Recenzje Sagebrush

Wyzwaniem jest w paru słowach przekazać opinię na określony temat. W tym przypadku wyrazić pozytywne zdanie o [i]Sagebrush[/i], które wybrzmi odpowiednio, ale nie obciąży zanadto czytelnika. I wydaje mi się, że przed podobnym zadaniem stanął – i podołał mu – autor tej gry. Albowiem to dość prosty i niedługi tytuł, ale utrzymany w klimatycznym i intrygującym stylu, zarówno pod względem warstwy wizualnej, jak i fabularnej. Mając niewiele składowych, twórcy udało się przekazać to, co sobie zaplanował – i nadać swemu przekazowi odpowiednich barw i natężenia. Przemierzając opuszczone ranczo odkrywamy jego kolejne sekrety, na wzór niektórych gier typu [i]adventure horror game[/i]. Nie jest to jednak klasyka tego gatunku, i dobrze – ma w sobie coś własnego, odróżniającego ją od reszty. Jestem zdania, iż największą zaletą jest oddanie gęstej, ciężkiej, przytłaczającej atmosfery nowomeksykańskiego rancza, która wywołuje w nas poczucie niepokoju, odrazy i… nieswojej melancholii. W tym tkwi siła tego horroru – nie w kolejnej szkaradzie wyskakującej z ekranu. Jest coś niesamowitego w odkrywaniu historii w sposób prosty, prowadzący za rączkę, ale w ciągłej atmosferze napięcia. I wyłącznie na końcu można byłoby nam oszczędzić dawki horroru psychologicznego, ale trwało to na tyle krótko, iż nie zdążyło zmęczyć.

Interaktywny spacer przez opuszczone zabudowania, należące wcześniej do sekty. W istocie interesujące, chociaż momentami odrobinę zbyt bezpośrednie i trącące banałem studium przyczyn dla których ludzie wstępują do sekt, tego jak w nich żyją i co dzieje się z nimi, gdy je opuszczają. Podane w stylowej, anachronicznej oprawie. Moje ukochane medium, tak szybko dorasta. Jeszcze wczoraj tylko fotorealistyczne strzelaniny i pościgi, a dziś już trudne, zaprezentowane w artystycznie wysublimowanej formie tematy.