymak yerine giderek dallanıp budaklanıyor ve ilginç bir finalle hikayeye son nokta konuluyor. Direkt olarak söyleyebilirim ki, bu oyun, ortalamanın çok üzerinde bir hikayeye sahip.[/td] [/tr] [tr] [td]Mekanikler[/td] [td]7[/td] [td]Oyun bir interaktif film olduğundan, mekaniksel anlamda fazla derin değil. Türü gereği böyle yani bu bir eksiklik değil. Ancak türü böyle diye de oyunda hiçbir mekanik yok değil. Ne kadar ana odağı olmasa da bazı mekaniklerde bariz bozukluklar ve aşırılıklar var. Bunlar da oyuncuyu bazen hoşnutsuz ediyor.[/td] [/tr] [tr] [td]Seçimler[/td] [td]7[/td] [td]Quantic Dream'i hepimiz, seçimli oyunlarındaki seçim olasılıklarının ne kadar geniş olmasıyla biliyoruz. Gerek [i]Heavy Rain[/i], gerek [i]Detroit: Become Human[/i] oyunları, oyuncuya inanılmaz bir serbestlik sunan oyunlardı. Ancak [i]Fahrenheit[/i], daha çok bu formülün emekleme aşaması gibi hissettiriyor. Çıktığı yıl devrimsel olabilir, ancak saydığım oyunları deneyimledikten sonra açıkçası ilk oyunun daha çok bir prototip olduğu rahatlıkla anlaşılıyor. Yine de kötü değil; seçimler var ve oyununuzu etkiliyor. Sadece biraz esprisi kaçmış oluyor.[/td] [/tr] [tr] [td]Sanat Dizaynı[/td] [td]6[/td] [td]Oyunun sanat dizaynı, başlarda sıradan görünüyor. Ancak hikayenin yönü biraz daha ürpertici bir konuya kaymaya başladıktan sonra, konsepte daha iyi hizmet eden bir dizayn yapmayı başarmışlar. Çok üst düzey değil, ancak ortalamanın üstünde ve fena sayılmaz. Duyguyu oyuncuya iyi kötü hissettirebiliyor.[/td] [/tr] [tr] [td]Teknik [/td] [td]7[/td] [td]Teknik anlamda, oyunu ilk kez açarken biraz problem yaşadım. Onun haricinde, oyunu bir kere açtıktan sonra hiçbir problemle karşılaşmadım. Sadece oyunun kayıt aralıkları biraz fazla. Bir seçiminizi beğenmeyip değiştirmek için geriye döndüğünüzde, geriden başlayabiliyorsunuz ve bu durum can sıkıyor. Günümüzde bu tür bir tasarım biraz rahatsız edici.[/td] [/tr] [/table] [i]Fahrenheit: Indigo Prophecy[/i], interaktif film dendiğinde aklıma ilk gelen firma olan Quantic Dream'in ilk oyunu. Zamanında firmayı [i]Detroit: Become Human[/i] ile tanımış, sonra [i]Heavy Rain[/i] oynadıktan sonra ciddi anlamda büyülenmiş birisi olarak, bu firmanın oyunlarını beğeniyorum. [i]Beyond: Two Souls[/i], bu iki oyuna göre bir tık aşağıda kalıyordu, ama o da gayet tatmin edici bir deneyim sunuyordu. En sona da ilk oyun kaldı, yani [i]Fahrenheit[/i] kaldı. Ve oyuna ne kadar saygı duyuyor olsam da, bu oyun, firmanın oyun yapma mantığının en ilkel hali. Çıktığı sene için ne kadar devrimsel olsa da, firmanın bir sonraki işlerinden sonra aynı etkileyiciliği oyuncuya veremeyen bir oyun. Kötü değil, hatta ortalamanın üzerinde bence. Zaten iki oturuşta oyunu bitirdim. Ancak göze çarpan bariz unsurları da yok değil. Şimdi geçelim, bunlardan bahsetmeye. [i][b] Artılar [/b][/i] [list] [*]Oyunun hikayesi gerçekten güzel. Özellikle birden fazla karakteri aynı anda etkileşime sokarak bunu başarıyor. Şöyle açıklayayım: Oyunda üç tane karakterimiz var. Birisi katil, kalan ikisi ise dedektif. Daha oyunun başında, katil ile bizzat cinayeti işleyip delilleri sakladıktan sonra, dedektiflerle gelip suç mahallinde sakladığımız delilleri bulmaya çalışarak olayı kafamızda canlandırıyoruz. Aynı bunun gibi, bu iki tarafı birbirine bağlayan çok fazla an mevcut. Ben en çok bunu beğendim. Farklı karakterlerin farklı hikayelerini eninde sonunda kesiştirmek yerine, farklı karakterleri aynı hikayede sürekli kesiştirmişler ve bu gerçekten çok farklı hissettiriyor. Bunu da gayet güzel bir hikaye sunumu ve diyaloglarla birleştirdiklerinden, oyuncuyu çok güzel bir şekilde içine çekiyor. Özellikle polisiye seviyorsanız, tam size göre! [*]Oyundaki karakterlerimizin gelişimini güzel sunduklarını düşünüyorum. En azından Lucas ve Carla için. Tyler biraz yerinde sayıyor, ancak ilk ikisi hikaye boyunca sürekli iniş çıkışlar yaşıyor ve gelişiyorlar. Lucas'ın en başta resmen kafayı sıyırmış bir deli halinden, en sondaki olgun adama dönüşümü veya Carla'nın oyun boyunca davaya bakış açısının değişmesi ve eninde sonunda büyük resmi görmesi, güzel bir şekilde aktarılmış. Sadece Tyler biraz yerinde sayıyor, dediğim gibi onda pek gelişim yok. Ama üçte iki gayet güzel. Genel olarak, karakter gelişimi oyunda başarılı. [/list] [i][b] Eksiler [/b][/i] [list] [*]Oyunun en büyük eksisi kesinlikle kamera. Oyunda serbest ve sabit kamera arasında sürekli geçiş yapılıyor, ancak rahatlıkla söyleyebilirim ki oyunun %80'i sabit kamera ile oynanıyor. Bazen kamera açıları o kadar anlaşılmaz hale geliyor ki nereye gittiğinizi bilemiyorsunuz. Üstelik kamera açısı değiştiğinde, kontroller yeni açıya uyum sağlamıyor ve eski kamera perspektifine göre kalıyor. Bu da kontrol mekaniğini tamamen bozuyor: Sağ analog çubuğu sağa ittirdiğinizde karakter geriye, sola ittirdiğinizde ise çapraz bir yöne gidebiliyor. Manuel olarak kamerayı yeniden konumlandırmadığınız sürece bu sorun devam ediyor. Bence bu, çok bariz bir tasarım hatası ve oyun deneyimini ciddi şekilde olumsuz etkiliyor. Kameranın bu kadar sorunlu olması, oyunun en can sıkıcı yanı diyebilirim. [*]Yani dediğim gibi, bu oyun, sonradan ortaya çıkacak olan o Quantic Dream serbestliğinin daha emekleme aşamasında olduğu bir yapım. Yaptığınız her seçim oyunu etkilemiyor gibi görünüyor. Aslında etkiliyor da, benim istediğim şekilde değil. Nasıl mı? Kötü bir karar verdiğiniz zaman direkt 'game over' ekranıyla karşılaşıyorsunuz ve geriye dönüp doğru kararı vermek zorunda kalıyorsunuz. Bu 'game over' ekranları da kötü son gibi aktarılmış, ama biz bunu istemiyoruz. Biz, kötü kararların birikip birikip oyunun sonunda ortaya çıkmasını bekliyoruz. Durum tam tersi olunca, yani kötü kararların sonuçları 'game over' ekranıyla kesilince, seçimlerin bir anlamı kalmıyor. Yaptıklarınız çok minimal etkilerde kalıyor. Gerçekten hikayeyi etkileyecek seçimler oyun içinde azınlıkta kalıyor ve her şey oyunun son bölümünde çözülüyor. Ancak dediğim gibi, bu bir ilk. İlk olduğu için normal. Sonraki oyunlarda bu problemler çözüldü. Önce yenileri oynayıp da eskiye dönünce, bu emekleme aşamasındaki oyunun eksiklikleri daha çok göze çarpıyor. Benim gibi karışık oynamayıp ilk [i]Fahrenheit[/i] oynayanlar için, oyunun bu hali bile efsanevi gelecektir. Zamanında yaptığı başarıyı takdir etmekle beraber, eksikleri olduğunu da söylemek zorundayım. [/list] [i][b] Sonuç [/b][/i] Oyun beni seçim zenginliğinden çok hikayesiyle kavradı. Oynadığım için memnunum, ancak konsept ilginizi çekmiyorsa, gönül rahatlığıyla tavsiye edeceğim bir oyun değil. Özellikle firmanın sonraki işlerini deneyimlediyseniz, bu oyun size biraz eksik gelebilir. Ancak ilk kez bu tarzda bir oyun oynayacaksanız veya 'Konsept ilgimi çekiyor, karakterlerin bu şekilde etkileşimi hoşuma gidebilir, bu tarzı da iyi kötü her türlü seviyorum' diyorsanız, oynayın! Neden olmasın? Gönül rahatlığıyla oynayın, pişman olmayacaksınız. [h1] Skor: 7 / 10[/h1]