Recenzje The Long Reach

Dobrze zrobiona gra. Wciągająca i ciekawa. Zagadki OK.

game play - zagadki + fabula +/- taka dosyc meh gierka jak za ~54zł

The Long Reach jest nierówną grą. Z jednej strony zapewnia intrygującą atmosferę i wciągającą historię, podszyte oryginalną grafiką (wiele gier zdaje się nieświadomie wykorzystywać moją słabość do pikselozy). Fundament fabularny, sam zamysł jest oryginalny i zaciekawia. Z drugiej strony… Tempo gry pozostawia wiele do życzenia. W wielu momentach odczuwałem, jakoby autorzy nie byli pewni, czego dokładnie oczekują po danej scenie i momencie gry. Pozostawiało to gracza nieco skonfundowanego, głównie względem odczuwanych emocji. Elementy horroru przeplatały się z komedią średnich lotów nie wywołując zamierzonego efektu groteski, a raczej sprawiają wrażenie nieskładności. Na podobną przypadłość cierpi cała fabuła. Sposób prowadzenia narracji zdaje się rwany. Raz jeszcze rozminięto się z oczekiwaniami: zagranie, które miało wywołać u gracza poczucie napięcia raczej irytuje, rzucając protagonistę po kolejnych to lokacjach bez wyjaśnienia i nieco bez sensu. Negatywną ocenę wystawić muszę również muzyce i dźwiękowemu otoczeniu. Nierzadko te składowe odpowiadają za należyte budowanie atmosfery, są fundamentem tak ważnego w horrorach poczucia grozy. Melodia w The Long Reach w najlepszym wypadku nie przeszkadzała, czasem zaś zapętlanie i losowe dźwięki mające zaniepokoić gracza wyrywały nas z immersji, zamiast ją pogłębiać. Zabrakło w mojej opinii spójnej wizji dla The Long Reach – elementy przygodówki przeplatały się z krótkimi, lecz nieco irytującymi momentami omijania przeciwników. Skupienie się na pogłębianiu historii spowodowało zaś pewne spłycenie pozostałych części – zagadki i puzzle momentami wymagały tak nielubionego przeze mnie „klikania wszystkiego na wszystkim”, całość fabularna zaś zdawała się rozchodzić w szwach. Przez połowę gry trudno było mi rozgryźć, czy stawiane przed bohaterem zagrożenia dotyczą tylko lokacji, w której rozgrywa się akcja gry, czy też niebezpieczeństwo jest o wiele większe i dotyczy całego świata. Twórcy nie pomogli, często powołując się na ulubione zagranie wielu autorów: niewyjaśnienie, czy przeżycia danej postaci są tylko urojeniami, czy rzeczywistością, i w jakim stopniu się one ze sobą przenikają. Szwankuje również przesłanie fabularne, które w opozycji do zamysłu zdaje się nieco oklepane. Przedstawienie wielu rozgrywanych scen jako czegoś z pogranicza majaków, chociaż wpisuje się w cel fabuły, nie ułatwia zrozumienia zdarzeń – a co gorsze nie ubarwia ich. O ile pierwsze można wybaczyć i zrzucić na karb niezrozumienia przez gracza, to poczucie, iż wykorzystane środki stylistyczne przepadają na marne można nazwać grzechem ciężkim artyzmu. W ogólnym rozrachunku dostajemy grę średnią, z niewykorzystanym potencjałem i nieco rozmytym celem tego, co chciała osiągnąć. Jednakże nieostre cechy The Long Reach w pewnym sensie służą tej grze: spełnia ona wszystkie przesłanki przygodowej gry z dobrą historią i atmosferą, utrzymanej w oryginalnym stylu. Po prostu nie robi tego tak dobrze, jak inne.