Recenzje Phoenotopia: Awakening

Game is good.

Good game, 100/10.

Dla każdego kto mówi że za trudna - skill issue 🙏

Gra z duszą i ciekawym światem. Przeszedłem na 100% w 65 godzin, do internetu zaglądałem tylko na końcu odnośnie najbardziej kryptycznych znajdziek, wykluczając 3 główne. Zrobiłem to dlatego, że Phoenotopia mimo bycia metroidvanią, nie ma żadnej mapy, co nie przeszkadza aż tak bardzo jak mogłoby się wydawać, lokacje są na tyle kompaktowe iż można jej brak wybaczyć, chociaż na pewno by nie przeszkadzała. Bardzo dużym plusem według mnie są różne mechaniki, których tu wcale nie musiało być, takie jak łowienie czy smażenie. Widać w wielu aspektach, że ta gra jest w całości robiona według jej autorów, robili co chcieli i bardzo to doceniam. Sterowanie jest przyjemne, rozwój postaci satysfakcjonujący, przeciwnicy wystarczająco różnorodni a dialogi i postacie trzymają wysoki poziom. Nawet losowi NPCe mają wyczuwalny charakter, nie wspominając o darze od Boga którym jest Thomas, spodziewam się go niedługo jako dlc w Super Smash Bros. Ultimate. Jedyne co mi się nie podoba to zakończenie, było mocno rozczarowujące, ale nie rozwinę co mam na myśli, bo dosłownie zepsuję komuś grę. Kto grał ten wie. Na szczęście tylko zakończenie jest rozczarowujące, reszta historii jest okej, nie zachwyca ale jest więcej niż wystarczająco ciekawa. Największą przyjemność wciąż czerpałem z odkrywania przedstawionego świata w zawartości pobocznej, która stanowi jakieś 3/4 całości swoją drogą. Wszystko jest tu ciekawe i chęć eksploracji przychodzi naturalnie. To ogromna gra.

Exploration and puzzles are definitely the strong points of Phoenotopia Awakening, but it's got a bit of everything, really - combat, bosses, platforming, fishing, collectibles, a bit of humor, dozens of sidequests and something like a few hundred major and minor characters (and I have yet to find two NPCs that would have the same dialogue). Just a sheer WEALTH of things to do in this game is staggering - you can easily spend an hour or three away from the story, searching for moonstones, backtracking to previous locations or getting prizes at the shooting range. There is always something more to do, some remote cave or forest patch to explore. And the best thing is - the game respects you enough to make most of it non-mandatory. You could blaze through this game in like 10 hours, but explorers are constantly rewarded with little secrets hidden in every nook and cranny. As of writing this review, I'm 15 hours in, and will probably spend another 15 before I finish the main story... and yet it still feels like I've skipped a lot of stuff. Highly recommended.

This game is absolutely amazing. Fun gameplay, engaging puzzles, interesting plot, and beautyful music & visuals. 10/10 - one of the best games I have ever played.

Colorful, immersive, emotional. Challenging but somehow I managed to collect all the items and solve all the puzzles (only with minimum help a few times). The best time I had in a while. I don't suppose I can beat the speedrun challenge, but I'll have plenty of time to try before the sequel. I mean, apparently it's not going to be made very soon.

Jedna z najlepszych metroidvanii, i ogólnie gier. Dawna żadna gra mnie tak nie wciągnęła. Jak ktoś lubi eksplorować to będzie w siódmym n​iebie, bo świat jest zaskakująco duży i wypełniony po brzegi różnymi znajdźkami. Jednocześnie każdy sekret jest wartościowy; każda zdobyta rzecz się do czegoś przydaje. Zwiększenie życia i staminy bardzo pomaga z powodu dość wysokiej trudności (szczególnie pod koniec gry), pieniądze się przydają, bo ekonomia jest dobrze zbalansowana i zawsze mamy na co wydać, a jednocześnie jak znajduje się ukryte skarby to nie trzeba farmić. Gra nie posiada mapy (co jest ewenementem wśród metroidvanii), a mimo to ani razu nie czułem się zgubiony, bo świat jest zaprojektowany intuicyjnie. Chociaż tutaj rolę może odgrywać mapa świata (w stylu Zelda 2) i ogólny podział na mniejsze niezależne lokacje (plus brak ekranu mapy automatycznie zmusza gracza do większego zwracania uwagi na otoczenie). Oprócz tego że mamy masę pomniejszych lokacji, jak ukryte jaskinie, zagajniki albo ruiny, Phoenotopia mocno wyróżnia się pod względem miast. Są tętniące życiem i rozbudowane. Jest masa domków, do których można wejść (czasami się w sumie zastanawiałem nad sensem niektórych pokoi, bo nic w nich nie było); masa NPCów, każdy z paroma dialogami. Zwiedzanie Atai i Daey to wyjątkowe doświadczenie (chociaż nie każdy musi lubić takie klimaty). Jest masa większych i mniejszych zadań i ogólnie sekretów porozrzucanych po świecie. To co wg mnie jest absolutnie genialne, to że mimo braku mapy i dziennika zadań, nie ma obawy, że coś się przegapi. W sensie, niby nie mamy QoL funkcji, które pomogłyby nam śledzić postęp, ale dzięki temu, że każde zadanie kończy się jedną z 3 "głównych" znajdziek, bardzo łatwo je wszystkie znaleźć. Pod koniec gry uzyskujemy dostęp do wyroczni, która daje podpowiedzi na temat lokacji rzeczy, których nie znaleźliśmy, co bardzo ułatwia życie graczom, którzy chcą mieć 100%. Walka jest zrobiona przyzwoicie. Podobało mi się, że przeciwnicy rzucają główną bohaterką jak szmatą i żeby sobie radzić trzeba dobrze unikać, rozpracować ataki przeciwników i ogólnie umieć grać. Przy czym same możliwości ataku są raczej ograniczone i trzeba atakować umiejętnie przez to, że ataki są ograniczone staminą (da się to wyłączyć w opcjach jak ktoś nie umie tak grać). Jednak koniec gry walki robią się trochę frustrujące, przez przeciwników których trudno trafić i są ogólnie denerwujący, a jest ich pełno. Przechodzenie niektórych lokacji jest miejscami udręką. Jest też sporo łamigłówek. Wiele z nich polega na myśleniu i zdolności obserwacji otoczenia. Są fajne, ale jak w jednym miejscu musiałem rozwiązać sudoku to trochę to była przesada. Fabularnie gra jest ok. Historia jest w miarę oryginalna, ma klimaty post-apo, ale nie ma jakichś specjalnych zwrotów akcji. Na pochwałę zasługuje bardzo dobry soundtrack, który świetnie wpasowuje się w klimat. Polecam Phoenotopię z całego serca dla każdego fana metroidvanii. Wyjątkowa gra, aż smutno że tak bardzo niedoceniona :(