Recenzje Call of Duty® 4: Modern Warfare® (2007)

aw

mega!

TO JEST KLASYKA

10/10 NAJLEPSZA GRA

[h2]Call of Duty 4: Modern Warfare Wojna, która zmieniła wszystko[/h2] [b]Zanim zaczęliśmy ginąć od dronów, zanim każdy żołnierz miał egzoszkielet i niebieski marker na głowie w multi, był Modern Warfare ten prawdziwy, z 2007 roku. To była gra, która nie musiała udawać. Nie musiała krzyczeć „patrzcie, mamy battle royale!” ani walić po oczach kolorowym HUD-em. Była jak zimna stal wbita w pierś gracza surowa, mroczna, bezlitosna. Fabularnie? To nie była bajeczka o superkomandzie. Był Soap żółtodziób, który właśnie wleciał do SAS, był Kapitan Price, stary wilk, który dla ojczyzny zrobi wszystko, i była wojna… nowa era wojny. Bez honoru, bez zasad, z cieniem nuklearnej zagłady nad światem. Zaczyna się niby klasycznie zamach, broń masowego rażenia, terrorysta Zakhaev. Ale potem? Potem gra cię miażdży.[/b] 💎Egzekucja prezydenta na początku strzał w twarz prosto z kamery pierwszoosobowej. 💎[b]Misja “All Ghillied Up”[/b] snajperska pieśń śmierci w Prypeci. Dwa duchy sunące przez cienie radzieckiego piekła. Klimat duszny jak w horrorze, a napięcie? Jak żyletka na gardle. 💎Detonacja bomby atomowej moment, w którym cały świat gier wideo zamilkł. Myślisz, że się udało? Nie, właśnie umierasz. W kraterze, samotny, w radio cisza. Nie ma tu futurystycznych tarcz, nie ma dronów ani laserów. Jest walka brudna, bezlitosna, czasem bezsensowna. Jak II wojna, tylko na sterydach. Wymiany ognia w Bliskim Wschodzie, zasadzki w Rosji, desanty, nocne szturmy. Każda misja wbija się w pamięć jak żyletka pod paznokieć, a potem ciągnie… i ciągnie… aż do samego finału. I kiedy myślisz, że masz to za sobą twist za twistem. Zakhaev ginie, ale wojna się nie kończy. Bo prawdziwa wojna… nigdy się nie kończy. Muzyka? Hans Zimmer się chowa. Motyw przewodni wbija się w duszę jak śpiew upadłych archaniołów. Każda nuta prowadzi cię przez piekło, każda nuta to sygnał do walki. [h2]Call of Duty 4 (2007) to nie gra to manifest. Manifest wojny bez reguł, świata bez bohaterów, gdzie przeżywają nie ci, co są najlepsi, ale ci, co potrafią pociągnąć za spust pierwsi. Dla mnie? Najlepsze Call of Duty w historii. I żaden remake, żaden remaster tego nie zmieni.