The Legend of Skye Wykresy i Statystyki Steam

Lasu zagraża niebezpieczeństwo. Król Finn pragnie wysiedlić krąg druidów i zrealizować swój niecny plan. Przeciwstawić się może młoda drudka Skye, która została wybrana na misję uratowania lasu. A jej główną mocą jest nieszablonowe myślenie. To przygodówka Point & Click jest Oldschoolowa przez duże 'O'. Nie tylko przez grubo ciosane piksele, ale też brak systemu podpowiedzi, podświetlania rzeczy interaktywnych czy autozapisu. Nie ma tutaj mowy o prowadzeniu za ręczkę. Nie mówiąc o wysokim - ale uczciwym - poziomie trudności. Żadna inna przygodówka od lat nie zostawiła mnie myślącego nad rozwiązaniami; i ku mojemu zaskoczeniu, porada autorów "aby w razie blokady się wyspać" działa. Zacisnąłem zęby, aby nie tylko nie czytać solucji ani czytać recenzji (raz uległem pokusie w związku z motywem wiewiórki, czego szczerze żałuję). The Legend of Skye sprawia, że chce się podjąć wyzwanie. Uwielbiałem momenty oświecenia, kiedy ze pstryknięciem palcem rozwiązywałem zagadki niekoniecznie próbując używania wszystkiego na wszystkim (zdarzało się sporadycznie, wręcz odruchowo po latach podobnych gier). Mimo, że sposoby rozwikłania łamigłówek są abstrakcyjne, to swoiście logicznie i nie przekraczającej układu słonecznego. A rozwiązywanie TAKICH zagadek naprawdę satysfakcjonuje! Bohatera jest urocza i zabawna. Niejednokrotnie uśmiałem się z komizmu sytuacyjnego i absurdów traktowanych nadzwyczaj poważnie. Przywołuje na myśl znanego wszystkim kandydata na pirata, którego nie trzeba nikomu przedstawiać. Każda napotkana osoba ma swoją zarysowaną motywację i coś ciekawego do powiedzenia. Mamy tutaj stereotypowego króla, głównego złego czy (nie)pomocnych pobratymców; a jednak wydaje się, że mimo tych kilku wypowiadanych linijek oddają swój charakter. Podobało mi się, że gra nie owija nic w bawełnę, a większość rozmów popycha akcję do przodu. Lokacje mimo wyjątkowo niskiej rozdzielczości nawet jak na standardy starych gier przygodowych, cieszą oko i są czytelne. Muzyka jest również przyjemna do uszu i dobrze pasuje; to naprawdę cieszy, kiedy nie mamy do czynienia z kolejnym sound bankiem, ale własnoręcznie skomponowaną ścieżką dźwiękową. Miłym akcentem jest puszczane oczka do fanservicu popkulturowego. The Legend of Skye nienachalnie odwołuje się do Monkey Island, Gwiezdnych Wojen czy fandomu. To przyjemna nuta nostalgii. Mimo to, gra ma swoją własną, unikalną tożsamość. Z wad wymieniłbym pixel hunting; nie jest on zły w porównaniu do innych produkcji, bo od razu mamy podświetloną podpowiedź po najechaniu na interaktywny obszar. I nie jest źle zrealizowany. Na pewno większą trudność sprawa dobieranie komend. Mechanizm gry daje automatyczną możliwość interakcji z przedmiotem (nierzadko wprowadzając w błąd) podczas, gdy inna opcja rusza akcję do przodu. Dla mnie najsłabszym momentem była zagadka z menhirami, ponieważ (aby nie zdradzić za dużo) czas ładowania lokacji był okropnie długi. Na pewno chciałbym usłyszeć Voice Acting. Grałem z jezykiem angielskim; poziom jest bardzo przystępny, więc proszę nie bać się poziomu akademickiego. Dawno żadna gra mnie nie oczarowała: wiarygodny świat, fajna bohaterka. Cieszyłbym się, mając okazję zagrać w The Legend of Skye 2! ps. i nabrałem ochoty na pizzę z ananasem!