Arcade Paradise İncelemeler

Oyun güzel çamaşırhane de kazandığınız parayla atari salonu geliştiriyorsunuz, geliştikçe atari makineleri sayısı arttırıyorsunuz bu da kazancınız fazla olmuş oluyor.

Similatör-Tycoon tür oyunlar hoşuma gittiği için bir de Xbox gamepass'te tanıştığım hiç de fena olmayan bir oyunu geri dönüp bitirmek için steamden aldım ve hakkını vermeliyim eğlenceliydi oyunların bazıları napılması gerektiğini söylemese ve bazıları de eğlenceli olmasa da bu 70%-30% olurdu çoğu oyun eğlenceli eh arkada dönen hafif bir hikayesi de var bu tür oyunlarla ilgileniyorsanız bence alınır tabi öneririm

Oyunu çok beğendim kendi paramızı kazanıp atari salonumuzu kuruyoruz bence tek eksiği Türkçe dil desteğinin olmaması onun dışında çok başarılı olmuş

Biraz internet kafe ve türevlerini işlettiğimiz yapımlar gibi, biraz içerisinde birden fazla oyunu barındıran retro paketler - tam anlatamadım. - gibi; Arcade Paradise'ı bir kalıba sokmak güç. O yüzden tane tane gidelim. 90'ların ortasında babamız bize, yani karakterimiz Ashley'e, "Belki bu sefer bir baltaya sap olursun." diyerek aile çamaşırhanesini devrediyor. Çamaşırhanede yapacağımız iş belli: Leğendeki kıyafetleri yıkamak ve kurutup teslim etmek. Arada da çöpleri atıyor ve tuvalet tıkanırsa açıyoruz o kadar. Anlatması bile sıkıcı olan bu işleyişi oyun harika yansıtmış. İnsana çamaşırlarla cebelleşmek o kadar büyük bir angarya gibi geliyor ki... Getirisi de zaten çok az. Biz de bu sebeplerden ötürü Ashley ile başka bir yola sapmaya karar veriyoruz: Ablamızın yoluna. Dükkanın dümeninde bizden önce ablamız varmış; çamaşırhanenin arka tarafını atari salonuna çevirmek istemiş. Biraz babamızın geri kafalılığından biraz da diğer sebeplerden bu hayal gerçekleşmemiş. Ama alabildiği birkaç makine hala duruyor arkada. Devir de tam atari salonlarının altın yılları, darphane gibi çalıştığı dönemler; o iki üç makine kısa sürede para basmaya başlıyor tabii. Çamaşırlardan kazandığımız o üç beş kuruşu kısa sürede üçe beşe katlıyorlar. Eh, bu saatten sonra bize de ablamızın hayalini gerçekleştirmek kalıyor :). Oyun bütün bu süreci harika senaryolaştırmış. Genelde bu kafadaki oyunlar tamamen sandbox dediğimiz türden olur; karakterinle değil işinle veya oyunun sunduklarıyla ilişki kurarsın. Babamızın geri kafalılığı, çamaşırhanenin sıkıcılığı ve atari salonunun cazibesi gerek diyaloglarla gerek oynanış döngüsüyle - biraz sonra bu yönden kulağını bayağı çekeceğim de - iyi hissettirilmiş. Ayrıca, tatlı bir bilgi: Babamızı Geralt, yani Doug Cockle seslendiriyor ve oyun da sık sık bunun geyiğini yapıyor. Babamızın adının Gerald olması gibi :). Yavaştan oynanış kısmına geçelim. Dükkanın ön tarafında yaşananları yeterince dillendirdim. Gerçekten sığ ve sıkıcı; aynı oyunun istediği gibi. Ama aradan birkaç saat geçtiğinde, yani kantarın topuzu kaçtığında durup da "O tekdüzeliği ne güzel yansıtmışlar be!" demiyorsunuz. Oyundaki irili ufaklı çoğu şey tamamen oyun zevkinizi baltalamaya başlıyor. Az ileride daha detaylı değineceğim ama bu durumun önüne bazı geliştirme seçenekleriyle geçmeye çalışmışlar. İşin komiği şu, bu geliştirmeleri elde etmek için şikayetçi olduğunuz şeyleri yine defalarca kez yapmanız gerekiyor... Çözümden bahsettik, sorunlardan bahsetmedik. Canımı en çok sıkan şeylerden birkaç tanesini örnek vereyim. Mesela, yaptığınız her şey bir animasyona veya mini oyuna sahip. Hiç olmasın demiyorum ama devre dışı bırakma hakkımız kesinlikle olmalıydı. Far Cry oynarken sürekli loot animasyonu izlediğinizi düşünün, demek istediğimi anlayacaksınız. Her çöp atışımda güç çubuğuna doğru anda basmaya çalışmam, her çamaşır toplarken 5 saniye beklemem sinirimi o kadar bozdu ki... Bunların tempoyu öldürmesini saymıyorum bile. Bir de kolumuzdaki lanet saat var tabii. Bir eylem sona erdiğinde veya ekstra bir durum olduğunda haber vermek adına ekranın adeta yarısını kaplıyor. Atari salonuna güç bela adımınızı atmış oyununuzu oynarken, bir anda görüş açınızı kapatıp kaybetmenize yol açtığında ağzınızdan hiç de hoş şeyler çıkmıyor. Evet, atari salonundaki bütün oyunlar oynanabilir durumda. Adından da anlaşılabileceği üzere, oyunun asıl olayı da bu zaten. Bir nevi "oyun içinde oyun" kafası. Makine çeşitliliği oldukça fazla, öyle ki ben daha çoğunu deneyemedim. Oynadıklarımdan yola çıkarak geliştirici ekibin dönemin havasını ve meşhur isimlerini başarıyla AP'ye taşıdığını söyleyebilirim. Pac-Man olsun atari yarış oyunları olsun, aklınıza gelebilecek hemen hemen her kült ismin bir replikası oyunda mevcut. Ama bu oyunların tadına maalesef yeterince varamıyorsunuz... Eğer gerekli geliştirmeye - bunu da konuşacağız - sahip değilseniz atari oyunlarını oynarken zaman yavaşlamıyor. Ve oyunda ilerleyebilmek, yeni makineler alabilmek için de çalışmanız gerekiyor. Bir çamaşırın yıkanması da kuruması da 3 dakika sürüyor. Bu da her 3 dakikada bir o dijital saat tarafından oyun zevkinizin içine edileceği anlamına geliyor. Makinelerden bazıları her başından kalktığınızda ilerlemenizi sıfırlayan cinsten. Mesela şu Pac-Man replikası arabalı oyun gibi. Başından kalktığınız an sizi başa atacak. Kalkmamak da ayrı bir dert, müşteriyi beklettikçe kazancınız düşüyor. Dükkan gece 11'de kapanıyor. Madem iş saatinde oyun oynamak bu kadar zor - ki oyunun asıl olayı bu yani - 11'den sonra zaman durmalı ve biz mesai saatlerinin acısını çıkartabilmeliyiz değil mi? Hayır, saat aynen işlemeye devam ediyor ve birkaç saat sonra oyun size sadece dükkandan çıkma seçeneği sunuyor... Geliştirmeler yaz yaz bitmeyen bu sorunları tam çözemese de bir nebze hafifletiyor. Oyunda iki çeşit para var: Dükkandan kazandığımız normal para ve babamızın görevlerini tamamlayarak edinebildiğimiz, sadece yükseltmelerde kullanılan "görev parası". Görevler bana Gerald'ın Nasreddin Hoca olup olmadığını sorgulattı. Çünkü hepsi "X oyununu 5 dakika oyna." veya "Y oyununda şunu şunu yap." minvalinde. BE BEYİNSİZ MORUK, benim sıkıntım mesai saatinde makinenin başına geçememek zaten, o oyunları gün içinde 5 dakika oynayabilsem senin ağız kokunu mu çekerdim ben? Yazıyı oyunun yönetim mekaniklerine de değinip noktalamak istiyorum. Arcade Paradise, tam olarak bir simülasyon oyunu değil. En azından şu internet kafe işletme oyunu kadar değil. Bu yüzden pek bir detay beklenmemeli zaten. Ama seçeneklerin bu kadar kısıtlı olması da pek doğru hissettirmedi bana. Atari salonundaki makinelerin yerlerini değiştirmek ve oyunların zorluk seviyeleriyle fiyatlarını düzenlemek haricinde koca dükkanla etkileşime geçemiyorsunuz. Oyun genel olarak zaten hayli konforsuz bir deneyim sunuyor, özelleştirme seçenekleri de kısıtlı olunca saldım gitti. Atari salonunda 5 dakika daha fazla takılabilmek için defalarca kez aynı şeyi yapmak hiç benlik değil doğrusu. [b]Arcade Paradise, uzun bir şehirler arası otobüs yolculuğu gibi. Hani yol boyu güzel manzaralar görür, ikramların tadını çıkarırsın ama bir türlü de rahat edemezsin. Uyumak istesen her yerin tutulur, boyun da az biraz uzunsa bacaklarını toplamaktan bir hal olursun. Bu konforsuz deneyim, oyuncu dostu olmayan yapı, oyunun her tarafına sirayet etmiş. Ben bu şekilde 4. saati zor gördüm ama oyuna yine de olumsuz not vermek istemiyorum. Ortada güzel bir fikir var sonuçta. Bu incelemenin genelinde saydığım sıkıntılar zamanla düzeltilirse AP hayli hayli oynanabilir duruma gelir.[/b] [b]5.5/10[/b] [url=https://store.steampowered.com/curator/41892374/]Küratör Sayfamız: Mundus Novus[/url] [b]03/09/22 10:57[/b]