Recenzje Gothic 1

nie ma wspanialszej gry, niż to gówno

najlepsza Polska seria gier RPG.

Najlepsza Gra Starych czasów <3 Każdy musi ja Rozegrać

Dzięki Gothickowi zapoznałem się z moim najlepszym kumplem gdy jeszcze byliśmy w podstawówce +1 Gra dzieciństwa i mega nostalgia, super zabawa (´∀`)ｂ

Gothic jest sztosówa wariaty Pozdro

Recenzja gry Gothic 1 (BRAK SPOILERÓW) Wstęp Piszę tę recenzję z perspektywy osoby, która nigdy wcześniej nie grała w tę serię, poza krótkim epizodem z trzecią częścią w dzieciństwie. Nie mam więc żadnego sentymentu ani nostalgii, która mogłaby wpłynąć na mój osąd. Jak więc pierwsza część Gothica trzyma się w oczach kogoś, kto podchodzi do niej na świeżo w 2025 roku? Fabuła i narracja Gra rzuca nas w sam środek kolonii karnej – brutalnego, bezlitosnego miejsca, gdzie już na starcie dostajemy w mordę, a pierwsza napotkana postać ma nas w głębokim poważaniu, podobnie jak reszta tego świata. Historia skupia się na losach bezimiennego więźnia, który musi odnaleźć swoje miejsce i przetrwać, a wszystko to budujemy wyłącznie własnym wysiłkiem. Nie ma drugiego RPG-a, który tak dobrze oddaje taką narrację (nawet Kingdom Come: Deliverance zostaje w tyle). Gra ma też jaja – potrafi rozbawić, zaskoczyć i nie traktuje gracza jak idioty. Postacie Postacie są dość proste i krótkie, ale jednocześnie niesamowicie wyraziste. Nie ma tu skomplikowanych backstory’ów, a mimo to każda ważna figura – od obozowych liderów po zwykłych rzezimieszków – zapada w pamięć. Ich bezpośredni sposób bycia i charakterystyczne teksty sprawiają, że świat gry wydaje się żywy i autentyczny. Nie są to może arcydzieła psychologii, ale w kontekście kolonii karnej taka prostota i surowość pasują idealnie. Mechanika rozgrywki Mechanika to prawdziwa perełka Gothica i największa zaleta tej gry. Mamy tu więcej systemów niż w niejednej współczesnej produkcji za 300 zł. Walka opiera się na płynnych ruchach miecza – od lewej do prawej, z możliwością blokowania – co wymaga wyczucia rytmu. Różne typy przeciwników, takie jak ścierwojady czy orki, często przejawiają odmienne wzorce zachowań, co może wymagać zastosowania zróżnicowanych taktyk w walce z nimi. System otwierania zamków, oparty na zapamiętywaniu sekwencji, jest szalenie satysfakcjonujący. Gra ma też system skradania, kieszonkostwa, cyklu dnia i nocy (NPC-e śpią!), a nawet ekonomię, która na początku zmusza do ostrożnego gospodarowania zasobami. Wyciąganie broni przy strażach? Lepiej tego nie robić. Powalony wróg? Możesz go dobić albo okraść i odejść. Interakcje z otoczeniem – jak podnoszenie przedmiotów czy rozmowy – wymagają kombinacji klawiszy, co na początku wydaje się dziwne, ale z czasem dodaje głębi. Brak samouczka zmusza do nauki na własnej skórze, co sprawia, że rozwój postaci czujemy nie tylko w statystykach, ale i w swoich umiejętnościach jako gracza. To genialne przeniesienie „skilla” na gracza. Świat gry Świat nie jest ogromny, ale za to gęsto wypełniony zawartością. Podzielony na trzy główne huby (obozy), oferuje masę do odkrycia – od jaskiń po opuszczone ruiny. Lokacje są zaprojektowane z głową: niezbyt duże, zawsze z nagrodą za eksplorację, co sprawia, że zwiedzanie jest czystą przyjemnością. Gra nagradza ciekawość, a przeciwnicy są rozmieszczeni w taki sposób, że trudność rośnie stopniowo wraz z oddalaniem się od punktu startowego. To naturalna bariera, która nie tylko wyznacza granice, ale też buduje wyraźne poczucie postępu. Na początku nawet zwykły ścierwojad stanowi śmiertelne zagrożenie, gotowy nas rozszarpać, lecz z czasem – w miarę zdobywania doświadczenia i siły – to my stajemy się postrachem kolonii, zdolni stawić czoła nawet najgroźniejszym orkom. Świat gry tętni życiem, podąża własnym rytmem, a odkrywanie jego zakątków nigdy nie traci swojego uroku. Oprawa audiowizualna Grafika zestarzała się mocno – jest szara, kanciasta i czasem niedopracowana. A jednak, im dłużej grałem, tym bardziej nabierała uroku. Ta szarość idealnie oddaje ponurą atmosferę kolonii karnej w Khorinis. Z czasem przestałem widzieć wady, a zacząłem doceniać klimat, jaki tworzy. Muzyka i efekty dźwiękowe to natomiast mistrzostwo – zmieniają się w zależności od lokacji (las, jezioro, jaskinia) czy pory dnia, potęgując immersję. Ścieżka dźwiękowa podkreśla piękno i surowość tego świata w sposób, który zostaje w głowie na długo. Replayability Chociaż główny wątek fabularny w Gothic jest raczej liniowy, gra oferuje sporą regrywalność. Możemy dołączyć do jednego z trzech obozów, wybrać ścieżkę maga, wojownika albo łączyć te role. Choć wybory w grze nie są szczególnie rozbudowane, różnorodność sposobów rozwiązywania zadań oraz bogactwo mechanik sprawiają, że chce się do niej wracać. Doskonała fabuła i świetnie zaprojektowany świat gry dodatkowo to ułatwiają. Techniczne aspekty Stan techniczny gry jest… cóż, grywalny. Zdarzają się bugi – zablokowane zadanie, zawieszająca się postać czy crash – ale byłem na to przygotowany. Te wady nie psuły mi frajdy, bo reszta gry wynagradza je z nawiązką. Współczesne mody mogą znacznie pomóc. Subiektywna ocena Nie miałem żadnych oczekiwań wobec Gothica, a jednak ta gra mnie oczarowała. Im dłużej grałem, tym bardziej mnie wciągała. Jest trudna – na początku dostajemy baty od wszystkiego, co się rusza, ale nie jest to poziom Dark Souls. To trudność, która daje satysfakcję, bo każdy krok w rozwoju postaci czuć w kościach. Mechaniki, klimat i narracja tworzą coś wyjątkowego. Podsumowanie Gothic 1 to prawdziwa perełka, która nawet 25 lat po premierze broni się znakomicie. Żadna inna gra nie oddaje lepiej drogi od zera do bohatera, żadna nie ma takiego klimatu. Jest świetnie przemyślana – fabularnie, narracyjnie i mechanicznie. Jeśli przymkniesz oko na grafikę i techniczne niedociągnięcia, dostaniesz RPG-a, które wciąga jak bagno i nie puszcza. Dla mnie to odkrycie roku – polecam każdemu, kto szuka czegoś więcej niż kolejnego wypolerowanego blockbustera.

Można dużo powiedzieć..no mega klimat, kochana za całokształt..muzyka/wygląd...wszystko połączone daje to coś

Cóż można powiedzieć na temat klasyki... Najlepsza gra RPG według wielu Polaków. W naszym kraju Gothic był najpopularniejszym tytułem przez wiele lat. Dla mnie jednak nawet Wiedźmin nie jest w stanie przyćmić mrocznego blasku Khorinis oraz Górniczej Doliny. Stary tytuł ma co prawda swoje wady, ale ze względu na świetną fabułę i lore świata, można wybaczyć wszystko.

Recenzja dla nowociot z tiktoka Yo, skibidi gamers! Gothic 1, klasyczny RPG, który to totalny W dla fanów klimatycznych gierek. To nie jest jakieś tam Ohio rizz party, tylko porządna historia o kolesiu (Aura Farmer), który wpada do magicznego więzienia pełnego bandziorów, potworów i sussy baka magów. Gameplay? Trochę toporny na start, ale jak wbijesz levele, to masz większy rizz niż Paladyni w Myrtanie. Fabuła? Mega wciąga, bo każdy NPC ma swój vibe i można robić różne questy – nie ma tu miejsca na L rizz! Świat jest klimatyczny, a muzyka robi robotę. Podsumowując: Gothic 1 to W gra, jeśli ogarniesz sterowanie i nie przestraszysz się starej grafiki. Idealna na zimowe noce, kiedy chcesz poczuć się jak prawdziwy wojownik, a nie jakiś NPC z Ohio. 🔥🔥

Drewno, ale serce z magicznej rudy Gra z dzieciństwa