Recenzje Takara Cards

Takara Cards to rogulike deckbuilder z podgatunku gier o pozycjonowaniu. Można tu wspomnieć o takich tytułach jak Cobalt Core, Shogun Showdown, czy Fights in Tight Spaces. Oznacza to że oprócz złożenia odpowiedniej talii kart tak samo ważne jest również zarządzanie przestrzenią. Walki odbywają się tutaj na 9-polowym prostokącie. Projekty kart, czy rodzaje przeciwników są wykonane poprawnie i zgodnie z założeniami tej formuły. Prawie każda karta generuje jakiś rodzaj ruchu po planszy, zaś przeciwnicy zachowują się w zróżnicowany sposób. Pod tym względem jest naprawdę dobrze. Trzeba jednak zaznaczyć, że w grze brakuje różnorodnych bossów. Gra ma 2 główne wady. Pierwszą jest brak czytelności, każdy twórca którego obejrzałem na YT był zdezorientowany, a ja sam zorientowałem się jak nawigować w interfejsie po godzinie gry. Jest to dość nietypowe biorąc pod uwagę, że grałem w każdego większego roguelike deckbuildera jaki jest na steam. Takara stara się być bardzo wyjątkowa w układzie planszy, wyświetlanych informacji i układu interfejsu. Zawarty w grze 70 stronicowy Kodeks pełni role instrukcji, jednak nie oszukujmy się – nikt nie będzie tracił czasu na czytanie. Niestety nie ma tu wyświetlania podpowiedzi informujących o efektach, które wywołują karty i trzeba samemu sprawdzić czy np. „wygnanie' dotyczy całej gry, czy tylko konkretnej walki. Dodam, że wszystkie akcje mają własne nazwy, które dodatkowo komplikują grę w zbędny sposób. Przykładowo zamiast „walki” mamy „skoki”. Oczywiście można to uzasadnić settingiem. Tutaj się pojawia jednak druga wada produktu, którą jest polskie tłumaczenie. Wiele zdań brzmi bardzo dziwne i dezorientujące. Pewnie w wersji angielskiej jest lepiej. Setting jest naprawdę ciekawy ponieważ Takara łączy space operę z high fantasy. Mamy tutaj 4 rasy, każda z unikalną mechaniką, które wysyłają łowców aby pokonać smoki – wężowate istoty, których gniazdem są ogromne statki kosmiczne. Łącznie w pełnym podejściu trzeba pokonać 3 smoki. Ciekawy setting dopełniają świetne rysunki, które mają naśladować „anime z lat 80”. Jeśli twórcy Takara planują jakąś kolejną grę to zdecydowanie polecam im trzymać się tej estetyki i dalej współpracować z tymi samymi grafikami. Twórcy reklamują tytuł jako zawierający elementy RPG. Muszą jednak przyznać, że nie wiem na czym miałyby owe elementy polegać. Mamy dwa systemy walut – gold i exp – jeden wydajemy na kupowanie nowych ataków (modułów) do statku, drugi służy do zdobywania kart związanych z manewrami. Poza tym jest jeszcze zbieranie perków, które pełnią rolę pasywnego bonusu w sposób podobny do reliktów w Slay the Spire. Przy wypełnieniu slotów na perki możemy dalej je wymieniać na nowe, co jest dość śmieszne kiedy tracimy cechę racjonalności na coś innego. Wydaje mi się że w takiej małej grze powinny one być przypisane na stałe. No, ale właśnie. Pomimo oryginalności wizualnej i settingu to jest jednak niewielka. Przy idealnych podejściach tytuł można ukończyć na 100% w 5 podejściach. Pierwsze na normalu, a potem na hard mode każdą z ras i tyle.