Recenzje Devil's Hideout

Gra trudna do oceny i jeszcze trudniejsza do polecenia. Dwa poprzednie ogrywane przeze mnie tytuły od autora [i]Devil’s Hideout[/i] mnie urzekły swoją oprawą, intrygującą fabułą i nieco draczną, acz oryginalną atmosferą. Gry spod ręki [i]Cosmic Voida[/i] są do siebie dość podobne, ale wyraźnie ewoluują – próbując w ramach określonej struktury wprowadzić coś odświeżającego. I w tym przypadku nie zawodzi klimat, który nas spotyka już w pierwszych chwilach rozgrywki. Ciężki, posępny, ciut zwariowany – a jednak otula nas niczym całun i nie puszcza, aż do końca. Co prawda koniec ten nie jest zbyt odległy, gdyż grę można przejść w jedno dłuższe posiedzenie. I to chyba jest pierwszy minusik… bo jak na tak krótką grę, to wątki są dość roztrzepane, a całość pozostawia nas z dość poważnym [i]cliffhangerem[/i]. A jednak ten minus związany z długością gry jest właściwie zakamuflowanym plusem – bo chciałoby się posiedzieć dłużej w tym świecie, móc jeszcze trochę uszczknąć z tego wariactwa, pobyć w tym wszystkim i zobaczyć kolejne lokacje. Chociaż możliwe, że jest to podyktowane wyłącznie… chęcią zrozumienia co właściwie dzieje się na ekranie. [i]Devil’s Hideout[/i] nie bierze pod tym względem jeńców. Brakuje tutaj wyjaśnienia dla wydarzeń, które się rozgrywają przed nami; zostajemy rzuceni w wir dziwnego i obcego świata i pozostawieni sami sobie. Ale nie znaczy to, że świat nie jest znany nam jako ludziom – i to tym bardziej pogłębia poczucie zagubienia. Poruszając się po wydałoby się opuszczonym mieście wchodzimy w interakcje z niezbyt normalnymi sytuacjami i postaciami, rozwiązujący przy tym… dość losowe zagadki. I na początku byłem w stanie sobie to wytłumaczyć – że jedynym wyjaśnieniem tego wszystkiego jest to, że to cudaczny świat cudacznych zagadek, a więc i rozwiązania tych puzzli wpisują się w ten schemat. A jednak rzeczywistość tylko połowicznie potwierdziła moje oczekiwania. Cudacznie było, ale czy usprawiedliwia to specyficzny sposób opowiadania historii? Z technicznego punktu widzenia muszę zaznaczyć, że nie przepadam za rozwiązaniem polegającym na tym, że gra nie pozwala wziąć przedmiotu, dopóki postać, którą sterujemy – nie uzna go za przydatny. Jest to uzasadnione w świecie gry, a jednak może doprowadzić do sytuacji, w której omijamy ten przedmiot, myśląc, że nie jest on przydatny… Obok tego wspomnieć muszę także o dubbingu – który początkowo mnie zaskoczył (że jest!). Ale w ostatecznym rozrachunku nie wpłynął ani negatywnie, ani pozytywnie na rozgrywkę – chociaż chyba wolałbym utrzymanie minimalistycznego stylu z poprzednich tytułów. Podsumowując: specyficzna atmosfera i średnie zagadki skazywałyby ten tytuł na średnią półkę. Ale jednak charyzmy twórcy sprawia, że to wszystko przyciąga – i chce się więcej. Szkoda tylko, że w porównaniu do [i]The Corruption Within[/i], [i]Devil’s Hideout[/i] sili się na bycie osobliwym tylko dla samego bycia innym.