Recenzje Lucius Demake

Gdy mały Lucjuszek obchodzi swoje szóste urodziny szóstego czerwca (bo taki z niego chłopak na szóstkę!), zabawa jest na sto dwa - jest tooooooort, i prezeeeeeenty, i zabaaaawa do późna, i głoooos każący zamordować służącą w chłodni... Czyżby ten wiecznie milczący, czarnowłosy, czarnooki, skradający się bladolicy chłopiec o takim imieniu a nie innym nie był tak grzecznym chłopcem, jak wszyscy myślą? Co jest HOT: + piekło w wielu interpretacjach artystycznych, choć ja preferuję lodowate jezioro wg Dantego; + retro oprawa jest w punkt, można patrząc z boku uwierzyć, że ktoś gra na emulatorze w oldschoolowy tytuł; + rowerek za pomaganie mamusi <3 A co NOT: - chuchrowaty Lucjuszek nie może walczyć fizycznie, więc musi wysilać mózgownicę - niestety, na poziomie zadań matematycznych skierowanych do jego grupy wiekowej. Liniowe zagadki są banalnie proste, czasem ich rozwiązanie to kwestia dostarcia na krótkich nóżkach do zaznaczonej na mapie lokacji i trzech sekund, bach, następny rozdział; - brak wyzwań. Etapy z nocnym skradaniem są ledwie dwa (a jakąkolwiek trudność w tym drugim rozkłada czyszczenie pamięci), błyskawicznie regenerujący się pasek mocy nie ma właściwie znaczenia, nikt nie przywraca odwróconych krzyży do porządku, trzeba się baaaaardzo postarać, by zostać przyłapanym, i tak obraźliwie proste łamigłówki są dodatkowo obwarowane podpowiedziami ouiji, miśka i notesu; - zero funu z mocy i uczucia rośnięcia w potęgę. Liczba obiektów, z którymi możemy pobawić się telekinezą, jest żałosna (zupełnie jakby umeblowanie składało się z samych atrap, które są na stałe przygwożdżone do podłogi) i ograniczona do sceny mordu, manipulowanie rządzi się przedziwnymi zasadami, czyszczenie pamięci jest niemal bezużyteczne, ciskanie fireballami to jakiś żart, pasek energii mógłby właściwie nie istnieć, nie można łączyć mocy. Co to za zabawa >:( - co z tego, że mamy otwarty świat, skoro wielkie domiszcze składa się głównie z nieinteraktywnych atrap i postaci, którym nie chce się z nami gadać: opisy przedmiotów są banalne, NPCty mają po dyżurnej linijce dialogu na rozdział, a Lucjusz nie ma nic ciekawego do powiedzenia w żadnym temacie; - ten cholerny segment z zabawą w berka w szatanistycznej kaplicy; - ten przeklęty segment z rzucaniem popiersiami w wiatrak; - dlaczego Szatan daje nam prezenty za posegregowanie gaci na pranie ciemne i jasne??? dlaczego tak bardzo nie wie, co kupić dziecku??? - bywa, że achievementy nie zaklikują i trzeba powtórzyć rozdział, by gra zaliczyła osiągnięcie. "Lucius" mógłyby być "Hitmanem" w paranormalnym sosie ektoplazmowym, ale całkowicie marnuje pomysł mdłą historią, liniowością, nudnymi postaciami i poprzeczką sięgającą łydek. Jedyne wyzwanie stanowią frustrujące elementy zręcznościowe, a zagadki nie wymagają planowania, rozeznawania terenu, podsłuchiwania postaci, niczego poza kliknięciem dwóch przycisków. Jestem po przejrzeniu walktroughtu oryginalnej gry i cieszę się, że sparzyło mi się na wersji demake - raz, że retro oprawa robi lepszy klimat, to jeszcze w dodatku jest znacznie tańsza.

Lucius Demake to bardzo ciekawa wersja gry Luciusa z 2012r, mianowicie jest to gierka stylizowana na przygodówkę z lat 80'. Gra bardzo mocno fabularnie trzyma się pierwowzoru i jeżeli ktoś polubił oryginał i wybicie rodzinki naszego demonicznego dzieciaka sprawiło mu frajdę tutaj również będzie można to powtórzyć tyle, że w gorszej grafice oczywiście no i dużo szybciej bo gra jest na jakieś 3-4h jeżeli znamy oryginalne wydanie. Polecam tym bardziej, że kosztuje jakieś grosze.