Recenzje Tom Clancy's Splinter Cell Chaos Theory®

instrukcja nie czytelna sam fisher w mikrofalówce

Druga w kolejności dostępna gra z serii Splinter Cell, chronologicznie trzecia, ale niestety Pandora Tomorrow nie jest dostępna w dystrybucji cyfrowej. Znacznie ulepszona mechanicznie od poprzedniczki - mniej toporna oraz z ładniejszą grafiką. Myślę również, że trochę prostsza - dodano między innymi możliwość hakowania terminali, co jednak w jedynce było dosyć ważnym elementem, trochę to rozwiązanie pozbawia głębi grę i potrzeby rozplanowania wszystkiego, ale jednak wiele to ułatwia. Grę polecam, na nowych systemach chodzi bardzo poprawnie, chyba tylko raz miałem crash, ale poza tym nic nie zauważyłem negatywnego pod tym względem. Teraz pora na odświeżenie sobie pamięci z Double Agent ;)

In the shadowed corridors of global espionage, Tom Clancy's Splinter Cell: Chaos Theory emerges as a masterwork of stealth and suspense, casting players as Sam Fisher, a ghost operative navigating a world teetering on the brink of technological warfare. Released in 2005, the game weaves a taut narrative where Fisher's covert missions unravel a conspiracy threatening global stability, blending geopolitical intrigue with pulse-pounding action. Its gameplay is a delicate dance of light and shadow, demanding precision as players infiltrate enemy strongholds, interrogate foes, and vanish without a trace. The game's AI, cunning and unpredictable, forces every decision to carry the weight of consequence, mirroring the high-stakes calculus of a spy novel. Visually, its gritty aesthetics and dynamic lighting craft a palpable sense of immersion, while the iconic night-vision goggles paint the world in eerie green. Chaos Theory's sound design—whispers of guards, the creak of floors—amplifies tension, making silence as lethal as any weapon. Multiplayer modes, pitting spies against mercenaries, add a cat-and-mouse thrill, though the single-player campaign remains its beating heart. Widely hailed as the series' pinnacle, it’s a gripping tale of one man’s war against chaos, where every move could be his last.

[h1] Splinter Cell: Chaos Theory - Dawno Dawno temu w czasach, gdy Ubisoft tworzył dobre gry [/h1] Jest coś magicznego w powrotach do klasyków. Zwłaszcza kiedy te klasyki pochodzą z czasów, gdy deweloperzy tworzyli orginalne, ciekawe i ambitne projekty a nie taśmowo tworzone według szablonów popularnych gatunków. Splinter Cell: Chaos Theory, trzecia część cyklu o agencie Samie Fisherze, to dla wielu gra kultowa. Dla mnie świeżo po nadrobieniu to także solidna lekcja level designu, klimatu i podejścia do skradanek. Szczególnie dziś, gdy większość gier stawia na bombastyczne otwarte światy i trzy tysiące znaczników na mapie. [h2] Fabuła: Tom Clancy a ty nic z tego nie zrozumiesz [/h2] Jeśli znasz nazwisko Tom Clancy, to wiesz, czego się spodziewać: geopolityka, wojna informacyjna, cyfrowy sabotaż, zagrożenie nuklearne i organizacje, o których nikt nie słyszał. Fabuła Chaos Theory ma świetną fabułę napisaną i podaną w zimnym, surowym stylu a narracja jest zawsze o krok przed tobą a ty próbujesz zrozumieć co i jak. Po czym kiedy nadążysz JEB dostajesz bombą. [h2] Grafika :Ponadczasowa? [/h2] Jest rok 2005. Czyli era, gdy DirectX 9 był szczytem technologii, a poziomy detali typu „High” oznaczały poważny test dla kart graficznych. Moje największe zaskoczenie? Gra nadal wygląda dobrze. Modele postaci może nie powalają dziś detalem, ale animacje, światło i praca kamery robią robotę. Jednak bardzo ważny jest system cieni gdzie im ciemniej = bezpiecznie [h2] Gameplay: intensywny, ale nie bezmyślny [/h2] Tu nie ma przypadku. Każda akcja wymaga planu. Czy zneutralizować strażnika? Czy zgasić światło i prześlizgnąć się niezauważenie? A może zakraść się od tyłu, przesłuchać i zostawić w kącie? To nie jest gra, która wynagradza pośpiech. To gra, która wymaga cierpliwości i nagradza za spryt. To gra która nie traktuje cie jak idiotę, jest wymagająca nie powiem jest trudna ale jeśli miałbym ja porównać do Dark Souls to myślę że aż tak nie przesadzę. Mechaniki są zaskakująco intuicyjne nawet dziś: Sam porusza się płynnie, może się wspinać, huśtać, chować się w cieniu, podsłuchiwać, otwierać zamki, hakować komputery i wszystko to działa bez większych problemów. Misje są zaprojektowane ręcznie i to widać. Nie ma tu przypadkowych korytarzy ani niepotrzebnych otwartych przestrzeni. I najważniejsze nie jesteś terminatorem. W otwartej walce zginiesz szybko. Ale w cieniu jesteś niepokonany. [h2] Stan Techniczny – 2005 czuć [/h2] Tu trzeba być uczciwym: gra trzyma się nieźle, ale są momenty, gdzie wiek daje o sobie znać. Sterowanie bywa sztywne, kamera potrafi czasem zgubić, a interfejs nie zawsze jest intuicyjny. Niemniej jak na swoje lata, to kawał dobrej gry. [h2] Podsumujmy [/h2] Splinter Cell: Chaos Theory to jedna z najlepszych skradanek wszech czasów. Nadal grywalna, nadal piękna w swojej surowości, nadal uczciwie wymagająca. To kolejna gra pokazująca jak ubisoft upadł nisko i prędko nie wstanie. [h2]Ocena końcowa: 9/10 [/h2]