Recenzje Leximan

Weźcie "Undertale", dodajcie czarodziejów i innowacyjną rozgrywkę... i macie "Leximana". Do tytułu przyciągnęło mnie przede wszystkim demo, które w bardzo dobry sposób pokazało gameplay i liczyłam na to, że pełna wersja pociągnie go równie dobrze... i jest w porządku, ale nieco się przeliczyłam. Zacznę nietypowo, bo od gameplayu. Ciężko "Leximana" zakwalifikować do jakiegokolwiek gatunku, może poza motherlike. Clou rozgrywki polega na łączeniu ze sobą sylab i liter, by tworzyć rozmaite efekty. Przykładowo, jeśli połączymy "fi" oraz "re", strzelimy w przeciwnika ogniem, ale już "fi" i "st" sprawi, że przyłożymy mu z liścia. Zabawa jest przy tym przednia i czasem musiałam naprawdę się nagłówkować, by znaleźć odpowiednie słowo. Ciekawa jest możliwość wpisywania zaklęcia nie tylko na ekranie walki, lecz także w świecie, dzięki czemu możemy rozwiązać zagadki środowiskowe - otworzyć drzwi, pogłaskać psa lub... sprowadzić wielką kaczkę. Mamy też parę różnych minigierek - są zręcznościówki, city builder, a nawet... "Vampire Survivors" :). Gorzej wypada natomiast warstwa fabularna, bo jest ona potwornie slapstickowa. No dobra, może mamy jakiś tam cel, do którego dąży główny bohater, ale miałam wrażenie, że nie szedł on tam po linii prostej, a odbijał się od jednego gagu do drugiego niczym gumowa piłka od ścian. Jest też problem z humorem, bo o ile pierwszy rozdział często powodował, że autentycznie się zaśmiałam, o tyle im dalej, tym bardziej żarty wydawały mi się za częste i za bardzo wpychane na siłę, niczym komik szczerzący zęby i pytający: "ŚMIESZNE, CO?!". Widać tutaj, że sposób prowadzenia narracji i humor wzięto z "Undertale"... tylko tam żarty i powaga przeplatały się ze sobą bardzo umiejętnie, a nawet pod jakimś śmiesznym tekstem NPC-a mogło kryć się drugie dno... tutaj mi tego zabrakło. Nawet próba wprowadzenia warstwy meta poprzez [spoiler]postmodernistyczne zabicie Narratora wydawała mi się zrobiona na siłę.[/spoiler] Może muszę zagrać w tytuł jeszcze raz. Choć graficzne wykonanie postaci nie powala, to są one spójne. Bardzo fajny jest filtr (?) sprawiający, że wszystko wygląda, jakby było wyświetlane na monitorze CRT. Przedmioty popychane przez Leximana bardzo satysfakcjonująco odbijają się od ścian, ogniki tańczą na murach akademii, a muzyka w tle milutko pobrzdękuje. Do "Leximana" przyciągnęła mnie przede wszystkim nietypowa rozgrywka i wiem, że kiedyś do niej wrócę, by spróbować innych słów. Szkoda, że fabuła nie nadąża za grą, ale to i tak godny polecenia tytuł na parę wieczorów.