Recenzje DUSK

Perfect boomer shooter.

SAMO GĘSTE #28: DUSK Wreszcie do tego doszło. Gra którą namedropuję z ogromną częstotliwością doczekała się własnego segmentu. Nie ukrywam się, że nie oddam jej wystarczającego szacunku, bo to kawał świetnej gry i to zrobionej przez jednego człowieka. DUSK to moim zdaniem najlepszy z nowofalowych boomer shooterów. Można było by się kłócić, że ULTRAKILL jest lepszy, ale moim zdaniem wymyka się on klasycznej kategoryzacji jako boomer shooter i robi coś swojego (choć to absolutnie wybitna gra). Z faktycznymi Quakeami z lat 90 zaś trudno go porównywać. Na pewno jest dla nich godnym spadkobiercą. Przede wszystkim zaś realizuje doskonale wszystkie pryncypia gatunku i jest do niego świetnym wstępem. Tą recenzję poświęcę więc nie tylko samemu Duskowi ale i gatunkowi jako takiemu. Mówienie więc co jest fajne w Dusku to mówienie co retro shootery robiły dobrze. Zacznijmy więc od podstawy gameplayowej. Mamy tu fpsa gdzie biegamy szybko i nie musimy przeładowywać broni, ani przycelowaywać przykładając ją do oka. To co kiedyś było uproszczeniem implementacyjnym dziś zostało decyzją designerską dla dynamizacji rozgrywki i granie w Duska to absolutny adrenalinowy trip (no przynajmniej przez większość czasu). Kolejną cechą Duska (i innych boomer shooterów) jest bardziej gameplayowo zorientowana struktura poziomów. To oznacza, że nie ma liniowej filmowości, a za to są różnego rodzaju sekrety i rozgałęzienia. Dusk dowozi ten aspekt doskonale, unikając przy tym pewnych zagrożeń. Levele w takich grach bardzo często prezentują się dość groteskowo i jakby się zastanowić nad tym, gdzie w sumie jesteśmy, to nie ma to sensu. W dusku natomiast settingowa autentyczność poziomów jest bardzo mocna i kontrybuuje to do klimatu. Klimat to właśnie cecha, która niesamowicie wyróżnia Duska od innych przedstawicieli gatunku. Gdzie standardowo mamy jolly voilence i bicie diabołów w piekle tu cała gra jesty podszyta niepokojem. Już sam Quake flirtował trochę z cosmic horrorem, ale w Dusku poszło to zdecydowanie głębiej. Są horrorowe segmenty które potrafią wyraźnie przestraszyć, a nawet podczas zwyczajnego gameplayu mierzymy się często z niepokojącymi typami wrogów. Estetycznie poziomy też bywają czy to niepokojące czy to irracjonalne. To wszystko z resztą ma na samym końcu świetny payof. Zwykle staram się wskazać jakieś wady każdej gry, którą recenzuję. W Dusku jest to dość trudne, ale wskazałbym chyba nieco zbyt podstawowy arsenał. Broni jest sporo, ale to w większości to czego byśmy się spodziewali. Brakuje trochę jakichś zwariowanych miotaczy śluzy czy innych tego typu zabawek. Wypadało by to jakoś podsumować więc pozwolę sobie o prośbę. Może to moje prywatne wariactwo, ale coś mi bardzo siadło w boomer shooterach, mimo, że gdy wychodził pierwszy DOOM mnie nie było jeszcze na świecie i nie mam per se nostalgii. Jeśli więc myślicie, że jest jakaś szansa Dajcie szansę gatunkowi poprzez Duska właśnie. Jest coś specjalnego w tym typie rozgrywki i byłbym uradowany gdybym mógł dzielić z wami radość, którą mi on sprawia.