Playtime:
685 minutes
Non ausim hunc ludum prorsus commendare, sed fatendum est me aliquam voluptatem inde percepisse. Scribendi modus, introspectivus et reflexivus, me alliciebat; electio Athenae ut locus fabulae tam singularis est, quaedam excultissima. Descriptio urbis antiquitatis mirifice evocans est, sensum temporis praeteriti afferens. Gaudium mihi fuit iterum frangere limina WoD, et haec narratio vere videtur pars illius universi fascinantis. Tamen, ubi ad summum momentum et climax fabulae pervenit, exspectationes meae vehementer franguntur. Amor et odium se inter se miscent, c um initio magnas laudes tribuam scriptoribus pro arte narrandi et characteribus, sed c um ad finem veni, sola est tristitia. Quomodo fieri potuit, ut duae paginae totum sensum universi vertant? Quomodo subito brevitas et superficialitas emergant, ubi profunditas et elaboratio esse debebant? Cur, autor, ita festinare voluisti?
Modus tragoediae Graecae, qui per totum ludo latet, et sire ignotus, qui initio admodum curiositatem excitavit, haud sufficiunt ad excusandum defectus ceterarum partium ludi. In ludo nihil vere periculi agitur. Nulla administratio rerum, nulla missio lateralis, ac verus characterum progressus admodum inanis. Eventus progressionis videntur sine ordine, absque consilio, ut nimium abstrahantur a narratiunculis quae prius promiserant. Quid gerit fabula? Quid vere significat? Nihil. Omnino nihil. Narratio, quae c um tanta cura initium capiat, postmodum in finem transit quasi nulla cura animadversa. Omnia velocitate scriptoris sublata sunt, qui ulterius ire noluit, ut suum opus plenissime explicaret.
Hoc opus non solum exspectationes meas non implevit, sed etiam me irrisit. Me reliquit sensu vacuitatis, quasi incipit in alto lumine, sed subito in obscuritatem ac nihilismum labi. Est quasi visus clarus qui repente cecidit, sicut ignis accensus ac mox exstinctus. Credo hanc fabulam esse fastidium quoddam ex celeritate, ex studio velocitatis, in quo auctor universum suum velut brevi cursu transcurrit, sine vero explorando universo. Quamvis initium arte ac subtilitate perficiatur, et figmentum Greek tragedy et sire mysterii sit alliciens, finis, qui in duabus paginis desinit, magnam frustrationem ac iram gignit QAQ
Quod melius fecerim, nec quid potuerim, nec quid pervenire potuerim — omnia quasi in nebulis relinquantur.
Quodammodo, c um scripsi Reckoning of New York recensio, sensus Lamentatio et Laudatio in mente meam recurrere coeperunt. In RoNY, tamen aliquid laudis paulum intererit, quamvis me res etiam irata et desperata tangant. Sed in SotS, non restat nisi Lamentatio. Triste est, dolorum laceratio hic nullo modo mitigata, et tamen, hoc accipio. ubi solum Lamentatio perseverat, semel ac semper. Ah, ut scriptor hanc fecerit, verus dolor.
👍 : 19 |
😃 : 0