Recenzje The Hand of Glory

Very moving game, I had a lot of fun playing it.

[h1]Przygodówka w starym, dobrym stylu[/h1] [i]The Hand of Glory[/i] to godna polecenia gra przywodząca na myśl najlepsze przygodówki z lat świetności tego gatunku. Stworzyło ją niewielkie włoskie studio, które inspirowało się seriami [i]Broken Sword[/i] i [i]Gabriel Knight[/i]. [h1]Fabuła[/h1] Głównym bohaterem jest Lazarus Bundy – detektyw, który właśnie zajmuje się sprawą seryjnych zabójstw. Nie wszystko idzie po jego myśli i ostatecznie Lars zostaje odsunięty od śledztwa i zawieszony w obowiązkach. Następnego ranka dostaje tajemniczy list, a w prasie mówi się o kolejnej zaginionej młodej dziewczynie. Czy ją też zamordowano? Chcąc odzyskać dobre imię, Lars podejmuje rękawicę rzuconą mu przez mordercę i rusza śladem Kathrin Mulzberg. Pomaga mu stażystka – Alice Sharp. Śledztwo wkrótce przeradza się w historię o alchemii i mistycznych artefaktach. Jednym z nich jest tytułowa Ręka Chwały. Gra została podzielona na dwie części, z czego każda z nich utrzymana jest w innym klimacie. Akcja pierwszej części rozgrywa się w Miami, a fabuła skupia wokół zaginięcia Kathrin. W części drugiej przenosimy się do malowniczych Włoch, gdzie na pierwszy plan wychodzi wątek alchemii i hrabiego Cagliostro. Obie historie są intrygujące i wciągające. Fabuła pełna jest tajemnic i zwrotów akcji. Podobał mi się sposób przedstawienia wydarzeń - główny bohater odgrywa rolę narratora, który relacjonuje nam całą opowieść w czasie przeszłym. Postać Larsa wprowadza sporo humoru, z czasem jednak gra wkracza na poważniejsze tory. I choć żarty w dialogach pozostają, to czuć pewien niepokój o to, jak sprawa się zakończy. Zaskoczyły mnie poruszana tematyka i pewne sceny, które moim zdaniem nie zawsze pasowały do obranego stylu graficznego. Z ciekawostek - [i]The Hand of Glory[/i] odwołuje się do prawdziwych alchemików i przedmiotów związanych z alchemią. Razem z Larsem odwiedzamy także istniejące w rzeczywistości włoskie miasteczko San Leo, którego zabytki zostały wiernie odwzorowane w grze. Niestety, pod koniec gry fabuła zaczęła się gmatwać i rozmywać. Nie wszystko było w pełni jasne. Choć mieliśmy notatnik z naszymi celami, szkoda, że nie było czegoś w rodzaju dziennika, który podsumowywałby poczynione przez nas postępy w śledztwie. Łatwiej byłoby się zorientować co i jak, szczególnie że gra jest długa. W pierwszej części gry tempo jest wyważone i stopniowo poznajemy kolejne elementy układanki. W drugiej natomiast jest bardzo dużo różnych pomysłów i nie wszystkie wątki mają szansę się w pełni rozwinąć. Największe zarzuty mam odnośnie do samego finału, który nie przyniósł zadowalających odpowiedzi. Zakończenie pierwszej części było dużo bardziej emocjonujące i klimatyczne niż drugiej. Fabuła ewidentnie zostawia jednak furtkę dla sequelu. Mimo nieco rozczarowującej końcówki historia jest naprawdę wciągająca i z każdym nowym odkryciem pojawiają się kolejne pytania, na które pragniemy poznać odpowiedzi. [h1]Polski akcent[/h1] Koniecznie muszę wspomnieć, że w fabule [i]The Hand of Glory[/i] pojawia się polski akcent. Jedna z bohaterek, Tekla, jest Polką. Nawet woła do naszego głównego bohatera „kretyn” po polsku (bardziej odpowiednie byłoby „kretynie”, ale nie czepiajmy się). Polacy mieli zresztą znaczący udział w historii, jaką przedstawia gra. W dodatku jedna z zagadek została napisana wierszem w języku polskim. Przyznam, że miałam niemałą radochę, gdy to zobaczyłam :) [h1]Postacie[/h1] Każdy z bohaterów jest charakterystyczny, a drobne, z pozoru nieznaczące szczegóły sprawiają, że stają się ciekawi. Są nieco przerysowani, ale na tym polega ich urok i pasuje mi ta konwencja. Podoba mi się, jak gra bawi się naszymi oczekiwaniami w stosunku do napotkanych postaci, rzucając czasem mylne podejrzenia. Kilka razy dałam się zaskoczyć. Jedynie główny antagonista nie wzbudził we mnie żadnych emocji, był zbyt banalny i słabo nakreślony. Na szczęście para pierwszoplanowych bohaterów, czyli Lars i Alice, była świetna. Nie sposób ich nie polubić i tworzy się między nimi fajna relacja. Uwielbiam ich rozmowy. [h1]Rozgrywka[/h1] [i]The Hand of Glory[/i] to klasyczna przygodówka point & click, więc możemy spodziewać się wszystkich sztandarowych cech tego gatunku. Zwiedzamy, rozmawiamy, zbieramy przedmioty, które łączymy w ekwipunku. Zarówno w Miami, jak i w San Leo mamy dostęp do mapy. Za pomocą spacji możemy podświetlać sobie hot spoty. W grze sterujemy oczywiście Larsem, ale w kilku etapach również Alice. Zagadki są przeróżne – i łatwe, i trudniejsze. Znajdzie się kilka układanek, zabaw z mapami, szukanie kodu do sejfu, nawet trochę matematyki. Z niektórymi obiektami możemy wejść w interakcję dopiero wtedy, gdy rzeczywiście do czegoś nam się przydadzą – traktuję to jako zaletę, tak jest bardziej realistycznie. Oryginalnym pomysłem było wykorzystanie komputera Alice do kilku zagadek. Szczególnie podobało mi się robienie „researchu” i wyszukiwanie informacji. Poza tym Alice jest specjalistką od kinezyki, czyli zna się na obserwacji gestów i mimiki ludzi. Na ich podstawie będziemy wyciągać wnioski o osobie, z którą rozmawiamy. Fajny dodatek, szkoda tylko, że tak rzadko możemy z tego skorzystać. W kilku scenach mamy ograniczony czas na działanie i jeśli nie zareagujemy w porę – zginiemy. Budowało to napięcie i pasowało do przebiegu fabuły, nadając tempo wydarzeniom. Przejście gry zajęło mi około 20 godzin, jednak jestem z tych, co to każdą rzecz muszą dokładnie obejrzeć na wszystkie możliwe sposoby ;) Tak czy siak [i]The Hand of Glory[/i] zapewnia naprawdę długą rozgrywkę. Za to wielki plus! [h1]Oprawa audiowizualna[/h1] Grafika utrzymana jest w kreskówkowym stylu. Lokacje i postacie zostały ładnie narysowane. Animacje są proste, ale mnie w zupełności wystarczyły. Niektórym miejscom brakowało jednak trochę przestrzeni i wydawały się dość płaskie. Były to jednak nieliczne wyjątki, które zostały mi w pełni zrekompensowane. Bardziej mroczne i ponure scenerie prezentowały się świetnie i tworzyły odpowiedni nastrój. Statek, opuszczony budynek na bagnach czy forteca w San Leo nocą najbardziej przypadły mi do gustu. Muzyka i dźwięki w grze są przyjemne. Od razu spodobał mi się główny motyw w menu. Reszta ścieżki dźwiękowej jest różnorodna – od wesołego brzdąkania grajka ulicznego w Miami, przez budującą napięcie muzykę w niebezpiecznych sytuacjach, aż do melancholijnej melodii w domu porwanej Kathrin. Zabrakło czegoś bardziej dramatycznego i budzącego grozę w finale. Jeśli chodzi o głosy bohaterów, to na szczególną uwagę zasługują aktorzy wcielający się w Larsa oraz w Alice. Są fantastyczni i dzięki nim te postacie żyją i z łatwością można je polubić. W przypadku pozostałych postaci jest raz lepiej, raz gorzej, najczęściej jednak w porządku. [i]The Hand of Glory[/i] nie ma niestety polskich napisów, ale w ustawieniach dostępna jest opcja, dzięki której dialogi przeskakują dopiero po kliknięciu myszką, co pozwala dłużej się nad nimi zastanowić i może ułatwić ich zrozumienie. [h1]Podsumowanie[/h1] [b]Plusy:[/b] + intrygująca fabuła ze zwrotami akcji + sympatyczni bohaterowie, z którymi łatwo się zżyć + poziom trudności – nie jest ani za łatwo, ani za trudno + oryginalne zagadki i rozwiązania + humor i zabawne dialogi + świetne głosy Larsa i Alice + długa rozgrywka + da się zginąć, co dodaje dreszczyku emocji + polski wątek w fabule :) [b]Nad czym trzeba jeszcze popracować:[/b] - pod koniec fabuła zaczyna się trochę gmatwać i przestaje być jasna - finał nie jest do końca dopracowany, rozgrywa się bardzo szybko i pozostawia kilka niedopowiedzeń - nieciekawy i słabo zarysowany główny antagonista - choć gra wprowadza ciekawe rozwiązania (kinezyka), to rzadko z tego korzysta - nie zawsze odpowiadał mi styl graficzny, ale jest to rzecz gustu [b]Podsumowując, naprawdę polecam tę grę i cieszy mnie niezmiernie, że klasyczne point & clicki nadal są tworzone – zwłaszcza jeśli są tak dobre jak [i]The Hand of Glory[/i].[/b]