This Grand Life İncelemeler

15 tl ye alabileceğiniz onlarca oyun var onları alabilirsiniz fakat bu oyun 15 tl kesinlikle etmez. Oyun çok sığ. Browser oyunundan öte bir şey değil. Yapabileceğiniz şeyler o kadar sınırlı ki oyun 1 saat sonra tekrara düşüyor. Bir kaç kere farklı karakterler yaratıp farklı şeyler denesemde bir türlü keyif alamadım. Korkunç derecede sıkıcı.

Gerçek hayat simulatörü. alın beş saat oynayın da aklınız başınıza gelsin. nasıl mı? anlatayım. ilk oyunuma devlet hastanesinde doğan bir çocuk olarak başladım. en dandik restorantta iş buldum ve en ucuz evde kalıyordum. dedim saati 12 dolarla bu iş olmuyor, okumak şart. mühendis olayım diye, gittim krediyle mühendisliğe başvurdum. hayat, iş sıkıntısı derken okula gitmek çok zor oluyordu. resmen char'ım ortadan ikiye yarılacaktı bu hayat koşuşturmacasında. elime azıcık para geçince dedim insan gibi bir evde yaşayım, fakat evdeki hesap çarşıya uymadı. aman allahım, eve ekmek alamaz oldum. okula iyice gidemez olmuştum, resmen ağır ağır yok oluyordum. yeni iş bulamadım, buzdolabım arzalandı, tamir edecek para bulamadım. eve pizza söyleyerek hayatta kalmaya çalıştım derken olan oldu. resmen batmıştım. o aşamadan sonra yapacak pek bir şeyim kalmamıştı ve oturduğu yerde char delirdi. ilk deneyimimde resmen acı çekmiştim. bu kadar gerçekçi bir oyun bünyemi sarstı. ikinci deneyimimde ise dedim direkt avukat olarak başlayım, altın beşikte doğan bir çocuk olayım. hayat fena gitmiyordu, idare eder bir işte başladım, evimi ağır ağır büyüttüm. başlarda parklara gidiyor, avustralya sahillerinde martı kovalıyordum. arada maç izlemeye gidip mutlu oluyordum. sonra işler daha da büyüdü, büyüdü ve büyüdü. en sonunda deidm kendi avukatlık ofisimi açayım. ilk süreçler sancılı geçti, kredi aldım. ucu ucuna döndürdüm. iş yağmaya başlayınca neye uğradığımı şaşırdım, işlere yetişemez oldum. yeni elemanlar aldım. para beni sarhoş etmişti, en kallavi eve çıktım ve bütün ihtiyaçlarımı karşılayan haftalık 1200 dolara çalışan paragöz bir adam tuttum. artık sadece ofisin çalışma ekranı açıktı, sadece işlere bakıyordum. ne parka gidip koşu yapıyor, ne de martı kovalıyordum. iş adamı olmuştum. evler ve hisseler aldım. aldım da aldım. alışveriş merkezine gidip bütün gün piyango bileti alıyordum. birden boşluğa düştüm. evim, arabam, şirketim ve mal varlığım vardı. bütün ihtiyaçlarım otomatik karşılanıyordu. sonra dedim şu ilişki kısmına hiç bakmadım ona bi bakam. bakmaz olaydım. birini buldum, her bir date için yaklaşık 15000 dolar harcadım. yuh be, nasıl bir kadın çıktın sen? sonra dedim çocuk yapayım. e çocuk yaptım, bir baktım çocukla ilgilenmek lazım. iş penceresini daha az açar olmuştum. her yıl kol gibi vergi geliyordu. ama hala kasalarca param vardı. dedim birkaç tane daha çocuk yapayım. yaptım da yaptım. tam 15 tane çocuk yaptım. karım 1 ay arayla bana çocuk veriyordu. artık o da şaşkındı. paranın her şeye gücü yetiyordu. sonra dedim ee her şeyi yaptım, peki ya şimdi? karımın ve çocuklarımın bana olan bağlılığını test etme zamanı gelmişti. önce şirketi, sonra evlerimi sattım. paranın hepsini nakitte tutuyordum. sonra fark ettim ki evlendikten sorna bile yeni date ler bulabiliyoruz. yeni sevgili yaptım, karım ve 15 çocuğum hala mansiyonda oturuyordu. işleri salmıştım, param eriyordu. yeni date'im de her buluşmada 15000 dolar harcıyordu. onunla olan ilişkimi 100 yaptım, karımla olan levelım git gide düşüyordu ama boşa butonu bir türlü çıkmamıştı. çocukların masrafı dağ gibi olmuştu. dedim biraz daha sınırları zorlayım, kiralık mansiyonumdan çıkıp en ufak eve yerleştim 15 çocukla. para git gide eriyordu. 15 çocuk beslenir miydi? besleyemedim. yavaş yavaş eridim. ve mal varlığım sıfırlandı, işe gitmek istemiyordum. ve char en sonunda haklı olarak delirdi, oyun bitti. 10/10