Recenzje Ziro

Ziro to gra pochodząca początków „indie rewolucji”, która z racji formuły rozgrywki nadal nieźle się trzyma. Wróciłem do niej po dziewięciu latach od zakupu, można więc chyba uznać, że ma w sobie „to coś”… Klasyczny pomysł na grę logiczną (przemieszczanie po planszy elementów poruszających się do momentu, aż nie natrafią na przeszkodę) dzięki określonym zasadom wydaje się jednak ciekawy. Połączono go tu dodatkowo z eko-propagandą 😉, okraszono przyjemną, choć nieco monotonną oprawą graficzną (zmienia się tylko kolor tła i poboczne obiekty na planszy) oraz podkładem muzycznym, który nie rozprasza i nie przeszkadza w myśleniu (choć więcej trudno o nim napisać)… Wielu graczy wspomina o tym, że gra po dłuższym czasie staje się powtarzalna, monotonna i zaczyna nudzić. Cóż, tak samo powtarzalne i monotonne na dłuższą metę stają się krzyżówki, sudoku i układanie puzzli. Zagadki naprawdę trzymają poziom. Niektóre są proste i dosyć oczywiste, inne całkiem zakręcone i zaskakujące. Twórcy starali się, aby w poszczególnych łamigłówkach do celu prowadziły różne drogi i odpowiednio miksowali rozwiązania, z którymi z czasem oswaja się gracz nabierając biegłości. Jest tutaj tryb wyzwania, gdzie na rozwiązanie zagadki mamy określony czas, ograniczoną ilość żyć traconych przy restarcie i możliwość zdobycia bonusów za szybkość i precyzję oraz tryb „fabularny”, gdzie rozwiązujemy kolejne zagadki bez presji, odwiedzając kolejne miejsca na mapie – każde miasto to jednak kilka łamigłówek, które musimy rozwiązać za jednym zamachem, jeśli chcemy je zaliczyć, kiedy przerwiemy grę w trakcie, wrócimy później do pierwszego układu. Kiedyś gry indie wyglądały m.in. właśnie tak, teraz pewnie Ziro bardziej pasowało by do smartfonów, ale nadal dobrze sprawdza się jako szybka umysłowa rozrywka w przerwie pomiędzy innymi grami. Jest to produkcja specyficzna i dosyć surowa, oferuje łamigłówki oparte na pewnym ogólnym założeniu i nic więcej, więc wiele osób może się nią rozczarować, ale za 10-12 zł osobiście naprawdę ją polecam