Recenzje Greyhill Incident

Grayhill Incident — Kosmiczny zawód w redneckowym sosie bleee Czekałem. Ty też pewnie czekałeś. Grayhill Incident w zwiastunach pachniał wszystkim, czego brakowało na rynku: małe amerykańskie miasteczko, lata 90., spiskowe klimaty, UFO, szarych kosmitów i klimat rodem z Z Archiwum X skrzyżowany z Signs. No właśnie… pachniał. Bo potem odpaliłem grę. Początek — nadzieja umiera ostatnia Na starcie było nieźle. Miasteczko wyglądało nawet klimatycznie, latarka świeciła jak trzeba, a pierwsze spotkania z obcymi miały w sobie nutkę napięcia. Ten klimat odludnej amerykańskiej pipidówy, pełnej paranoicznych wieśniaków z shotgunami, miał potencjał. Ale potem… Środek — kiedy hype umiera szybciej niż twoja cierpliwość Wystarczyło pół godziny, by zdać sobie sprawę, że Grayhill Incident to nie horror, nie thriller, nie gra akcji. To technicznie kulawe bieganie w kółko między punktami na mapie, z absolutnie najgorszym stealth, jakie można było wymyślić. Kosmici? Statyści w gumowych maskach, którzy poruszają się jak nieskoordynowani turyści w muzeum figur woskowych. Niby masz się ich bać, ale kiedy po raz piąty schowasz się za krzakiem i zobaczysz ich sztywny model idący w ścianę… no cóż. Trudno się bać kogoś, kto wygląda jak z wyprzedaży w sklepie z dekoracjami na Halloween. Gameplay? Polega głównie na bieganiu po tych samych lokacjach, zbieraniu przedmiotów i modleniu się, żeby AI nie zepsuło ci zabawy (spoiler: zawsze zepsuje). Broń? Jest, ale strzela jak w złym modzie do Garry's Moda. Atmosfera? Powinna być pełna paranoi i niepokoju. W praktyce jest pełna nudy, topornego sterowania i momentów, kiedy zastanawiasz się, czy to już koniec gry, czy znowu bug. Ostateczny werdykt — obcy przylecieli i zabrali mi cierpliwość Grayhill Incident miał być małym, niezależnym hitem, który pokaże, że można zrobić horror SF z jajem i klimatem. Zamiast tego dostaliśmy coś, co przypomina projekt zrobiony na kolanie, z dialogami nagranymi po pijaku i gameplayem, który bardziej przypomina karę niż rozrywkę. Szczerze? Z tego konceptu dałoby się zrobić kapitalną mieszankę w stylu Redneck Rampage — absurdalny, brutalny, z dystansem. A dostaliśmy grę, która traktuje się śmiertelnie poważnie, a my możemy się jedynie śmiać… przez łzy. Ocena? 3/10 — Jeden punkt za klimat początku, drugi za muzykę, trzeci za to, że się w ogóle włączyła.