Recenzje The Procession to Calvary

Do you love Monthy Python? Yes? Are you sure? Okay. Then you'll gonna love this :D

Wow! Makabryczno-zabawne przeżycie :-D (Dziewczyna z perłą ;-D)

Szast! Prast! Rycerz ginie od miecza! Turlu-turlu i kolejny ścięty! Następni ulegają dekapitacji w biegu, po czym następny pada zgładzony przez naszą dzielną protagonistkę! Jeżeli myślicie, że właśnie będzie czytana recenzja gry akcji, to... przejedziecie się niczym pijany balwierz, który poniewczasie przekonał się, iż trzymanie brzytwy w tylnej kieszeni to zły pomysł - bo bywa że przyjdzie nam w życiu... przejechać na rzyci kilka stopni schodów. Zanim liczba uśmierconych kunsztem szermierskim bohaterki (czy aby słuszne to miano?) stanie się dwucyfrową, to my przekonamy się o błędności naszych założeń. Będziemy protagonistką w grze przygodowej typu point'n'click. Ale za to jak zacnej! Wywołała mi moc wspomnień z dzieciństwa, gdy w wakacje wstawało się po jutrzni (tak przed 8:00), aby obejrzeć kolejny odcinek Latającego Cyrku Monthy Pythona w telewizji. Berbeciem będąc człek nie za bardzo orientował się w niuansach ideologicznych żartów, azaliż animacje były przednie i rozbawiały niemiłosiernie. Przyjemność była tak pyszna, że i wracało się na repetę nieco przed nieszporami (czyli o 18:00). Więc jak mógłbym odmówić sobie pokusy bycia odpowiedzialnym za emanację absurdu w renesansowym klimacie? No nie przystało być powściągliwym, doprawdy! Podobno pióro silniejsze jest od miecza, ale tu empirycznie ukazano błędność tej tezy. Niemniej nie samym mieczem człowiek... żyje? Tak czy owak - z otoczeniem w interakcję wejść możemy poprzez oko, usta czy też gołą dłoń. Oko do oglądu służy, usta zwyczajowo do mówienia, a dłonią można coś podnieść, dotknąć - no co, nie wiecie do czego służy dłoń? A gdy wymienione środki - wraz z adekwatnym komentarzem rycerzyni (tak to się pisze?) - to możemy wybrać drogę ostrza. Nie każdy jednak jest godzien razów miecza, takoż nie jest to opcja uniwersalna. Obarczona bywa również porażającymi konsekwencjami (taki tam wic z mojej strony: bo zabijanie zsyła na nas w grze gromy). Decydować więc warto roztropnie i akuratnie, gdyż czyni nam to jeden z trzech finałów historii. Sama wzmiankowana jest niedorzecznością pędzącą na pstrym rumaku absurdu. Bo czyż sam powód wyprawy: aby móc dalej zabijać, choć ten jeden jedyny ostatni raz (choć niepotwierdzone to wieści) - nie stanowi tutaj dowodu? Czyż nie są nim krajobrazy i postacie z obrazów najznamienitszych renesansowych malarzy, wymieszane niczym mięsiowo i płody rolne w gulaszu? Gdzie zwyczajne styka się z nadnaturalnym bez cienia zdumienia na licu wojowniczki? I jak wiele niuansów historii skrytych jest przed mym rozumem z racji haniebnej nieznajomości poprzedniej części? Nie wiadomo, acz braki w wiedzy nadrobię niebawem, bo i niewygórowana to obecnie cena - paczki smażonych plastrów ziemniaka z przyprawami. A tymczasem szukajmy ratunku w talencie śpiewnym, prestidigitatorstwie i starym jak grzech przekupstwie. Cel misji uświęca środki. Przy całej głupkowatości wydarzeń przedstawionych, zdarzają się przebłyski głębi w wypowiedziach postaci napotkanych, jak i naszej psychopatycznej awanturnicy również. Żadna to głębia na miarę pism filozofów, poetów czy piosnek grajków karczemnych, ale szczyptę mądrości poprzez cynizm idzie tu znaleźć. Muzycznie jest bardzo klasycznie, zupełnie jak graficznie. Dziwnym więc nie jest, że poczynaniom naszym przygrywać będą aranżacje muzyczne klasyków. Wędrówka na szczyty osiągnięć jest dość krótka - nie zwiedzimy świata wiele - to wiedzie nas obłąkańczą ścieżką z lekka absurdalnych rozwiązań. Część z nich umknąć nam może, takoż odpowiednie poradniki na podorędziu czasu oszczędzić nam mogą. Historię jednak i tak przeżyć musimy co najmniej po dwakroć - choć niekoniecznie równie długo. Zapisujcie stan gry, a może będzie wam darowane? Reasumując: ubawiłem się przednio i akuratny to przerywnik od bardziej monumentalnych tworów cyfrowej przyjemnostki. Urzeczeni pierwej obrazoburstwem i żartobliwością drużyny Monthy Pythona z łezką w oku pomnimy ich interpretację wyprawy po Święty Graal, tym godniej się uśmiejemy. A i bez tego kiszkom nie dane będzie odpocząć - i nie mam tu na myśli procesów związanych ze spożywaniem, trawieniem i wydalaniem. Choć jak wszystko co ludzkie - te również w grze występują w nikłych ilościach. ZALETY: - Humor - Niespodziewanie!... humor! - Prostota samej gry WADY: - Niedługa dość, szczególnie przy pełnej cenie Osoby, które grałyby w tę grę: - Spike Milligan - Terry Gilliam - Philomena Cunk Osoby, które nie grałyby w tę grę: - Bellona - Odon de Lagery - Thomas Moore Więcej moich recenzji na wartym obserwowania kuratorze [url=https://steamcommunity.com/groups/rec100cheevo] Recenzje na 100%... osiągnięć [/url]. Publikacja recenzji także na [url=https://store.steampowered.com/curator/26553378/] Świecie Recenzji [/url].

Ach, a więc to tak wygląda życie ludzi wysiadających na przystanku Góra Kalwaria

Grotesque, anticleric, educative and everything else you need to be entertained. Bravo!

Point-and-click short game, with graphics, music and humor that make Monty Python's Flying Circuis come to my mind. Funny, sometimes a bit irritating and with alternative endings. Really worth the money.

Złoto! Wspaniała przygoda w renesansowym fantastycznym świecie! Plusy : - Humor - Ciekawe zagadki - Świetna animacja - Super osiągnięcia - Zróżnicowane plansze - Wspaniała oprawa audiowizualna - Humor x2 - Można wszystkich zabić - Kilka zakończeń Minusy : - Długość gry

Even better than The Four Last Things, The Procession to Calvary is a longer, funnier, and even more polished continuation of the world in which the Immortal John lives. But this time we are playing as a murder-hungry "badass" woman (which I discovered after 20 minutes of playing the game), On her way, she will come across all kinds of different creatures and other dipshits, she will even find God (though not really in her heart). If you enjoy Monty Python and Deponia or just like renaissance paintings - this game is for you and I highly recommend it.

This game is art. Pure art. There, I said it and I won't renounce that! Both in visuals and in audio, this game is art. This game is also comedy, very Monty-Pythonesque. Especially with the art style. The music is also nice. Classical music. Very good. Thank you for your attention.

Zdaniem Fidelio: Procesja do Góry Kalwarii? Nie, to nie religijna wyprawa, lecz coś dla miłośników sztuki, renesansu i inteligentnego poczucia humoru. Procession to Calvary to kontynuacja znakomitego The Four Last Things Joe Richardsona, która jeszcze bardziej wprowadza w renesansowy klimacik, szokuje brutalnością tamtych czasów i zabija złośliwym poczuciem humoru - nawet lepiej niż "4 ostatnie życzenia". Jedna z najlepszych gier 2020 r. Plusy: + charakterystyczny, niepodrabialny styl Joe Richardsona + atmosfera renesansu na ekranie (jedyny w swoim rodzaju klimat tej tej epoki) + przepiękna oprawa audiowizualna (grafika z obrazów i muzyka klasyczna) + humor, humor humor, czarny humor :) + wiele ukrytych kulturalnych smaczków + oryginalne pomysły w grze + spory potencjał edukacyjny + zabójczo mordercza kobitka, którą gramy ;) + ukryte nawiązania do Four Last Things + kilka zakończeń Minusy: - brak Steam Cloud - czasami gra potrafi być zbyt brutalna :) Komu polecam? + polecam miłośnikom sztuki renesansowej oraz obrazów + polecam miłośnikom złośliwego czarnego humoru + polecam fanom szukania ukrytych smaczków w grze + polecam graczom lubiącym oryginalne gry Komu odradzam? - odradzam graczom szukającym prostej rozrywki - odradzam graczom z brakiem odporności na przemoc Rada: Jeżeli podobało się Wam The Last Things, to Procesję na Kalwarię pokochacie. Ta gra to doskonały przykład, jak indyk za kilka groszy potrafi być o lepszy od gier AAA. Liczy się pomysł i pasja w realizacji, których to rzeczy dzisiaj próżno szukać w znanych, dużych grach AAA. Podobne gry: Four Last Things Steam Kurator Fidelio de Krytyk: ➥ https://store.steampowered.com/curator/10437106/