Recenzje Divine Divinity

ewewewewewew

Bardzo dobra gra RPG, pomimo swojego wieku działa niemal bez problemów. Dzięki systemowi walki jak w pierwszych odsłonach Diablo gra się wciąż bardzo przyjemnie, postacie, dialogi i fabuła nie ustępują ostatnim grom Lariana, gra ma całkiem spory, otwarty świat to eksplorowania oraz dużo zadań pobocznych, które nie polegają tylko na "idź i zabij", a także sporo ukrytych sekretów czy legendarnych przedmiotów do odnalezienia. Rozwój postaci daje pełną swobodę, więc można tworzyć dowolne kombinacje klas.

Pamiętam, że tata miał ją kiedyś na komputerze. Usiadłam i klikałam byle co, bo wtedy jeszcze ledwo potrafiłam czytać :D Dziś gra mi się w nią świetnie, tylko trzeba pobrać fix i będzie działać cacy

Divine Divinity to produkcja, która miała ogromny potencjał i w swoim czasie potrafiła oczarować klimatem. Dziś jednak trudno przejść obok tego, jak źle się zestarzała. Rozdzielczości powyżej 800×600 bardziej przeszkadzają niż pomagają — interfejs jak i to co jest na obrazie jest po prostu za małe więc końcowo jesteś skazany na granie w tym 800x600 z nieostrymi napisami czy grafiką. Techniczne problemy dają się we znaki: częste crashe, trzaski w dźwięku oraz błędy w zadaniach, które potrafią skutecznie wybić z imersji. Pod względem rozgrywki mamy do czynienia z klasycznym RPG-iem akcji, w którym rozwój postaci oferuje sporo swobody, choć z czasem widać, że ścieżka wojownika jest po prostu najbardziej opłacalna. Design lochów bywa męczący, a brak autozapisu wymusza ciągłe pamiętanie o ręcznym zapisywaniu gry. Artystycznie gra jest nierówna — początkowe lokacje zachwycają detalami jak cienie postaci czy odbicia w kałużach, lecz w dalszych rejonach te elementy znikają, przez co spójność wizji cierpi. System alchemii to prawdziwy kuriozum — nauka umiejętności, a następnie przeciąganie pustej butelki z ekwipunku na… grzyba, trudno nazwać intuicyjnym czy satysfakcjonującym. Z kolei loot jest tutaj bardziej kompaktowy — nie zalewa ekranu tonami śmieci, a zdobyte legendarne przedmioty często służą do końca gry. Nie jest to ani wada, ani zaleta, a raczej cecha, która wyróżnia tę produkcję. Gra nie posiada (to na plus) wipe'ów przedmiotów w jakimkolwiek momencie więc jeśli coś wyrzuciliśmy w danym miejscu na ziemie to to zostanie tam do zebrania i nawet za 20h gameplayu można się po to wrócić i odzyskać. Fabuła, choć z dzisiejszej perspektywy dość sztampowa (jesteś wybrańcem, musisz pokonać wielkie zło), była przyjemna do śledzenia i wciągała na tyle, by chciało się poznać jej zakończenie. Dużą zasługę ma w tym fenomenalna muzyka Kirilla Pokrovsky’ego, która jest bez wątpienia najmocniejszym elementem gry i potrafi nadać scenom wyjątkowego klimatu. Podsumowując — Divine Divinity to tytuł dla cierpliwych fanów retro RPG, którzy są w stanie przymknąć oko na techniczne mankamenty i cieszyć się klimatem oraz muzyką. Dla reszty może to być zbyt frustrujące doświadczenie.