Recenzje Solar 2

git gierka, chociaż czy chcesz się zanudzić?

Dla wszystkich, którzy lubią pooglądać jak działają równania fizyczne w praktyce (lub raczej symulacji :) ). Ciekawa, nietypowa gra

Gra ma bardzo relaksujący klimat, banalnie prosta nie wymagająca, zero nie potrzebnych frustracji - idealna na odstresowanie.

Az dziwnie to przyznać ale naprawde oryginalna gierka o.... byciu planetą, albo gwiazdą... przez większość czasu

Ciekawa gierka. Szkoda tylko, że tak szybko się ją przechodzi. Gdyby ją bardziej rozbudowali było bu mega super :-)

Od planety do ostatecznej zagłady wszechświata. Sandbox o niczym, ale gra się świetnie.

Kosmiczny sandbox, gdzie zaczyna się od gwiezdnego pyłu (no niech będzie małego meteorytu) a z czasem awansuje na większy meteoryt, plantę, gwiazdę, układ planetarny... Gra toczy się raczej powoli. Grafika umowna, ale i tak ładniutka. I poza trybem kariery sporo puzzli, trochę jakby zagadek - co trzeba zrobić, trochę wyzwań - jak tego dopiąć. I fajny narrator. Ulepna.

Do Solar 2 przyciągnęła mnie możliwość nieskrępowanej zabawy w kosmosie. I tak też się wydaje na początku rozgrywki - zaczynamy będąc małą asteroidą a naszym celem jest "dorośnięcie" do czarnej dziury, i to o takiej masie, która pozwoli nam na wchłonięcie całego wszechświata (tzw. Wielki Kolaps). Stajemy się więc po kolei planetą i gwiazdą, a każdy z tych etapów różni się rozgrywką, jednak zaawsze polega ona na sukcesywnym zwiększaniu masy. Jako asteroida uderzamy w inne podobne obiekty, jako planeta "łapiemy" latające skały w naszą orbitę aby je wchłonąć a będąc gwiazdą robimy to samo, tyle że z planetami. Początkowo smaczku dodają całkowicie opcjonalne misje przeznaczone na poszczególne etapy rozwoju, jednak szybko zaczyna się to nudzić. Najdłuższy etap, czyli bycie gwiazdą, to wciąż powielany schemat - złap, rozwiń, przyłącz. Szybko też dowiadujemy się, że wolność jest tylko pozorna, a prawa fizyki - wybiórcze. Nie ma możliwości, aby będąc planetą "wejść" w inny układ gwiezdny i w jego ramach przemierzać wesoło galaktykę. Będąc gwiazdą neutronową nie da się podebrać z innego układu rozwiniętej planety inaczej, niż uderzając w inną gwiazdę. Nawet ogromna siła grawitacji wynikająca z olbrzymiej masy i małej odległości jest niczym wobec "linki" trzymającej planetę. Zaś będąc czarną dziurą możemy sobie tylko pomarzyć o stworzeniu własnej galaktyki (jak jest np. w naszej Drodze Mlecznej). Ostatni etap rozgrywki polega bowiem tylko na wchłanianiu coraz to większych obiektów i uciekaniu od dziur masywniejszych od nas... Moim zdaniem gra ta niewarta jest nawet połowy ceny "oryginalnej". Potrafi przyciągnąć raptem na dwie godzinki, by potem zniechęcić do siebie monotonią. Prawdziwi zapaleńcy sandboxów pewnie znajdą w niej coś dla siebie, całej reszcie zaś nie polecam tego tworu.

Z tego powodu, że już troszeczkę (10 h) przegrałem w tą grę pomyślałem, aby zrecenzować tą grę. Kiedy pierwszy raz ją ujrzałem, pomyślałem - Muszę mieć tą grę! (Jako, że lubię kosmos itd.) Gra ma świetny klimat, no i muzykę (bo to też dosyć znaczący element). Jak tagi wskazują jest to gra relaksacyjna - owszem można się odprężyć, ale nie przy questach i innych misjach. Gra sama w sobie zachęca nas do wzrastania od maleńkiej bryły kosmicznego gruzu, poprzez planetę, gwiazdę aż po czarną dziurę, która kończy swój żywot jako wielki wybuch lub zostaje wciągnięta przez większą czarną dziurę :( Pozwolę sobie wymienić plusy i minusy tej gry: PLUSY: - Sandbox - możemy latać gdzie chcemy - Klimatyczna muzyka dzięki której naprawdę miło się gra - Dynamiczne przemiany (grę rozpoczynamy jako asteroida i kończymy jako wielki wybuch) - Inne systemy jako przeciwnicy - Możliwość stworzenia kilkugwiazdowego systemu (mi się udało 7 gwiazd na raz zebrać) - Każda z planet na których jest życie w twoim systemie ma własną małą "flotę" która broni cię przed niebezpieczeństwami - Zadania i questy, dzięki którym gra nie będzie się nudzić tak szybko - Dobra symulacja grawitacji gwiazd i innych obiektów kosmicznych MINUSY: (oj tutaj trochę trudno mi wymieniać, ale się postaram) - Nie polecam grać bez graficznego interfejsu (no a na etapie czarnej dziury to horror) - Dość ubogie tło - Trudne zarządzanie planetami gdy mamy ich kilka (powyżej 5, 6) - Szkoda, że są tylko 3-4 soundtracki Ogólnie rzecz ujmując gra jest na bardzo duży plus. Gratulacje dla twórców! Gra zasługuje na 8.5/10

The game has a very simple development and progress mechanism - you have to use gravity to create a planet from an asteroid, then a star and finally a black hole. The game ends when our black hole reaches critical mass and causes the Big Bang. There are a few additional attractions in the game - if we do not focus on bringing about the Big Bang, we can play with the development of our planets and lead to the emergence of civilization on them, then we can try to create entire inhabited star systems and fight intergalactic wars. The game is calm, playing the entire game does not take much time, but you cannot deny its playability. Worth recommending and spending a few moments with it. Gra ma bardzo prosty mechanizm rozwoju i postępu - trzeba wykorzystać grawitację aby z asteroidy stworzyć planetę, następnie gwiazdę a ostatecznie czarną dziurę. Gra kończy się wygraną w momencie osiągnięcia przez naszą czarną dziurę masy krytycznej i doprowadzenia do Wielkiego Wybuchu. W grze jest parę dodatkowych atrakcji - jeśli nie skupimy się na doprowadzeniu do Wielkiego Wybuchu to możemy pobawić się w rozwój naszych planet i doprowadzić do powstania na nich cywilizacji, później możemy próbować tworzyć całe zasiedlone systemy gwiezdne i toczyć wojny międzygalaktyczne. Gra jest spokojna, rozegranie całej gry nie zajmuje dużo czasu ale nie można odmówić jej grywalności. Warta polecenia i spędzenia przy niej paru chwil.