Zwei: The Arges Adventure İncelemeler

Zwei: The Arges Adventure oldukça kendine özgü bir oyun, ana erkek karakterin savaşma şekli bana Ys I’deki savaş mekaniğini anımsattı (aynı geliştiriciden çıkma ikisi de.) Oynadığım yaklaşık 28 saat boyunca hem eğlendim hem de bazen gıcık oldum (bazen çevrimdışı oynadım.) Dilerseniz oyun hakkında aklıma gelen noktalardan burada bahsedeyim. - Oyun 2001 yılında çıkmış, o yüzden çoğunlukla yeni oyunları tercih edenlere göre olmayabilir. Program olarak o kadar eski ki listenin başına gelip yukarı tuşuna basarsanız listenin en altına gitmiyor. - Bu oyun fareyle oynanmak için tasarlanmış. Oyun kumandası desteği mevcut ama envanter menüsündeki kontroller kafa karıştırabiliyor, mesela Xbox kumandasında B tuşuna bir yiyeceğin üstündeyken basarsanız geri gitmek yerine o yiyeceği tüketiyor. Bomba veya dinamit atarken de hotbar’dan ekrana fare ile sürüklemek gerekiyor. Envanter yönetimi seviyorsanız tam size göre. - Yiyecek demişken, bu oyunda yemek yiyerek seviye atlıyorsunuz. Ana karakterler 14 yaşlarında oldukları için yemek yedikçe “büyüyorlar.” Ben oynadığım oyunlarda iyileştirme itemlerini hep kısıtlı kullanırım ama seviye atlamak için bunları tüketmek zorunda olmak beni oyunun başlarında biraz zorladı açıkçası. Neyse ki kestiğiniz canavarlar bolca yemek bırakıyor ve bunlardan 10 tane biriktirip köydeki Inn’e götürerek daha çok XP veren yiyeceklerle takas edebiliyorsunuz. XP kasma böyle yapılıyor. - Ana karakterlerimiz Pokkle (oğlan) ve Pipiro (kız, evet şaka değil 😅). İkisinin de belli kişilik özellikleri var. Pokkle çok şakacı bir tip. Gördüğü her nesneden bir kelime oyunu çıkarıyor ama bu durum başta eğlenceli gelirken 2-3 saat sonra insanı bayıyor. Bir de çocukluğunda sık sık okuduğu masal kitabındaki kahraman onun idolü. Katar denilen bir kılıç kullanan bir yakın dövüş savaşçısı. Pipiro’ya gelince neredeyse tüm kişiliği 2000li yıllardaki “şımarık kız” personasından ibaret. İşi gücü moda ve dergiler, küstahlık ve paragözlülük. Ama saçma şeylerde de lafını sakınmıyor, karşısındaki prenses de olsa saçmaladığını rahatça söyleyebiliyor. Kendisi bir büyü ustası ve orta uzaklıkta savaşan bir büyücü. - Oyun hakkındaki en sevdiğim noktalardan biri de sanat yönetimi oldu. 22 yıllık bir oyun olmasına rağmen grafikleri oldukça net ve çıtır çıtır, bulanık hiçbir şey yok. (Sana bakıyorum Atelier Escha & Logy.) Suluboya çocuk kitabı estetiği de çok hoşuma gitti. - Bu oyunun kendisiyle ilgili bir durum değil ama bu oyun hakkında internette neredeyse hiçbir rehber veya forum girdisi yok. GameFAQs’ta bile 1 tanecik walkthrough var hakkında. Steam’den bir hayırsever de bir başarı rehberiyle ufak tefek bilgileri bir araya toplamış. İnternetin popüler olmadığı bir zamanda piyasaya çıkıp oldukça niş bir oyun olması yüzünden bu durum böyle diye tahmin ediyorum. - Bu oyunda zindanlar da farklı. 6 tane filan büyük zindan var ama seviyelere göre bölümlere ayrılmış durumda. İlk başladığınızda Level 00’dan başlayıp seviye atladıkça başka seviyelerin kapısına gidiyorsunuz. - Oyunun çoğunu benim gibi Pokkle ile oynadıysanız son boss’ta biraz zorlanabilirsiniz çünkü bu boss’la orta-uzak mesafede büyü kullanarak dövüşüyorsunuz, yakın mesafe kılıç sallama imkanınız bulunmuyor. - Sevenler için opsiyonel zor zindan ve bosslar mevcut. - Ne yaptıysam son bir tane özel zindanı açamadım. Ağacın kovuğuna merdiven dayayarak giriyorsunuz buraya ama ne denediysem merdiveni asla kabul etmedi. Gözden kaçan bir şeyler olmuş demek ki. Daha da anlatırdım ama önemli ana noktalar bu şekilde. Benim için zevkli ve farklı bir tecrübe oldu. Yaklaşık 30 saat süren ve farklı bir şeyler denemek isteyenlere tavsiye edebilirim. Başka bir incelemede görüşürüz 👋