Recenzje Read Only Memories: NEURODIVER

Sequel wyraźnie słabszy i nieco rozczarowujący w porównaniu z dobrą pierwszą częścią. Dostajemy grę znacznie bliższą powieściom wizualnym, niż rozgrywce typu wskaż-i-kliknij znaną z pierwowzoru. To wszystko przekłada się na spłaszczenie mechanik, a co zaskakujące – również fabuły! Historia wydaje się być wyłącznie przyczynkiem do odcinania kuponów od tego, co zostało nam przedstawione w pierwszej części, a jednocześnie wcale nie daje tym wątkom rozkwitnąć. Jest to w pewien sposób męczące, i nie daje rozwinąć skrzydeł także oryginalnej historii przedstawianej w tym tytule. Mając to na uwadze, muszę podkreślić, że to nie jest gra niegodna polecenia – wręcz przeciwnie. Zwyczajnie nie wychodzi jej na dobre zestawienie ze swoim starszym bratem, ale sama w sobie oferuje możliwość obcowania z historią paru postaci, które są ciekawe i zapadają w pamięć. Zwłaszcza głównie dzięki dubbingowi, który w przypadku głównych postaci wyszedł naprawdę dobrze i pozwala odczuć prawdziwe emocje stojące za doznawaną narracją. Szkoda tylko, że ktoś nie dopilnował udźwiękowienia, które wyraźnie szwankuje pod kątem głośności różnych dialogów – część jest wyraźnie cichsza od reszty. I nawet gdy w końcu pogodzimy się z tym, że ta gra jest czymś innym niż to co dostaliśmy wcześniej, to doceniamy historię osadzoną w znanym nam już świecie, możliwość spojrzenia na niego z innej perspektywy. Po prostu szkoda, że część historii z pierwszej odsłony została spłycona na rzecz fabuły, której i tak nie jest nam dane odpowiednio poznać. Otrzymujemy mocno inspirowany anime wycinek-z-życia i od nas zależy, czy rzeczywiście mamy ochotę go zasmakować. Należy przy tym podnieść, że w grze znacznie wybrzmiewa jej powieściowy charakter – brakuje tutaj większych zagadek czy możliwości wchodzenia w interakcje z innymi postaciami bądź przedmiotami. Przemy do przodu poprzez kolejne dialogi i rozglądamy się po nielicznych lokacjach, poznając historię jako uczestnik przejazdu wagonikiem mocno osadzonym na torach, nie wychylając się z niego za bardzo. Jednakże to odczucie jest na tyle skrzętnie zakamuflowane, że wcale nam nie przeszkadza to, że te obrazki, które przed nami się rozgrywają są tylko złudą, z którą w interakcję wejść nie możemy. Wynika to zwłaszcza z ładnej oprawy graficznej i przyjemnej elektronicznej muzyki (chociaż tęsknię za świetnym 2 Mello!). Tym co jednak przeszkadza grze odpowiednio wybrzmieć jest pewien brak odwagi w umożliwieniu, aby główny wątek fabularny rzeczywiście odcisnął swoje piętno na postaciach, jak i na nas.